From hate to love

Chapter 79

Ik ben bang, echt bang. Niet bang zoals jullie denken maar bang om hem te zien. Bang dat hij niet meer is wie hij al jaren in mijn ogen was. Bang dat hij deel uit zal maken van de mensen die een verandering zullen ondergaan in mijn leven. Bang dat Bilal niet meer Bilal is.

Met trillende knieën stap ik door de lange gang dat haast geen eind kent. Nochtans lijkt het een kleine politiebureau van buiten maar hier is het zo groot. Ik weet dat ze hier maar een maand mogen blijven en dan worden overgeplaatst om plaats te maken. 

Als ik Bilal zijn naambordje zie hangen haal ik nog een keer diep adem om vervolgens zachtjes op de ijzeren deur te kloppen. Het luikje van boven gaat open en ik zie alleen zijn voorhoofd en ogen. Onderzoekend  en verbaasd kijkt hij mij aan, alsof hij dit niet zag aankomen. Zo lang geleden was het nu ook weeral niet.
'Wat kom je hier doen?' Zegt hij dan schor. Als ik een klein stukje onder zijn ogen kan zien zie ik zijn donkere wallen en zie je zijn opgezwollen ogen duidelijker. 'Praten.' Zeg ik resoluut.
'Ik wil niet praten, ga weg Selma ga naar huis. Leef je leven en let goed op jezelf en mama.' Nadat hij dat zegt sluit hij het luikje en laat mij perplex achter staan.

Zo blijf ik een tijdje gechoqueerd kijken, ergens begrijp ik hem wel maar wie is hier nou degene die eigelijk boos moet zijn. Hard bonk ik weer op de ijzeren deur. 'Verdomme Bilal!' Roep ik als hij nog steeds geen reactie geeft. 'Doe die deur open!' Ik zucht gefrustreerd en laat en hand door mijn opgestoken haar gaan. Als ik een traan voel opkomen veeg ik het snel weg en klop nog eens zachtjes op de deur. 'Ik wilde alleen maar praten Bilal, ik wil gewoon weten wat er aan de hand is en ik beloof je dat ik je hier hoe dan ook uit krijg maar dan moet je praten Bilal.' Zeg ik met hoop dat hij dan gaat praten. Maar niets. Niet eens een klein geluidje. Een wanhopig gevoel neemt beslag van me als ik me realiseer dat hij hier niet meer zal uitkomen als hij echt niet praat. 'Een vriend heeft je erin geluisd?' Probeer ik. 'Je hebt iets geheim gehouden en hebt nu spijt.' Gok ik weer als hij nog steeds geen kik geeft.   'Je-' ik val stik als het luikje in een keer word open getrokken en ik in de boze ogen van Bilal kijk. 'Godver. Ik zit hier terecht goed? Dit is mijn verdiende loon en ik wil dit. Ik wil boeten Selma. En ik wil ook dat je me niet meer bezoekt niemand gewoon verdomme! Ik wil en hoef jullie niet! Ga weg en laat me met rust laat me mijn straf krijgen.'

'Snap je dat?' Zegt hij als ik hem nog steeds verbijsterd aankijk. Ik wil iets zegen, schreeuwen maar schud met mijn hoofd. 'Goed.' Zucht hij en kijkt even naar binnen waarna hij weer terug naar mij op kijkt. 'Ik zal het nog een keer uitleggen dan maar, ik moet jullie niet meer.' Zegt hij dan to the point. Uit reflex steek ik mijn middelvinger op terwijl de tranen over mijn wangen rollen. Ik probeer ze tegen te houden maar ze gaan gewoon hun gang. 'Ik haat je!' Roep ik. Als ik mijn mond weer wil optrekken proef ik een zoutachtige smaak in mijn mond, vast mijn traan. 'Geef je dan niets om ons? Om mama ze is nog alles wat we hebben!' Roep ik dat laatste weer. Hij trekt zijn wenkbrauwen. 'Ik geef wel om jullie en zeker om mama.' 'Waarom doe je dit haar dan aan?' 'Omdat ik niet meer verder kan leven zo, het was dit of het was dat ik er helemaal niet meer was Selma snap me nu toch.' Ondertussen heeft hij het ook niet meer droog gehouden. 'Wat heb je dan in vredesnaam gedaan!' Roep ik en zak door mijn benen heen op de grond. 'Ga naar huis. En vertel het mama als ze terug is. Ze moet de waarheid toch een keer over haar bloedeigen zoon weten.' Zegt hij. Ik hoor hem nog snikken en dan het luikje dicht gaan.

Dit is het dan, hierbij ga ik mijn moeder verliezen gewoon omdat Bilal zijn mond niet wilt open trekken. Is hij dan zo 'Egoïstisch!' Roep ik uit het niets en trek mijn knieën naar elkaar toe. Ik ben hier nog helemaal niet klaar voor, ik wil mijn moeder niet verliezen. De gedachten alleen al maken mij ziek. 'Hey gaat het?' Hoor ik iemand dicht tegen me aan fluisteren. Ik kijk op in de bezorgde groene ogen van de jongeman die me hierheen hielp. Ik veeg daarom mijn tranen weg en glimlach transformeer en knik daar stilletjes bij. 'Zeker weten?' Vraag hij nu luider. 'Ja.' Komt er schor uit. Hij knikt en bied me zijn hand aan die ik vriendelijk aanneem. Als we aan het einde van de gang aankomen kijk ik nog een keer om naar de plaatst waar ze Bilal hebben gebracht.
'Je mag wel vaker komen hoor, ik zal je naar hem toe brengen.' 'Ik zal hier niet meer komen. Maar bedankt.' Zeg ik en duw de gangdeur open. Hij volgt me met grote stappen tot de buitendeur en als ik die wil open trekken duwt hij de deur dicht.

Als ik vragend naar hem opkijk glimlacht hij troostend naar me. Ik verstijf als ik zijn armen om me heen voel. Waar is hij mee bezig. Hij kent me pas tien minuten. Als hij me rustig loslaat haal ik weer adem maar verroer me niet. 'Sorry ik voelde me gewoon verplicht je ziet er zo euh verdrietig uit.' Ik kijk hem nog raarder aan maar knik dan maar waarna ik me omdraai en de deur open. 'Het komt wel goed.' Zegt hij en ik sluit de deur achter me dicht.

God mag weten wat dat was maar mijn hart is er niet goed van.

Hoi schatjessss
Oké ik heb eigelijk niets te vertellen. Of ja toch wel, iemand vroeg me een Q/A te doen over de personages en ook over mij. Wie wilt dat ook en welke vragen willen jullie dan dat ik beantwoord?
En ohja
Niet vergeten,

Te voten⭐️
Comment
Tag

Kisssesssss

Foodlover🍕