From hate to love

Chapter 70

'Hij wat!' Roept ze. Ik knik stilletjes en veeg mijn tranen weg. 'Dat meen je niet! Maar hoe!' Ze loopt heen en weer en ik barst weer in tranen uit. Hoe kan hij dit ons aandoen? Hoe kan hij dit mama aandoen? Ze was al ziek dit gaat haar zieker maken. Ik voel haar hand om mijn schouder en voel dan hoe zijn mij in een knuffel trekt.
'Hey, het komt goed.' Fluistert Dessie me vertrouwd toe. Ik haal diep adem en knik. 'Ik weet echt niet hoe dit goed gaat komen.' 'Tuurlijk wel het komt goed Selma.' Zegt ze. 'Hoe ging je sollicitatie?' Ik kijk op. Ik ben niet gegaan, was het helemaal vergeten maar echt vergeten. 'Het ging toch goed?' Vraagt ze voorzichtig. Hoe kon ik mijn sollicitatie nu vergeten. 'Shit!' 'Je bent niet-' 'Ik ben het vergeten, door dit het kwam als een klap aan daardoor ben ik het vergeten damn hoe kon ik het vergeten.' Onderbreek ik haar en loop meteen naar de deur. 'Waar ga je heen?' Hoor ik Dessie achter me aankomen. 'Ik ga het proberen goed te praten.' 'Nee, je moet ze bellen als je persoonlijk gaat zal het overkomen alsof je het vergat.' 'Je hebt gelijk.' Stem ik toe. 'W.. wat moet ik dan zegen?' Zeg ik hopeloos. 'Zeg ze dat je ziek-' 'Nee want dan moet je ze van te voren waarschuwen.' 'Zeg dat het een familie crisis was, zeg maar dat ik een ongeval voor had.' Zegt ze. Ik kijk haar na waarna ze de huistelefoon in mijn hand drukt. 'Jaja ik weet het overdreven but do it, voor jez-' 'Voor mama en papa.' Onderbreek ik haar en toets het nummer in.

'Hallo met AD u spreekt met Sofie Verhult waarmee kan ik u van dienst zijn?' Ik haal diep adem en kijk Dessie aan die me moedigend aankijkt.
'Ja hallo met Selma Aloui Moussaoui ik bel namens mijn afspraak waarbij ik niet ben komen opdagen. Het zit namelijk zo-' 'Mevrouw kunt u uw naam eens spellen.' Ik slaak en zucht. 'A.L.O.U. M.O-' 'Gevonden.' Onderbreekt ze me weeral. Ik zucht nogmaals en loop naar de bank waar ik op neer plof en ongeduldig afwacht. 'Ah ja ik zie het hier het klopt, maar u was er niet.' Zegt ze. 'Klopt, ik had een familie crisis mijn zusje werd namelijk aangereden.' Stamel ik er in een keer uit. Als ze niets zegt raak ik in paniek. 'Kan ik een nieuw afspraak krijgen.' Smeek ik haast. Ik hoor haar mompelen en fluisteren. 'Euh.' Zegt ze waarna ze afhaakt. O god? Haakte ze nu echt af? Nee dat kan niet. Betekend dat nou dat ik niet meer word aangenomen of de kans krijg?
'Wat zei ze?' 'Niets ze haakte zomaar af zonder antwoord.' Zeg ik terwijl ik zonder doel voor me uitstaar. 'Wat onbeschoft nee dit mag niet! We gaan er nu meteen naartoe!' Roept ze hysterisch en trekt haar jas aan. 'Laat het Dessie ik heb er geen zin meer in.' Zeg ik met tranen in mijn ogen.

Daar zit ik dan weer, in mijn kamer met het kistje van Bilal voor me. Ik heb bijna alles gelezen maar ik lees steeds hetzelfde. Dat hij spijt heeft en het nooit zijn bedoeling was maar nergens staat waarvan hij spijt heeft. Nergens. Ik heb het Fouad wel verteld over hem, dat hij in de gevangenis zit. Maar ik heb hem niet verteld waarom, ik zei dat ik het niet weet dat ik gewoon werd gebeld. Mama heb ik het niet verteld en dat zijn we ook niet van plan we willen haar niet kwijt om dit nieuws ze gaat dit echt niet meer aankunnen bovendien is ze nu toch niet thuis, ze is voor een weekje naar Frankrijk toe. Naar mijn oom haar broer dus en ik moest het hier nog leefbaar houden zei ze.

Ik kijk op als er op de deur word geklopt en meteen verstop ik het kistje onder mijn deken. 'Binnen.' Zeg ik en ga in kleermakerszit zitten om mijn bed zodat je de kist niet ziet onder mijn deken. 'Er staat iemand voor de deur voor je.' Zegt Fouad. 'Ik mag hopen dat het maar een collega is of iets dergelijks.' Voegt hij eraan toe voor hij mijn deur weer dicht gooit. Wie komt er zo laat nog op de deuren kloppen? Het is pik donker buiten en al na acht.
Ik sta op en strijk mijn deken nog over het kistje waarna ik naar beneden hol. 'Ik ben Bilal trouwens net gaan bezoek maar vertel ik zo wel.' Hoor ik Fouad uit het niets achter me zegen en dan verdwijnt hij de woonkamer weer in.

Meteen gooi ik de deur met een ruk open en kijk om me heen maar geen spoor van mensheid te zien. Als ik de deur wilt dichtslaan valt mijn blik op een envelop op de grond. Ik buk me ernaar toe en zie mijn naam erop staan. Ik kijk nog van links naar rechts en neem de envelop waarna ik de deur dicht sla. Ik loop naar boven en sluit mijn kamer deur waarna ik weer op mijn bed plof.
Ik open de envelop en trek de getypte brief eruit.

Lieve Selma
Ik wilde het origineel doen weetje en aangezien ik van school nog weet dat je het leuker vind als iemand je een persoonlijke brief stuurt heb ik dat maar eens gedaan.

Na dat gelezen te hebben weet ik meteen van wie deze brief is. Vlug laat ik mijn ogen over de woorden glijden

Maar je moet wel weten dat ik brieven haat, ik bedoel app is toch veel makkelijk? Nou daarvoor typ ik dit niet. Ik wil je gewoon bedanken Selma, ik heb het lef ervoor denk ik niet om het recht in je gezicht te zegen omdat je me erg zenuwachtig maakt.

Ik staar voor een tijdje naar het woord zenuwachtig. Maak ik hem zenuwachtig? O god hij word gewoon nerveus van mij? Maar ik heb dat juist bij hem.

Dus het geen dat ik wil vertellen is dankje, dankje dat je me steunde en vaak op bezoek kwam. Dankje dat je werkelijk dag en nacht op me hebt gewacht in het ziekenhuis. Mijn pa heeft me alles verteld en ik wil je ook bedanken dat je hem steunde en mijn zusje steunde. Het belangrijkste van al Selma, is dat ik je heel dankbaar ben dat je er was toen ik mijn ogen opende. Want dat wilde ik zien, ik wilde jou als eerste zien en dat kwam ook uit.

Meteen maakt mijn hart een sprongetje, ik voel me warm worden heel warm.

Je mag me whatsappen hoor en zeker geen brief schrijven want ik hààt dat ps: ik weet dat ik je aantrek.

Nassim

Ik glimlach van oor tot oor zelf in een brief kan hij arrogant overkomen.

Heyyhoiii,
Wilde efffe zegenn damnnn heb al de 22K reads!!!! Dankjulliewell loveyou'alll 💙💙

Kuskisss
Foodlover🍕