From hate to love

Chapter 47

'Een tafel voor twee graag.'
De man die de tafels regelt knikt en gebaard dat we hem moeten volgen.
Als hij onze plek aangeeft trekt hij de stoel voor me en wenkt zijn blik dat ik moet gaan zitten. Hij glimlach breed naar me als ik dankbaar knik. Ik voel hoe zijn blik op mij brand maar probeer te doen alsof ik niets door heb.
'Je kunt gaan!' Hoor ik Adan hem bevelen.
'Als de juffrouw nog iets wilt?' Zegt hij en kijkt me aan. Ik schud ongemakkelijk met mijn hoofd en weg liep hij.
'Je moet daar echt mee stoppen.' Zegt Adan terwijl hij zijn hand in de lucht steekt als teken dat hij bedient  wilt worden.
'Waarmee?' Vraag ik als ik iemand zie aankomen.
'Met mooi zijn, je verleid bijna iedereen terwijl jou schoonheid tot mij behoord.'
Ik proest het uit en kijk weg. Ik wil hem echt slaan ik kan alleen maar denken aan hoe hij tegen me liegt en me bedriegt ik wil zo graag zijn hoofd zien als hij weet dat ik het al weet en dat ik hem door heb want weetje? Dat is het beste van deze plan.
'Wat wil je drinken?'
'Hmm ik wil gewoon cola.'
'Weetje het zeker?'
'Wat zou ik dan moeten drinken?' Vraag ik en kijk Adan doordringend aan.
Hij wilde net zijn mond open maar schudde dan zijn hoofd.
'Een cola en een kopje thee.'
De ober knikt en loopt dan weg.
Ik bestudeer het restaurant om me heen en knik goedkeurend niet beseffend dat ik als een psyche extreem de aandacht trek.

'Dankje.' Zeg ik als de ober mijn drinken op tafel neerlegt.
'Dat is mijn werk.' Antwoord hij met een knipoog. Hij wenkt zijn blik naar Adan en legt zijn thee neer. Volgens mij wacht hij op een bedankje maar alles wat Adan hem geeft is een dodelijke blik.
Ik ben eigelijk wel flink versteld van hem, ik hem nooit geweten dat hij zo goed kon acteren.

Er heerst een ongemakkelijke stilte tussen ons en dan besef ik dat ik actie moet nemen anders werkt het plan niet volgens plan.
'Je ziet-' ik kon mijn zin niet afmaken of mijn gsm ging af en zie Nassim's naam verschijnen.
'Sorry die moet ik nemen.' Zeg ik en sta op van de tafel om naar de wc toe te lopen.

'Hey knapperd.' Begint hij het gesprek.
'Ja daar spreek je mee.' Zeg ik bescheiden. Gelukkig kan hij me niet zien want ondanks dat ik professioneel praat ben ik enorm hard aan het blozen.
'Hoe gaat het.' Zegt hij terwijl ik zijn aanstekelijke lach hoor.
'Het gaat goed en met jou.'
'Je mag eerlijk zijn tegen mij he.' Zegt hij alsof hij wee-.
'Ik weet heus wel dat je je dood ergert aan hem.' Onderbreekt hij mijn gedachtes.
Ik knik.
'Ik- ik weet gewoon niet hoe ik mezelf kan inhouden. Ik bedoel ik kan elk moment uitbarsten weetje.'
'Begrijpelijk Selma dat is normaal maar je moet je inhouden. Je moet je zwakte overwinnen en inhouden.'
'Ik weet niet voor hoe lang ik het kan.' Zeg ik vastberaden.
Ik weet echt niet hoe lang ik het zou volhouden.
'Denk maar aan mij, dan hou je het zeker lang vol.' Zegt hij waarna hij de verbinding breekt en mij met een mond vol tanden achter laat.

Ik was mijn gezicht en droog me netjes af. Ik kijk naar mezelf in de spiegel en knik mezelf toe. 'Je kunt het Selma. Als hij het kan dan jij ook.' Spreek ik mezelf de moed in. Rustig loop ik naar onze tafel maar meteen sta ik stil als ik zie dat er iemand op mijn plek zit. En  het is een vrouw. Ik haal diep adem en loop rustig op Adan af. Ze fluisteren en doen heel geheimzinnig maar als Adan me opmerkt veranderd hij meteen het onderwerp en lacht naar me. 'Ik zal je brief naar mijn zusje geven.' Zegt hij extra luid. Ik zie hoe ze hem vragend aankijkt en dan even meespeelt. Ze staat op en gooit haar hand naar me toe.
'Rayhana.'
'Selma.'
'Aangenaam Selma.'
Ik knik en ga op mijn plek zitten terwijl ik wacht tot ze volledig weg is.
'Vriendin van mijn zusje.' Zegt hij alsof het niets is. Mensen ben ik dan zo dom? Lijk ik dan zo dom?
Heeft hij niet door dat hij met vuur speelt?
Ik trek mijn schouders op.
'Ik wil naar huis ik voel me niet lekker.' Met een ruk sta ik op en loop het restaurant uit.

'Wacht Selma ik breng je.'
'Nee ik wil liever lopend gaan.'
'Dan loop ik met je mee.' Zegt hij.
Ik schud hevig mijn hoofd.
'Neenee.'
'Jawel wacht even ik ga betalen wacht hier op me.'
Zonder te twijfelen begin ik meteen te lopen, ik loop en loop. Na eentijdje plof ik neer op een bank die ik zie. Natuurlijk heb ik een andere verre route genomen. Ik wil hem niet meer zien,