From hate to love

Chapter 66

'Selma gaat het?' Ik veeg mijn tranen en kijk de andere kant op van de kamer. 'Nassim, het is mijn schuld dat je hier ligt.' 'Wat! Nee Selma dat moet je niet denken.' 'Jawel Nassim, ik was degene die je belde.'
Ik kijk hem nu terug aan en hij schud zijn hoofd. 'Luister Selma, het was je schuld niet. Heb je me begrepen? Het is niet jou schuld maak het jezelf niet wijs.' Ik sta op en duw mijn stoel weg. 'Ik maak het me niet wijs het is zo! Ik had je bijna vermoord! Het is mijn schuld, ik heb je dit aan gedaan!' Roep ik terwijl de tranen over me heen rollen. 'Ik heb je gewoon verdomme in coma gekregen al die tijd! Inplaats van hier te liggen had je die tijd goed kunnen besteden!' Roep ik en veeg mijn tranen weg. Ik draai me om en kijk naar de witte lege muur. 'Je had die tijd goed kunnen besteden.' Fluister ik. Ik hoor hem kreunen en draai me weer naar hem om.

Hij probeert te staan. 'Nee! Nassim blijf liggen.' Zeg ik en loop op hem af om hem terug te duwen. Hij trekt mijn hand en ik beland met mijn hoofd op zijn borst kast. Hij legt zijn hand op mijn rug, en de andere legt hij op mijn hand die op zijn borstkast ligt, mijn hart springt er bijna uit en ik tril als nooit te voren. Mijn wangen gloeien en branden.'Dingen gebeuren eenmaal met een reden Selma, gebeurd is gebeurd we kunnen de tijd niet terug draaien. Het is zo eenmaal gebeurd met een wil en daar hebben wij niets over te zegen.' Fluistert hij in mijn oor, kippenvel neemt beslag van me. 'Geef je zelf alstublieft niet de schuld, ik ben er nu toch? Laten we dat gewoon vergeten en ons liever focussen op wat komen zal, er komen altijd mooie tijden aan na de slechte.' Zegt hij en trekt me nog dichter tegen hem aan.

'Het heeft zoizo mijn zusje en vader bij elkaar gebracht.' Slikt hij. 'En wie weet wie dit nog bij elkaar brengt.' Voegt hij toe. Dat was het, mijn hart komt bijna tot een stilstand. Ik ben bang dat ik hier dood ga, en grappig gevoel fladdert in mijn onderste gedeelte in mijn buik. Nee geen vlinders, een hele dierentuin zit daar onder te gieren.
Ik sluit mijn ogen en haal diep adem. 'Ik haatte je wel, maar ik zou je dit nooit aandoen nooit, ik zou je nooit fysiek  pijn doen.' Slibber ik. 'Dat weet ik toch, en hey haat je me nog steeds dan?' Vraagt hij. Ik schuif mijn hoofd omhoog waardoor mijn ogen met de zijne in verbinding komen. Onze gezichten zijn heel dicht bij elkaar, zijn ogen kijken naar mijn lippen en dan terug diep in mijn ogen. Ik wil net mijn mond open trekken als er op de deur word geklopt. 'Au.' Ik bots mijn grootte voorhoofd op Nassim's neus en spring vlug van hem af. Hij aait pijnig over zijn neusje, maar begint dan te lachen. Ik voel dat ik het hoogste rang van rode kleur heb behaald.'Binnen.' Grinnikt hij nog.

De deur word open getrokken en meteen herken ik het meisje, het was dezelfde meisje die Nassim kwam bezoeken die keer dat ik binnen sprong. Ze had haar hand op de zijne gelegd. 'Ss.. sorry.' Stottert ze. Ik kijk naar Nassim die wit trekt. 'Nee geeft niet hoor, ik ga net weg.' Zeg ik. Ik pak mijn jas en trek die aan. Ze knikt naar me en schuift de stoel naast Nassim. 'Hey.' Zegt ze. Nassim zegt niets terug.

'Wat kom je doen.' Vang ik Nassim's stem voor ik de deur achter me sluit. Ik plof neer op een stoel en wacht geduldig af tot de familie van Nassim komt. Niet eens daarna word zijn deur weer open getrokken en loopt het meisje huilend weg. Okay?
Ik kijk haar even vragend na, pas als ze uit het zicht is loop ik terug naar binnen.

'Hey wat was dat nou?' Vraagt ik en sluit de deur achter me. Ik kijk naar Nassim die een soort zenuwstreep op zijn voorhoofd kreeg. Ik merk op dat zijn handen tot vuisten zijn gedrukt. Ik zet me neer op het stoeltje en kijk hem vragend aan. 'Nassim?' Probeer ik. 'Nassim, wie was dat meisje en wat wilde ze?' Hij zucht en kijkt de andere kant op. 'Nassim?' 'Ze is niet belangrijk.' Mompelt hij dan. 'Maar-' 'Waar blijven mijn ouders nou?' Veranderd hij van onderwerp nog steeds kijkt hij de andere kant op. Volgens mij heeft dat meisje invloed gehad op hem. Een akelig koud gevoel neemt beslag van me. Ik wil weten wie ze is en wat ze kwam doen, wat is ze van Nassim? Hij draait naar me om en kijkt me vragend aan. 'Ga je nog opnemen of hoe zit dat?' Dan pas hoor ik het gerinkel van mijn beltoon.

'Selma?' 'Ja met wie spreek-' 'met Raha, sorry maar het duurt nog eventjes we hebben auto pech en mogen zo meerijden met een of andere vrachtwagen naar huis. Zou jij Nassim alstublieft brengen?' 'Ja natuurlijk geen probleem we komen er zo aan.' En met die woorden haak ik af.
'Dat was Raha, ze hebben auto pech dus ik breng je naar huis, al moet ik dan eerst Dessie zien te vinden.' Zeg ik waarna ik op sta. 'Ik kom zo terug, verroer je niet.' Waarschuw ik hem waarna ik de deur uitloop. Omdat de lift te lang duurt neem ik vlug de trappen en loop naar beneden.

Ik open de trapdeur beneden en meteen voel ik een knal. Als ik de deur helemaal open besef ik ook waarom. 'Omg sorry, gaat het?' Ik buk me naar de jongen toe en raap zijn bladen bij elkaar. 'Gaat wel dankje.' Zegt hij. Als ik al zijn papier heb opgeruimd help ik hem overeind door mijn hand aan te bieden die hij ook meteen aanneemt. Meteen onderzoek ik hem. Ja sorry dat gaat automatisch kan ik niets aan doen. Hij draagt een gescheurde zwarte broek en daarboven een chique blauwe hemd wat een combinatie zeg, zijn haren heeft hij naar achter hoog gewaxt en hij heeft een kleine baardje die in model is gebracht.

'Nog maal het spijt me.' Zeg ik waarna we oogcontact maken. Fijn, weeral zon gast met oohzo mooie grijsachtige groene ogen. Zulke gasten niet te vertrouwen dus. 'Het geeft niet, ik ben trouwens Mehdi.' Zegt hij. 'Selma.' Glimlach ik. 'Het is mijn eerste dag hier vandaag om te werken, daarom dat alles nog niet duidelijk voor me is.' Gosh een dokter, hij lijkt zo jong en zo knap. 'Werk je hier ook?' Ik proest het meteen uit. 'Ike? Heb nog niet eens mijn diploma op zak en ik ben al 18 hoor.' Hij glimlach zijn tanden bloot en knikt dan begrijpelijk. 'Leuk kennis gemaakt te hebben Selma, hopelijk zie ik je gauw weer.' 'Misschien, alleen kom ik vandaag normaal als laatste keer een vriend is net ontslagen.' Hij scheurt een stukje papier en schrijft er iets op waarna hij het in mijn handen drukt. Ik frons als ik zijn nr erop zie. Hij schenkt me een knipoog. 'Misschien kunnen we dan eens iets leuks gaan doen.' Nu kijk ik hem alleen maar nog raarder aan. 'Als vrienden bedoel ik, want ik heb een vriendin.' 'O god ja natuurlijk.' Zeg ik waarna hij me nog een warme glimlach schenkt en door loopt. Akward.

'Ja is goed ik ga hem halen.' 'Is goed doe maar op jullie gemak ik wacht in de auto.' 'Dankje Dessie.' Ik loop terug de trappen op en wandel rustig daar Nassim's deur.

Als ik aan kom klop ik eventjes en open dan de deur met een ruk om. Oh shit. 'Nassim? Ben je daar?' 'Nassim!' Ik sluit de deur achter me en loop naar de badkamer, zonder erbij na te denken gooi ik de deur open. Je raad het al. Waarom heb ik altijd van zulke situaties? 'S..s sorry ik euh, dacht dat je weg was.' Hij gaat met zijn hand door zijn haar heen en loopt dan door me heen. Als ik me omdraai laat ik mijn ogen van hem afglijden. Het enige dat hij momenteel draagt is een grijze handdoek rond zijn middel, voor de rest is heel zijn bovenlichaam zo goed als naakt. Op zijn rug zie je wel een kleine litteken nog van het accident.
'Selma, inplaats van op me te kwijlen kan je me gewoon helpen.' Zegt hij en leunt op de muur. Ohja juist ja. Ik loop op hem af en hij gooit zijn arm om mijn nek om te leunen. Zoals ik al zei staan gaat nog moeilijk. Ik leg hem rustig op het bedje neer en gooi dan wat kleren naar hem toe.

Als ik me omdraai als teken dat hij zich kan aankleden klapt hij in zijn handen, ik draai me terug om met een opgetrokken wenkbrauw. 'Je mag me heus wel aankleden.' Knipoogt hij naar me. Ik draai me meteen terug om en hoop dat hij mijn rode kop niet heeft gezien. 'Kleed je nou maar aan Nassim en snel.' 'Weetje zeker dat je me geen handje wilt helpen.' Zegt hij en legt de nadruk op handje helpen. 'Nee.' Antwoord ik en probeer mijn aandacht op de deur te richten. Ik probeer me eigelijk in bedwing te houden niet om te draaien, maar dat gaat zo moeilijk.