From hate to love

Chapter 28

Chapter 28

Op dit moment wil ik niks liever dan alleen maar weg zijn van hier. Ik wil weg maar ook weer niet gek he? Ik wil weg van de pijn en wil blijven voor na de pijn. Ja ik weet dat dit echt gek klinkt maar zo voel ik me. Ik voel me gebroken als nooit te voren. Mijn lieve vader... Weg. Mijn moeder is ernstig ziek ookal zegt mijn broer dat ze gewoon rust nodig heeft ik weet wel dat het slecht met haar gaat ik hoor hem elke nacht stilletjes  huilen als ik tegen zijn deur aan leun. Wat ze heeft wilt hij me niet eens vertellen maar ze is terug bij ons alleen is het anders dan vooraf. Ze is stil, ze is de hele tijd depressief het is gewoon een kwestie van tijd zei de dokter maar diep van binnen weet ik wel beter.
Met een ruk word ik uit mijn gedachte wakker gemaakt door mijn mobiel die afgaat.
Vlug pak ik em en zonder te kijken neem ik op.
'Ja.' Zeg ik dan als ik merk dat de beller zich niet wil voorstellen.
'Oh dus zo begin jij een gesprek, en normaal iemand zou zegen oh hey Nassim hoe gaat het met je? Maar selma jij moet weer anders doen he.' Ik hoor hem even grinniken wat best schattig klonk en dan herpakte hij zich, hij ademde diep uit en ik luisterde alleen naar hoe hij ademde.

'Sorry, ik euh hoe gaat het?' 'Het gaat goed hmdl Nassim dankje.' Zeg ik terug terwijl ik overeind probeer te komen om eenbeetje rond te lopen in mijn kamer.
'Hoe gaat het met je moeder?' Ik slik dan extreem luid en doe de deur dicht.
'Wist ik dat maar zelf, ik weet dat het slecht met haar gaat maar niemand neemt eens de moeite mij te vertellen wat er met haar is. Ze heeft eens geen medicijnen gekregen alleen pijnstillers en ze moet veel water drinken wat ze ook doet en veel ook!' Het was even stil aan de andere kant ik hoorde even dat hij zich verzette en dan terug niets. 'Nassim ben je der nog?' 'Ja sor-' 'ik moet hangen Nassim zie je morgen oke.' Zonder op zijn antwoord te wachten hang ik op.
'Met wie was je aan het praten.'
'Hoe lang sta je al aan de deur?' Blijkbaar ben ik niet de enige die aan deuren gaat afluisteren hoe iemand slaapt maar kom wat ik doe is anders hij luister me overdag af dat is fout heel fout.

'Nou?' Zegt hij en komt mijn kamer binnen. Hij plofte neer op mijn bed en keek me onderzoekend aan.
'Wat is er Fouad!' Zeg ik hysterisch.
'Ik ben nog steeds je oude broer, ik hoor en ga je beschermen voor elke jongen dan ook.' Ik slik. Ooh hij staat al heel lang voor de deur lang genoeg om dit te zegen dan.
Hij staat weer op en gaat bij de deur staan, hij schenkt me een blik toe zonder enige emotie en loopt dan de deur uit.

Met een zucht val ik neer op mijn bed. En dan wordt ik weer gebeld vlug nam ik op.
'Sorry van net mijn broer was plots binnen en ja zoals ik-'
'Ik ben het Dessie.' Wordt ik onderbroken.
Stil luister ik naar de andere kant van de lijn. Ik haak af en loop naar beneden. Fouad is zeker met mijn moeder, zonder iets te zegen trek ik mijn schoenen aan en loop de deur uit. Ik pak de fiets van Fouad want ja mijn fiets is kapot of nou ik ben het slotje kwijt slim he? Nou hij zal em vast en zeker niet missen hoop ik.