From hate to love

Chapter 45

Nassim's sperpectief

Rustig liep ik de trap op en pakte mijn deken van mijn bed en liep terug naar beneden. Selma is in slaap gevallen op de bank na een lang goed gesprek met elkaar. Ik dekte haar met mijn deken en tilde voorzichtig haar hand op om die onder haar deken te legen.
'Het spijt me Selma maar ik kan je niet alles vertellen, je vind dit al heel erg ik wil je niet uit elkaar scheuren als je weet wat hij met de dood van je vader te maken heeft. Dat hou je niet vol.' Fluister ik zo stil mogelijk. Ik druk een kus op haar voorhoofd en kijk eventjes hoe ze slaapt.

Dan pak ik de andere bank voor haar en ga erop liggen terwijl ik me omdraai op mijn zij zodat ik naar haar kan kijken. Ik kan wel heel de nacht naar haar kijken. Ik voel mijn ogen zwaar worden, en viel toen in slaap. Diepe slaap.

Selma's sperpectief

Mijn ene oog ging plots open en keek even rond terwijl die verblind werd door de zonlicht die naar binnen scheen door het raam. Daarna volgde mijn andere oog. Toen besefte ik waar ik lag voorzichtig kwam ik overeind en ging zittend om me heen kijken. Hoe kon hij? Hoe kon ik zo dom zijn? Hij gaat gewoon vreemd. Ik voelde dat het echt was tussen ons. Maar ik pak hem terug, en harder. Ik laat het hier niet bij. Wat hij kan dat kan ik ook en veel beter.

Hij wilt iets van me anders had hij het uitgemaakt net als hij deed met Nassim's vriendin. Ik ben benieuwd of hij nu op dit moment met een andere meisje is of naar de foto's kijkt. Creep. Hij creëerde haat langs zijn kant nu. Opeens schieten de woorden van mijn vader me te binnen wat hij zei toen ik ongeveer 11 was.

*Flashback*

'Papa ik ga met onze buurjongen spelen.' Zei ik.
Ik hoorde geen antwoord terug en liep vlug naar zijn kamer waar hij op zijn bed zat. Hij klopte op zijn bed als teken dat ik naast hem moest gaan zitten. Ik volgde zijn instructie en ging naast hem zitten terwijl ik hem vragend aankeek.
'Hoe behandeld die buurjongen jou?' Vroeg hij.
'Goed papa hij laat me altijd lachen.'
Ik zie hoe hij knikt en dan zijn blik weer op mij laat rusten.
'Je zal op een dag iemand ontmoeten die je niet alleen aan het lachen maakt maar ook aan het huilen, iemand die dag en nacht bezorgd om je is net als je moeder. Iemand die serieus met je is en geen tikkertje alleen wilt spelen.'
Ik slik bij zijn woorden.

*einde flashback*

'Waar dacht je aan?'
Ik schrik als ik merk dat Nassim al een tijdje naast me zit op de grond en me intens met een vragende blik aan kijkt.
'Gewoon aan mijn vader.' Zeg ik.
Ik zie hem slikken en weg kijken.
Hij kucht ongemakkelijk en staat dan op en loopt vervolgens de woonkamer uit.

Ik trek het deken van me af en volg hem.
'Nassim.' Zeg ik dan als hij stil staat en zich omdraait naar mij.

Ik weet niet of ik dit onderwerp moet openen of niet.

'Denk je vaak aan haar.' Hij schrik van wat ik zei en knikt dan.
'Heel vaak.' Zegt hij met een brok in zijn keel. 'Ze is nu op een betere plek Nassim vergeet dat niet.'
Hij glimlach naar me en pakt dan mijn hand vast.

'Je verdient echt zo veel beter dan deze pijnlijke wereld.' Zegt hij dan wat me extreem laat blozen. Het feit alleen al dat hij mijn hand vast heeft jeukt aan mijn wang.

'Wat ga je nu doen?' Vraagt hij dan als hij merkt dat ik naar onze handen staar en mij weer loslaat. Gek genoeg wil ik niet dat hij me los laat maar mijn handen steviger vast houd.

'Ik ga acteren zoals hij doet.'
'Hoe bedoel je?' Ik zie hoe hij zijn wenkbrauwen op trekt en tegen de deur aanleunt.
'Hij zorgde dat ik op hem als een blok viel, nu ga ik ervoor zorgen dat hij op mij valt.'
'Wat!'
Het valt even stil maar dan pak ik me weer op.

'En dan laat ik hem gaan. Dan kan hij ook die pijn voelen en die leegte van bedrog en leugens.' Zeg ik wraakzuchtig.
Ik zie vanuit mijn ooghoek Nassim hevig met zijn hoofd schudden.

'Dat ga je niet doen, je bent te goed om zoiets te doen.' Zegt hij en tilt mijn kin omhoog.

Ik kijk in zijn ogen, die heldere ogen. alsof je op een boot weg vaart en je erop gezweefd word door het water.
'Je bent vergeten wat ik jou heb aangedaan.' Zeg ik speels met een glimlach die op mijn gezicht verschijnt.

'Dat was anders, dat was soort van plagen.' Zegt hij en grijnst breed.
'Dit is net hetzelfde alleen neem ik het serieus ik ga me echt niet laten doen. Nassim hij heeft me echt pijn gedaan en hij weet het niet eens. Het is niet eerlijk dat ik dit moet voelen en hij niet. Ik ga heus geen bakken ijs meer eten om hem en onnodige tranen laten vallen voor hem. Nassim ik hield van hem maar hij maakte daar haat van. Veel haat.' Zeg ik terwijl ik vuur uit mijn ogen spuug.
'Hij verdient je tijd niet eens.' Zegt hij.
Ik schud mijn hoofd.
'Hij verdient juist mijn tijd.' Zeg ik en trek mijn gezicht uit zijn greep.

'Waar ga je naartoe?' Hoor ik hem achter me vragen als ik de deur wil openen.
'Naar huis, het spel is begonnen.' Zeg ik vast beraden.
'Wil je niet blijven ontbijten.'
Ik draai me om en stap dichter naar hem.
'Nassim dankjewel wat je gisteren voor me hebt gedaan vergeet ik nooit. Je veegde mijn onnodige tranen weg, je troostte me. Je steunde me dankje.' Zeg ik en trek hem in een knuffel.

Pas als ik voel dat het al een tijdje duurt dat ik hem hier vast heb laat ik hem voorzichtig los en loop naar de deur.

'Ik euh ik bel je.' Hoor ik hem aarzelend zegen.
Ik knik en open de deur.
'Selma!' Roept hij nog.
'Doe voorzichtig.' Zegt hij dan.
Ik knik en sluit de deur achter me.