From hate to love

Chapter 82

Ik snuit nog voor de laatste keer mijn neus uit en bekijk mezelf in de zijspiegel van Nassim's auto. Als ik hem zie aanlopen schuif ik dieper in mijn stoel en glimlach forcerend. Hij opent de deur en slaat die hard dicht. Als hij een diepe zucht uit weet ik dat die agente het hem niet makkelijk hebben gemaakt.
Toen ik begon te huilen werd hij kwaad. Hèèl kwaad. Niet op mij nee. Ik wenste eigelijk wel dat hij kwaad op mij zou zijn dan begon hij niet als een gek op die deur te slaan en naar Bilal te schelden. Nogmaals als een gek.
Wel mijn gek. 
Natuurlijk hoorde iedereen hem bijna roepen. Hij begon te trappen tegen de tralies van Bilal en te zeggen wat voor broer zijn kleine zusje laat huilen. Bilal daarin tegen was erg koeltjes en knikte slechts terwijl hij met zijn ogen de bewegingen van Nassim volgde. Natuurlijk kwamen de agenten uiteindelijk Nassim meenemen, hij begon ook die agenten uit te schelden. En natuurlijk kwamen er ook mensen kijken die niets te doen hadden. Ik liet alles gewoon op me afkomen. Uiteindelijk ben ik wachtend in de auto beland met de sleutels die ik van Nassim kreeg gegooid voor hij met de twee agenten die hem vast hadden naar een kamer gingen.
'Sorry.' Zegt hij schor en klinkt zijn gordel. Ik kijk stil voor me uit en verroer me niet. 'Het was dom van me.' Ik maak en uitdagend piepgeluidje waarna ik op het knopje druk en het raam naar beneden gaat. Nassim start de motor en rijd met volle vaart naar mijn straat.

De hele rit is stil verlopen en voor ik het weet staan we paar deuren voor mijn huis. Ik maak mijn gordel los. Als mijn handen naar de autodeur gaan weerklinkt er een luide klik geluid. Abrupt draai ik me naar Nassim om die voor zich uitstaart. De schoft sluit me op. 

'Nassim doe die deur open.' Hij draait zich naar me toe maar ik kijk meteen weg. Ik ben niet boos op hem, ik vond het stom van hem maar ook heel erg lief. Het enige wat ik nu wil is even alleen zijn.

'Open.' Sis ik als hij zich nog steeds niet heeft verroerd. Ik kruis mijn armen over elkaar als hij even naar me kijkt, zijn wenkbrauw optrekt en weer weg kijkt. Ik klap met mijn tong en laat me weer achterover zakken.
'Mag ik nog naar huis gaan?' Waag ik het erop als we een kwartier verder zijn maar nog geen woord uitgewisseld hebben. Hij antwoord niet. 'Oké.' Zeg ik koeltjes en druk de knop in om mijn raam naar beneden te krijgen. 'Selma wat doe je.' 'Oh en nu kan je wel praten.' Voor ik mijn been uit het raam kan uitzwaaien neemt hij die vast en legt het weer terug neer. Als ik een tweede poging wil doen houd hij me terug tegen. 'Doe dan die deur open?' Even kijkt hij me weer aan en kijkt dan weer de andere kant op. Goed dan wil je het zo spelen. 'Help!' Roep ik uit het raam. 'Help me! Deze pedo houdt me vast!! Help!' Roep ik historisch als een gek. 'Selma hou op.' Piept Nassim haast. 'Kan iemand me helpen ik zit vast!' Ik draai me in een ruk om als het raampje naar boven gaat. 'En nu is het genoeg!' Roep ik naar Nassim en probeer recht te staan in de auto. Ik stop mijn handen in zijn jaszak en zoek naar zijn sleutels, maar zonder resultaat. Ik leg mijn handen op zijn borstkast en probeer hem in de ogen aan te kijken. Maar hij schud zijn hoofd steeds weg. Als ik dichterbij kom en met een hand zijn hoofd naar mij richt maken zijn ogen eindelijk verbinding met de mijne. Even zie ik een flits in zijn ogen voorbij gaan, die ik niet kan plaatsen. Ik trek mijn hand vanonder zijn gezicht terug en kijk hem bezorgt aan. 'Selma.' zegt hij schor. Nu trek ik me helemaal terug en zak terug in mijn bij stoel. 'Waarover hadden jij en Bilal het voor ik naar binnen kwam?' Ik kijk voor me uit en wacht op een antwoord. Nassim schraapt zijn keel maar net dat ik denk dat er iets uit gaat komen sluit hij zijn mond weer. Ik uit een diepe zucht en sluit even mijn ogen. Geduld Selma. Geduld. Diep adem halen. Geduld is een scho-. 'Praat.' zeg ik kalm. Trillend kalm. Veel te kalm. Nassim merkt het en kijkt naar me op. Hij legt zijn hand op mijn schouder waardoor ik nog ongeduldiger word. 'Nassim.' zeg ik slibberend. 'We hadden het over je vader.' zegt hij en zakt met zijn gezicht om mij nog goed te kunnen zien. Ik voel hoe ik warm word van binnen puur om het feit dat ik voel dat er iets is waar ik helemaal niets van af weet. 'Meer kan ik je niet vertellen Selma. Geloof me ik weet wat je nu denkt maar ik kan en mag je niet veel meer vertellen.' Aburt leg ik mijn hand op mijn mond. 'Je broer zal het je zelf vertellen als hij er klaar voor is.' 'Je beloofde me-.' 'Ik weet het, ik weet het.' onderbreekt hij me en trekt me in een knuffel. Ik sta het toe en schuil me voor even in zijn knuffel. Een onwetend  gevoel neemt beslag van me.

Niet vergeten te votten,
En commenten,
En taggen
En eten,
Slapen,
Leven,
En natuurlijk lachen
Loveya'all

Btw, sorry voor spellingsfouten heb niet nagekeken

Kisssess Foodlover 🍕