From hate to love

Chapter 81

'Ben je daar weer?' Ik draai me om en kijk naar de zelfde jongeman die me drie weken geleden binnen hielp. 'Herken je me niet mee?' Gapt hij en loopt naar me toe. 'Hoe kan ik je nu vergeten je hielp me enorm.' Zeg ik glimlachend. Zijn groene ogen helderen wat op en glimlacht zijn witte tanden breed. Ongemakkelijk glimlach ik terug, moet ik nu gewoon doorstappen of, ja natuurlijk ik ben gekomen voor Bilal. We zijn inmiddels drie weken verder en mijn moeder weet wat er gaande is. Ze was erg down toen we het haar vertelden maar ze is nog stabiel. Ze bezoekt Bilal bijna elke dag en vandaag heeft ze me haast gesmeekt om naar hem toe te gaan voor de laatste keer omdat hij word overgeplaatst. Hij heeft bekend voor drugsvervoeringen maar hij ontkende voor het gebruik ervan. Ik geloof het nog steeds niet nadat ik zijn soort van dagboek las ben ik er zelfs vrij zeker van dat hij zich voor iets schuldig voelt tegenover mijn vader en  nu zijn straf wilt nemen alleen niet door de juiste oorzaak.

Ik schrik wakker van een hoest. 'Kan ik je nu ook ergens mee helpen?' Zegt de jongeman. 'Ik wacht nog op iemand.' Hij knikt en loopt dan terug naar de balie. Als ik me omdraai zie ik Nassim de deur openen en zoekend om zich heen kijken. Als zijn ogen de mijne ontmoeten glimlacht hij en stapt hij naar me toe. Hij drukt een snelle zachte kus op mijn lippen en pakt mijn hand vast. 'Moest je lang wachten?' Ik schud mijn hoofd en kijk hem met twinkelende ogen aan. Tussen ons zit het echt perfect, we kennen elkaar door en door en geheimen delen we ook met elkaar. Net een tweede Dessie alleen niet hetzelfde. Ik wilde dat hij mee kwam om me hiermee te steunen, alleen niet samen want als iemand ons zou zien buiten zijn we gepakt. Hier is niemand die we specifiek kennen en aangezien Bilal vast zit vind ik dit de juiste moment om hun voor te stellen aan elkaar. 'Klaar?' Ik knik en laat zijn hand los als de deur voor ons word open gedaan door een vrouwelijke agente. 'Het komt goed.' Fluistert Nassim nog een laatste keer in mijn oor en duwt me lichtjes naar binnen.  'Ik zei toch dat ik niets wil eten! Laat me nou eens met rust!' Ik herken meteen Bilal zijn stem. 'Er is bezoek voor u.' Zegt de vrouw. 'Ik heb geen zin in bezoek stuur ze weg. 'Maar-' 'Ik wil niemand zien verdomme rot toch op!' Roept hij. Ik deins achteruit en bots tegen Nassim aan. De vrouw komt terug naar buiten en hijst haar schouders op. 'Het spijt me. Maar ja.' Zegt ze en wijst naar de deur. 'Laat mij maar.' Zegt Nassim. 'Ik denk niet dat, dat een goed idee is.' Zegt de vrouw. 'Laat me nou proberen.' Snauwt Nassim haar af en drukt een kusje op mijn neus. Hij opent de deur en loopt naar binnen. Ik hoor wel stemmetjes maar hoor net niet de zinnen. Hier een daar vang ik wel woorden op.

'Het duurt wel erg lang.' Zeg ik en wiebel met mijn benen. 'Geduld mevrouw.' Ik schenk haar een dodelijke blik. Ze zitten daar nu meer dan tien minuten. Gewoon meer dan tien minuten. En dan praat ze nog over geduld, nee hoor ik ben Selma. Ik zet mijn hand op de deurklink en duw het omlaag. 'Mev-' ik loop meteen naar binnen. 'Schaam je B-' 'Het zijn je fucking zaken niet man.' Fluistert Bilal. Ik kijk ze niet begrijpend aan, als ze me alle twee opmerken vallen ze even stil. 'Waar hadden jullie het over?' Ik kijk Nassim aan die lichtjes met zijn hoofd schud. 'Wat kom je doen?' Vraagt Bilal om het onderwerp te veranderen. Nassim schenkt me nog een knipoog en sluit de deur achter zich.

'Ik kom voor mama niet voor jou.' Antwoord ik bot en bestudeer hem aandachtig. Zijn ogen staren me dof aan, ik dwaal naar de cirkels er rond en slik hoorbaar. Zijn haar is een en al door de war. Zijn huid is bleker dan normaal. Kortom hij is niet hij, meer op iemand die dagen weken verdwaald is.

'Oké je kunt stoppen met zo naar me te kijken en gaan.'   

'Nee.'

Hij trekt zijn wenkbrauwen op en fronst kort voor hij stilletjes begint te knikken.

'Ik verzoek je vriendelijk weg te gaan.' Ik wiebel met mijn voeten en laat dan een diepe zucht horen.

'Wat is er met je gebeurd Bilal?' Ik slik even en knipper mijn tranen meteen weg. 'Je was altijd al mijn voorbeeld geweest weetje dat? Jij kon altijd een glimlach op mijn gezicht toveren als papa weer op zakenreis moest. Je wa-' 'Stop!' Onderbreekt hij me ruw. Ik schud mijn hoofd en open mijn mond om verder te gaan. 'Papa en mama waren altijd al trots op je, ze deden alles voor je wat je maar wilde je hoefde het alleen maar te zeggen. Je was het licht in de familie, je was zelfs Fouad zijn nummer een grote broer. J-' 'Ik smeek je Selma ga weg.' Onderbreekt hij me weer. Maar ik ga vastberaden verder. 'Keer op keer was je er voor iedereen, je gaf je laatste stuk brood aan mij die dag dat we naar Marokko gingen met niets bij ons. Je.' Ik veeg even mijn tranen weg. Als ik naar hem opkijk zijn zijn ogen opgezwollen en nat. 'Je was na papa mijn held.' Hij snikt en veegt met zijn hand in een keer zijn gevallen tranen weg. 'Ik wil dat je vertrekt.' Bibbert hij. 'Nu!'

Is hij dan echt iemand anders geworden. Holly shit ik wil hem slaan. Ik wil mijn broer terug.

Ik knik en loop naar de deur toe. Voor ik de deur achter me sluit maak ik nog even oog contact met hem. 'Ik hield van de Bilal die je was, wat heb je met hem gedaan en waarom? Je had alles wat iemand maar kon wensen en dan in een keer werk je jezelf in de problemen en sluit je iedereen buiten.' 'Stop daarmee en kom terug we missen je.' Fluister ik en sluit de deur in een klap achter me dicht. Ik voel dat ik neer wil zakken.

'Gaat het?' Ik kijk op naar Nassim die netjes op me stond te wachten. Ik knik zwakjes en druk mijn gezicht in zijn
t-shirt. Als hij over mijn haar begint te aaien gaan de tranen automatisch hun eigen gang.

hey, hoi!!

IK GA EEN Q/A HOUDEN OP AANVRAAG VAN VELE. STEL JE VRAGEN HIERONDER NIET VERGETEN!!!!
je mag zelf kiezen aan welke personage je een vraag wilt stellen, ook vragen over mij zijn welcome. Vermeld wel bij je vraag  de personage.

Aan:
-Selma
-Fouad
-Bilal
-moeder van Selma
-Adan
-Nassim
-Knappe agent die Selma hielp
-Dessie
-mij
-.....

VRAAG EROP LOS GUYS❤️