From hate to love

Chapter 89

Vlug haast ik me naar hem toe. Ik sla een paar keer op zijn rug waardoor hij weer adem kan halen en het stukje pizza in een keer doorslikt. Ik schenk hem een glaswater en die drinkt hij meteen op. Gosh.
'Je wilt wat!' Roept hij en schuift de rest van de pizza weg. Hij schuift zijn stoel naar achteren en staat recht. 'Zoals je me hoorde.' Zeg ik en zet me terug op mijn plaats. Ik neem zijn pizza deel en eet het rustig op.
Even heerste er een stilte tussen ons, het enige dat ik Nassim zag doen was van links naar rechts ijsberen. En dan besluit ik het initiatief op me te nemen.

'Waarom moet je altijd conclusies trekken zonder echt naar me geluisterd te hebben. Ik snap dat gewoon niet is het zo moeilijk om je kontje neer te zetten en mij te laten uitpraten zodat voor je conclusies gaat trekken je ook echt weet waar het over gaat?'

Hij kijkt me even beledigd aan maar zucht dan. Zijn hand laat hij zoals gewoonlijk door zijn haar gaan. Hij komt voor me staan en hurkt. 'Hou je van me Selma?' 'Wat is dat nu voor een domme vraag.' 'Hou je nu van me of niet!' Roept hij. Ik kijk hem verbaasd aan maar besluit er niets over te zeggen. 'Ja.' Zeg ik en wring me een weg door hem heen. Ik ruim de twee borden en leg de bekers op elkaar die ik dan op de borden leg. 'Blijf dan ver heel ver uit zijn buurt.' Ik leg de borden in de keuken en loop dan terug naar de gang. Daar doe ik mijn schoenen aan en pak mijn tas van de schoenenkast. Als ik de deur open doe sta ik even stil als ik Nassim stil achter me hoor.
'Waar ga je heen?' Ik zucht diep en draai me dan naar hem om.
'Oh en nu wil je wel luisteren naar waar ik heen ga?' Proest ik uit met een ongemeende glimlach. 'Doe niet zo flauw Selma waar ga je heen.'

Ik negeer hem en trek de deur terug open, maar voor ik ook maar een voet buiten kan zetten pakt hij me van mijn pols vast en sluit de deur in een harde klap dicht.
Mijn gezicht krimpt ineens als hij me de woonkamer in trekt. Hij duwt me op de bank en zet zich dan naast me nog steeds mijn pols hardnekkig vast.
'Laat me l-.' 'Ben je gek geworden Selma? Ben je serieus van plan naar Adan te gaan. Wat denk je wel niet?' 'Laat me los Nassim je doet me pijn.' Zijn ogen verbreken onze oogcontact en geschokt kijkt hij naar mijn pols. 'S sorry.' Stamelt hij en laat mijn pols voorzichtig los. Ik ga met mijn hand over mijn pols heen en zucht dan diep.
'Sorry Selma.' Herhaalt hij. Ik knik dat het goed is. 'Mag ik nu gaan?' Vraag ik op mijn beurt en kijk hem smekend aan. Hij trekt zijn wenkbrauwen op en geeft zich zelf een face-palm. 'Ik zeg toch de hele tijd nee?' Zegt hij met een grinnik erdoor heen, gevolgd door een zoete lach.

'Luister dan tenminste naar me.' 'Dat ben ik ook van plan Selma ik wil dol graag weten waarom je uitgerekend hem een bezoekje moet brengen.'
Ik haal diep adem en neem zijn hand vast. Zijn handen voelen koud aan, erg koud als je het mij afvraagt. Hij doorboort zijn ogen in de mijne, en zo bleven we voor een tijdje stil naar elkaar kijken. Niemand wilde als eerst weg kijken. Het is zo raar wat één jongen met je kan doen.

'Selma.' Zegt hij dan hees. Zijn ogen laten me op een goede manier huiveren. 'Selma.' Herhaalt hij en legt zijn hand op mijn wang. Ik lijk uit mijn diepe slaap  te ontwaken en ben daarom ook de eerste die onze oog contact verbreekt door mijn ogen te sluiten bij zijn aanraking.

'Ik heb je alles verteld wat Bilal me zei.' Zeg ik en open mijn ogen. 'Echt alles.' Hij knikt en even gaat er een elektrische shock door me heen als hij me een schattige luisterende blik geeft. Ik besluit dat gevoel te negeren en verder te praten.

'Ik heb je mijn droom ook verteld.' Hij knikt als bevestiging. 'Nassim die droom, mijn vader liet me inzien dat ik actie moet ondernemen als ik verder wil komen. Al is het maar een millimeter van waar ik nu sta. Ik wil Bilal niet aan zijn lot overlaten als ik toch iets te bieden heb, als ik hem laat stikken dan verliest hij en dat wil ik niet onder ogen zien.' Ik sluit mijn ogen weer. Lichtjes knijpt Nassim in mijn wang waardoor ik glimlachend mijn ogen terug open.

'Ik had een plan. Die plan had ik al een lange tijd, ik probeerde het te vermijden. Het was een soort plan dat ik nooit zou uitvoeren. Maar ik zie nu geen uitweg meer, ik kom niet op een goede betere plan en jij ook niet.'

'Wat ben je van-' hij valt stil. Ik kijk hem vragend aan. 'Je mag wel nog praten hoor.' Zeg ik en sla speels op zijn borstkast. Hij grijnst heel even.

'Ik wil je steun hierbij Nassim. Ik ben van plan om Adan te misleiden, ik wil hem doen denken dat ik volledig aan zijn kant sta.' Ik slik als ik een pijnscheut door Nassim's ogen zie gaan. Maar ik ga verder.

'Ik wil hem laten geloven dat zijn plan helemaal aan het lukken is. Ik wil zijn vertrouwen winnen en bewijzen verzamelen om uiteindelijk tegen hem te gebruiken en Bilal te bevrijden.'

Nassim staat recht en kijkt me even onderzoekend aan. Hij draait zich om en lijkt de lege muur te bestuderen. Ik sta ook recht en ga naast hem naast.
'Ik heb jou hulp hierbij nodig en je steun.'
Hij draait zich naar me toe en onze ogen raken weer verbonden.

'Je plan is krankzinnig Selma. Doorgedraaid gewoon krankzinnig. Je hebt 50 procent faal kans.'

'En 50 procent slaag kans.' Kaats ik de bal terug.

'Ik weet het niet hoor, is dit wel de beste aanpak? Ik bedoel waarom moet je hem nu misleiden. Waarom moet je überhaupt in zijn buurt zijn om je broer te helpen. Je kan hem ook helpen zonder Adan.'

Een diepe zucht verlaat mijn lippen. 'Als je iets beters weet hoor ik het wel van je.' Ik schud tegengeslagen mijn hoofd heen en weer. 'Je wilt me niet helpen.' Zeg ik. 'Natuurlijk wel!' Roept hij verontwaardigd. 'Alleen-.' 'Alleen wat?' Onderbreek ik hem. 'Adan.' Zegt hij zacht. En dan dringt het pas echt tot me door.

'Nassim luister eens naar me! Ik hou van jou en alleen van jou! Adan is helemaal niets van mij en dat zal hij ook nooit worden.' Hij kijkt me ongelovig aan en schud zijn hoofd.
'Ik wil je niet kwijt.' Fluistert hij.
'Dat gaat ook niet gebeuren Nassim, ik wil iets proberen om Bilal te helpen.'
Ik sla mijn handen om zijn nek heen en hij doet hetzelfde maar dan om mijn heupen. Hij drukt een kus in mijn hals wat me doet huiveren.

'Je bent van mij. En alleen van mij.' Fluistert hij tegen mijn hals. Een koude trilling gaat over mijn rug heen tot mijn kleinste teen bij die woorden.

Hey lieverds,

Morgen Ied!
Ik zal proberen te schrijven, maar mochten jullie morgen niets van me horen alvast Ied moebarik voor al mijn moslima zusters❤️

Niet vergeten een comment of vote achter te laten dat moedigt me meer aan.

Kissesss