From hate to love

Chapter 27

'Kan je me het zout aangeven Selma.' Zegt Fouad met een opgetrokken arm en een wachtende blik. Ik knik en geef hem het zout aan.
'Is mama nog steeds in haar kamer?' Zegt hij dan terwijl hij veel te veel zout sprankeld op zijn eitje.
Ik knik weer en sta dan op.
Ik krijg toch niets door mijn keel heen, mijn moeder is de laatste dagen zeer zwak ze is ziek en geeft steeds over.
'Ik ga kijken of ze iets nodig heeft.' Ik draai me op en loop de trap op naar boven. Ik klop 2keer op de deur en wacht tot mijn moeder iets zegt maar ze zegt niets dus besluit ik maar gewoon binnen te gaan.
'Yemma?' Zeg ik en loop de kamer binnen. Ze ligt op haar bed op haar linkerzij en daarom zie ik alleen haar rug.
'Yemma ik kom vragen of je iets nodig hebt en hoe het gaat.'

'Zorg goed voor je moeder.'

'Mama!' Roep ik nu heel luid door de kamer heen. Ik loop naar de andere kant van het bed en schud haar heen en weer maar ze geeft geen antwoord. Ik barst weer in tranen uit.
'Mama mamaa!' Roep ik heel luid en val op de grond.
Ik hoor heel harden stappen op de trap en dan de deur die open vliegt.
'Wat is er!' Zegt Fouad. Ik kijk hem met tranen aan, hij volgt mijn blik en vliegt dan op mijn moeder af.
'Yemmaa!' Hij pakt haar van haar hand en probeert haar wakker te schudden. Hij snikt en kijkt dan weer op.
'WAAR WACHT JE NOG OP BEL DE AMBULANCE!' Roept hij kwaad.

'Mama het komt goed, mama ga nou niet weg we hebben je nodig mama!' Ik pak haar hand vast en kijk een hele tijd naar haar tot de deur open gaan.
'Ze gaat beter worden.' Hoor ik Fouad van achter zegen. Ik veeg mijn tranen weg en sta op.
'De dokter heeft gezegd dat ze beter gaat worden zusje, hij zei dat ze heel moe was en dat er te veel druk op haar was dat ze verdriet heeft en dat het iets met haar gezondheid doet.'
Mijn lieve moeder.
Ik sluit even mijn ogen en voel twee gespierde armen om mij heen.
'Het komt goed Selma, mama gaat weer beter worden beter dan eerst zelfs.'
'Ik snap het niet Fouad ik snap het echt niet.' Komt er met moeite uit mijn mond.
Hij laat me los en kijkt me aan.
'Wat bedoel je?' Zegt hij.
'Wat hebben we verkeerd gedaan dat dit allemaal moet gebeuren? Eerst papa en nu is mama ziek ik weet het niet Fouad waarom moet onze familie persee uit elkaar gaan?' Ik probeer mijn tranen binnen te houden en op een of andere manier lukte het.
'Stil maar Selma het komt allemaal goed' en hij trekt me weer in een knuffel.