From hate to love

Chapter 59

Ik stijl mijn haar nog een grondig na en trek dan mijn stijltang uit het stopcontact. Ik open mijn keren kast en haal er een trainingspak uit van PSG. Ik kleed me om en check nog voor de laatste keer mijn gsm voor ik het uit doe.

Ik spuit nog wat parfum op en doe mijn zwarte   super stars aan. Ik keur mezelf nog in de spiegel die letterlijk voor de deur bij de trap hal hangt wat super slim en handig van mijn moeder is bedacht.
Ik haal diep adem en open dan de deur om die gelijk dicht te doen.
Fouad is in de badkamer, Bilal is nog niet thuis en mijn moeder is nog bij mijn oma dus ik moet snel zijn...

Als ik neer plof op de bank aan de bushalte en net lékker zit komt de bus aanrijden. 'Jemmakoem.' Met moeite trek ik mezelf weer op en stap in de bus.

Ik: waar the fuck ben je dan?

Een diepe zucht verlaat mijn mond als ik nog een keer rond me kijk en geen spoor van Nassim vind.
Hij is twee uur geleden laatst gezien op app. Zal ik hem en DM sturen? Naj dan plak ik teveel...
Maar waar is hij dan ik sta hier al meer dan een kwartier. Ik haat wachtte Nassim kom nou.

Ik: hallooo😩😩😩
Ik: Nasssimmmmm?!
Ik: ik ga zometeen weer naar huis hoor🙁

Genoeg ge-appt en gebeld.
Ik kijk nog een keer om me heen, ik zie alleen wat mensen die met boodschappen voorbij stappen en wat kinderen die voetballen. Ik heb zin om in plaats van de bus te pakken te voet te gaan.

Als ik niet eens een meter verplaatst ben van waar ik net stond krijg ik opeens een steek door mijn hart. Ik voel een regelrechte steek in mijn hart en mijn ademhaling word onregelmatig.

Ik probeer rustig adem te halen maar het gaat plots zo moeilijk. Alles draait om me heen. Ik plof neer op de grond en probeer mijn ogen open te houden. Ik zie mensen op me afkomen die wat naar me zegen maar ik hoor ze niet puur omdat ik mijn ademhaling onder controle probeer te houden.
Ik krijg een fles water voor en ik drink het haast in een keer op.

'Gaat het mevrouw?' Zegt een vrouw.Ik probeer te knikken maar zelfs dat gaat moeilijk. 'Zal ik u helpen opstaan.' Hoor ik een mannenstem volgen. Als ik een teken geef dat op een knik lijkt helpt de jongeman mij overeind. Hij pakt mij vast van onder mijn armen en trekt me zo omhoog.

Hij brengt me naar een bank en legt me daar neer. Niet lang werd mijn beeld weer helder en zag ik alles normaal, mijn ademhaling werd weer regelmatig alsof dit nooit is gebeurd. 'Gaat het beter?' Als ik op kijk zie ik de man nog bezorgd naast me. 'Ja dank u wel voor u hulp.' 'Geen dank meisie doe wel voorzichtig.' Ik knik en bedank hem nog voor ik vertrek.

Ik bekijk mijn app nog voor ik mijn gsm weer in mijn zak stop en mijn oortjes in mijn oren. Ik haal diep adem en begin rustig te stappen op een tragere tempo. Ik wil niet weer dat van net voor hebben...

'Hou me vast en laat me, laat me niet meer los oohnanana..... Mooi meisje mijn meisje laat me je wijzen wat ik voel voor jou. Je weet niet wat je doet met mij...' 'Jij bent het bewijs van een beter leven, jij bent het bewijs je bent zo amazing,...' Zing ik luid mee.

Je hoort me van hier tot in Californië. Ik hoor de ambulance door mijn koptelefoon gaan en vervolgens racen ze voorbij mij. Meteen hoor ik ze niet meer alleen het luide muziek dat mijn oren vult. Ik zie van een afstand hun licht ze staan aan de kant, ik zie ook veel mensen een cirkel vormen.

Ik kom steeds dichter en dichter, mijn hart klopt sneller en sneller... Ik kan niet tegen zulke scenes. Wat er ook gebeurd is ,wie dat ook is inschallah helpt Allah hem of haar.
Ik kom langs de menigte en iets zegt me dat ik me er tussen moet wringen om te kijken. Ik volg mijn gevoel en duw alle mensen weg. Ik kijk naar beneden aan de rand van de stoep, een auto is omgekapt tegen een boom.

Ik zal het even uitleggen. Er is dus een stoep en de weg voor de auto's. Naast die stoep is een soort van bosje maar wat diep je kan daar te voet naar beneden om foto's te trekken maar niet veel mensen doen dat. Is gewoon voor het groen dat ze dat daar hebben aangelegd. Is raar i know maar ik loop ook maar op een stoep waar niet veel mensen rond lopen, maar auto's wel.

'Aan de kant dat is mijn zoon!!!!' Hoor ik een man roepen door de menigte heen. Hij duwt zich een weg een loopt regel recht naar beneden. De man komt me bekend voor. Moge Allah swt hem en zijn familie sbar schenken.

'MIJN LIEVE ZOON!!!' Mijn hart maakt een bonkende sprong. 'NASSIM!' Hoor ik hem. Mijn ogen worden groot en ik baan me ook een weg naar beneden. Ik val haast op de man en zoek vlug zijn gezicht. Mijn ogen voelen waterig aan als ik hem daar zie liggen helemaal bewusteloos onder het bloed.

Ik tril helemaal en mijn hart word net uit stukken gescheurd. De tranen rollen eruit de ene na de ander. Mijn knieën voelen zwak aan ik denk dat ik elk moment kan neervallen op de grond. 'Nassim?! Fluister ik. Als ik geen antwoord krijg loop ik naar hem toe. Ik zie nu zijn gezicht nog duidelijker en dat bevestigd alles. 'NASSIM!' Roep ik met tranen in mijn ogen. 'NASSIM!' 'Mevrouw u moet terug zodat we hem meteen kunnen behandelen.' Zegt een man die Nassim optrekt om op het rollend bed te leggen. 'NASSIM!' Roep ik.

Ik volg ze naar de ambulance terwijl ik helemaal gefocust ben op Nassim. 'Nassim!' Roep ik heel de tijd, dat is alles wat er uit mijn mond komt tenminste.

'Sorry er kan maar een iemand meegaan.' 'Ik ga mee.' Zeg ik en veeg mijn tranen weg. 'Bent u familie?' 'Maakt dat wat uit!' Roep ik gefrustreerd. 'Ik ga mee hij is mijn zoon.' Zijn vader komt van achter en loopt regelrecht naar binnen. 'Ik wil ook mee aub laat me mee gaan ik wil mee!' 'Dat gaat niet mevrouw er kan maar een iemand mee.' Zegt de man weer. 'IK WIL MEE HIJ IS MIJN VRIEND!' Roep ik hysterisch. 'Laat haar mee gaan.' Zegt de vader. De man denkt even maar knikt dan. Ik stap in en bedank Nassim's vader.

'Nassim hou vol aub, nassim niet weg gaan hou vol Nassim.' Zijn de laatste woorden die uit mijn mond komen voor ze hem de operatiekamer in brengen.
Ik zit nu in de wachtzaal en alles blijft zich herhalen in mijn hoofd. Ik haat mezelf. Ik voel me zo schuldig? Krankzinnig he...
Ik pak een zakdoek en stap naar de vader van Nassim die met zijn gezicht in zijn handen zit te snikken. Hij pakt het dankbaar aan en wenkt me naast hem te zitten wat ik ook meteen doe.

'I-ik ben geen goede vader g-geweest voor Nassim nooit niet.' Zijn stem trilt terwijl hij zijn tranen ruw weg veegt. 'I-ik h-had moeten v vechten voor zijn moeder.' Ik klop op zijn rug als troost en hij probeert iets als een glimlach te onderdrukken. 'Niets van dit alles is uw schuld meneer.' Komt er uit. Nee integendeel ik voel me hartstikke schuldig.

Hij wilde me spreken, en ik kon niet na 5minuten wachten zoeken waar hij was misschien had ik hem dan nog gered.

|Nee Selma gebeurd is gebeurd al was hij in zijn bed zou hij dit meemaken omdat dit staat voorgeschreven.|
zegt een irritante stemmetje in mijn hoofd.

Het is mijn fout allemaal, ik wil je niet verliezen Nassim. Niet jou ook nog dat kan ik niet aan. Het spijt me Nassim voor alles ik meen het voor het feit dat ik je vaak liet zitten en dat ik je haatte, dat ik je uitdaagde en bovenal dat ik nooit luisterde naar je waarschuwingen.

Ik wil je niet kwijt Nassim blijf bij me. Ik besef nu pas hoeveel je voor me betekend. Ik heb het geaccepteerd Nassim, ik heb geaccepteerd dat ik van je hou. Ik heb het geaccepteerd hoor je me.

Het spijt me dat ik het nu pas accepteer, dat ik het me nu pas realiseer maar ik was te druk bezig om het te vergeten. Ik wilde het niet accepteren niet geloven en ik heb eens geen reden. Het spijt me Nassim.

Ben ik raar als ik me hayek emotioneel voel om geen enkele reden? Moehim....

Laat een vote en reactie achter doet veel met me x