From hate to love

Chapter 43

Ik steek de sleutel in het slot van de deur en draai het open. Even aarzel ik maar draai de deur toch terug dicht. Ik stap van onze huisweg af en kijk naar Adan's huis mijn ogen glijden meteen naar het licht dat uit zijn kamer schijnt. Hij slaapt daar toch niet? Dan valt het licht uit en ik zie hoe hij letterlijk ploft op zijn bed. Sukkel.

Ik wil weten waar hij mee bezig is, wat hij te verbergen heeft. En waarom hij die foto's heeft? Waarom waarschuwde Nassim me? En waarom is Adan gewoon niet eerlijk tegen mij?

Met die gedachtes loop ik onze straat uit. Ik heb Fouad al een smsje gestuurd waarin staat dat hij zich geen zorgen maak dat ik alles uitleg zodra ik terug thuis ben. En dat hij mama moet zegen dat ik bij Dessie ben. Anders word hij helemaal gek van bezorgdheid en haalt hij de politie erbij. Echt helemaal gek. En hij doet dat. Hij heeft het al eens gedaan maar ik was gewoon gaan zwemmen. Hopelijk gaat hij nu gewoon wachten en niet op de tijd letten dat ik het smsje heb gestuurd want dan ben ik echt dood.

Daar is het dan.
Met knikkende knieën en trillende vingers druk ik heel lang op het deurbel. Hij moet wakker worden. Dit kan niet wachten. Ik heb antwoorden nodig en hij kent ze.

Ik voel hoe mijn hart bijna open scheurt van de zenuwen. Waarom ben ik in hemelsnaam zenuwachtig? Ik kijk naar  het raam en zie mijn weerkaatsing ik heb mijn badjas nog aan. Shit.

Ik wilde net weg stappen als ik de deur hoor geopend worden. Ik keer me terug en ga voor hem staan. Zijn ogen maken meteen contact met de mijne. Zijn bruine ogen zijn helderder geworden dan toen hij naar mijn feest kwam. Hij ziet er beter uit alleen zijn haar en wallen zien er niet goed uit. Dan pas dringt het tot me door als ik mijn ogen naar beneden laat vallen. Hij heeft geen t-shirt of trui of hemd aan. Zijn bovenlichaam is naakt. Ik kijk meteen weg als ik voel dat ik staar naar zijn gespierde lichaam. Ik ben er zeker van dat hij nu staat te grijnze. Hij schraapt zijn keel en ik kijk weer terug naar hem. Inderdaad hij grijnst. En niet zo eenbeetje ook.

Nassim's sperpectief

Ik kon mijn ogen niet geloven. Het mooiste meisje dat ik ken staat hier nu voor mijn deur. Ik was al wakker ik was de hele tijd aan haar aan het denken. Ik heb het nog steeds niet onder controle maar het gaat al beter. Ze heeft echt effect op mij. Iets wat een meisje nog nooit op me heeft gehad.

Ik geef eerlijk toe ik hield me daar ook niet mee bezig mijn vrienden wel maar ik wilde niet met ze 'spelen' ik hield me altijd gedeisd en kende mijn grenzen. En nu word ik beloond met haar voor mijn deur. Ik zie hoe haar ogen mij bestuderen en ze dan begint te blozen. Als ze merkt dat ik haar heb betrapt kijkt ze weg. Ik wil in haar ogen kijken. Die mooie ogen die me steeds van binnen raken met alle gevoelens waarvan ik niet eens de betekenis niet eens ken. Ik schraap mijn keel om haar aandacht weer te winnen en het werkt ook want ze kijkt weer naar mij en ik verdrink weer in haar mooie ogen.

'Hoi.' Zeg ik dan en zwaai met mijn hand voor haar. Serieus Nassim? Ik kan mezelf wel weg gooien nu. Waarom zwaai ik? Waar blijven mijn charmes. Ik ga op zij om haar naar binnen te laten gaan. Ze begrijpt het en stapt rustig naar binnen dat me de tijd geeft om haar ook eens te bestuderen. Als ik de deur heel hard dicht sla en zie dat ze zich heeft omgedraaid en naar me kijkt stap ik op haar af en verbind onze ogen weer met elkaar. Ze wilt iets weten. En ik denk ook dat ik weet wat ze wilt vragen. Haar ogen kijken me intens aan en bezorgd maar ik zie ook een vleugje hoop. Een zucht verlaat mijn mond en ik begeleid haar naar de woonkamer.