From hate to love

Chapter 50

'Hoe hoe b bedo-' 'kijk gewoon achter je, ik wacht op je snel.' Onderbreekt ze me. Ik staar haar achterdochtig aan. Dit meen je niet toch. Ze weet alles van A tot Z waarom red ze me gewoon niet en vliegen we weg naar Mars of Jupiter.

Ze steekt over en zwaait dan naar me als teken dat ze wacht.

'Hey.' Hoor ik achter me. Ik adem diep in en dan weer uit zodanig dat hij het niet hoort. Ik tover en fake glimlach en draai me dan op. Als zijn groene ogen mijn ogen opvangen ben ik al weg. Ya rab geef me geduld ook al verdien ik dat niet nadat ik niet loyaal aan u bleef.

'Hey.' Breng ik er maar uit na lang naar elkaar gestaard te hebben.
'We euh moeten praten.' Zijn stem trilt en klinkt niet overtuigend. Is dit het stukje dat hij eindelijk de waarheid zal zegen? Zal hij opbiechten? Heeft hij het lef daarvoor nog wel?

Ik draai me om en geef een teken aan Dessie dat ze niet hoeft te wachten, als ze het eindelijk begreep volg ik Adan naar een tafel en plof tegenover hem neer.
'Wil je so-'
'Ik heb net gegeten.' Hij knikt en begint dan nerveus met zijn duimen te spelen terwijl hij om zich heen kijkt, alsof hij iemand hier ook verwacht.

Voor het eerst na dit alles neem ik hem serieus. Dat hij echt iets wilt zegen.
Ik haal weer eens diep adem en leg dan mijn hand op zijn handen waarop meteen zijn duimen stil vallen. Hij staart even naar onze handen en kijkt dan naar me op. Ik zie hoe zijn gezicht plots wit trekt. Hij haalt dan zijn handen van onder mijn hand weg en legt die op zijn benen onder tafel.
'Je verdient dit niet, ik verdien jou niet.'

Ik versteen letterlijk van top tot teen. Is hij dan echt van plan om het me te zegen? Was hij het al die tijd van plan? Maar gaf ik hem niet genoeg tijd? Heeft hij dan echt spijt? Zoveel vragen bezorgen mij zoveel hoofdpijn. Ik wil antwoorden.

'H hoe bedoel je?' Stoter ik als ik hem weer zenuwachtig om zich heen zie kijken.
Zijn voeten bewegen steeds op en neer en ik begin me zwaar te irriteren aan het feit hij gewoon niet zegt wat er aan de hand is. Ik hou het niet langer meer vol.

'Ik euh ik-'
'Wat! Zeg het gewoon! Zeg gewoon dat je vreemd bent gegaan en niet eens een keer! Zeg gewoon dat ik niets helemaal niet voor je beteken en dat je tegen me loog me bedroog! Zeg het gewoon want dit en jij maakt mij kaulo gek ik kan er niet meer tegen hoe durf je?! He hoe durf je dan! Ik dacht dat jij en ik echt iets speciaals hadden! Ik dacht dat ik met een oprechte iemand te maken had!' Roep ik door heel de mac heen. Als ik zijn geschokte maar opgeluchte blik zie word ik nog bozer, ik pak mijn tas en gooi de stoel achter me weg. 'Klootzak ik heb je nooit gevraagd om het met mij te proberen, ik heb dit zelfs nooit gevraagd!'

Als ik om me heen kijk zie ik nu pas dat alle gezichten op mij gericht zijn, sommige met open mond andere met een onvergetelijke grijns, medelijden en geschrokken.

Ik werp nog een laatste blik naar Adan voor ik de mac uitloop. Hij zit mij nog steeds geschrokken aan te kijken, dan kijk ik weer naar de mensen die nog steeds stil kijken. 'Hebben jullie niets beters te doen of willen jullie de dag hier doorbrengen!' Snauw ik ze af. Ze kijken weer weg en even later hoor ik hetzelfde geluid als toen ik binnen kwam. Bestellingen en slikken.
'Klootzak.' Fluister ik nog en werp een kille blik naar Adan om vervolgens mijn weg te nemen.

Ik weet belangen niet of hij het waard is maar toch heb ik tranen gelaten. De klootzak Weeral heb ik voor hem tranen gelaten.
Sorry papa, het spijt me. Ik had hem nooit in vertrouwen moeten nemen, ik had überhaupt nooit naar dat huis moeten afstappen en aardig doen. Dat was vast een zeker een teken voor hem om met mij te sollen.