From hate to love

Chapter 14

'Nassim?'
'Hmmm'
'Geef me eens wat te eten ik heb honger.'
'Kijk in mijn tas.' wees hij met zijn vinger.
Ik knikte en stond op. Ik opende zijn tas en plots drong me zijn geur door, die geur die ik uit duizenden herken. Ik zat even stil en nam de tijd om het te ruiken. Pas toen ik besefte waar ik mee bezig werd opende ik zijn boekentas. Hij had letterlijk een hele lading mee van eten.
'Dacht je soms dat je ging uithongeren?' Gooi ik er vol sarcasme uit.
Hij draaide zich om en keek van mij naar die tas.
'Ik wilde niet weer honger hebben en jou vieze koekjes eten.'zegt hij met een grijns.
'Heeyy niemand zei pak ze aan he.' ik draaide me terug om naar zijn tas en pakte alles eruit wat ik pakken kon. Tot mijn blik op een foto viel. Ik pakte de foto en keek er aandachtig naar. Nassim stond daarop en een vrouw waar hij sprekend op lijkt. Ik draaide de foto om en zag een tekstje.

Uit het oog maar niet uit het hart, ik hou zielsveel van je mijn liefste mama en ik zal je nooit vergeten. Ik denk elke dag aan je en hoop jij ook aan mij daarboven. Ik, Raha en papa houden veel van je en missen je heel erg. 14-07-2013

Na dat meerdere keren gelezen te hebben drong het tot me door, Nassim heeft zijn moeder verloren...
Hij moet er wel kapot van zijn.
'Heb je het gevonden?' Zegt hij achter me.
Ik stopte de foto terug in zijn tas en liep naar hem toe met eten.
Een ongemakkelijke stilte sloeg, je hoorde alleen maar gekauw van eten.

'Nassim.' zeg ik dan na lang twijfelen.
'Ja?' Hij draaide zich naar me toe en probeerde zijn ogen met de mijne te verbinden.
'Je moeder he.' ik slikte. 'Is ze?-' voor ik mijn zin kon afmaken kapte hij me af met een hoest.
'Je hebt die foto gezien en de achterkant gelezen he?' Ik knikte.
Hij keek me even aan, het leek alsof hij met zich zelf aan het overleggen was.
'Ze is weg.' zegt hij dan.
'H ho hoe is s dat gebeurt?' Kreeg ik er met moeite uit.
Hij haalde diep adem en even keek ik diep in zijn ogen waar ik duizenden kapotte glazen zag. Ik kan hem ook begrijpen als er iets met mijn moeder zou gebeuren dan weet ik niet eens of ik wel verder zou willen of proberen te leven.
'Z ze heeft een auto ongeluk gehad.' hij slikte en keek me weer aan.
'Het was dezelfde dag dat ik jarig was, ze was wat gaan halen voor mijn verjaardag feestje en toen toen kwam ze niet meer terug.' Hij wende zijn blik af en liet een traan vallen. Ik kon me niet in bedwing houden en verloor de controle. Ik pakte hem van zijn kin en hief zijn hoofd omhoog. Met mijn hand veegde ik vlug zijn traan weg en liet hem daarna los.
'Je moet weten Nassim, ze is op een betere plek beter dan deze wereld Moge Allah swt haar het paradijs schenken.' Hij knikte en fluisterde heel zacht amien.