From hate to love

Chapter 24

'SELMA KA SENI! (Sta op!) je komt nog te laat.' Riep ze van beneden. Ze weet niet dat ik wakker ben, ik heb geen oog dicht gedaan eigelijk heb ik geen oog kunnen dicht doen sinds papa ja weg is. Bij die gedachte verlaat een traan mijn ooghoek weer die ik snel weg veegde. Elke nacht huil ik om hem, elke middag elke morgen. Papa waarom ging je nou weg waarom?!
Vandaag is het weer school, de vakantie is voorbij. Ik heb Nassim niet meer gezien en Dessie niet eens meer gesproken. Dessie heeft me proberen te bereiken maar ik negeerde haar appjes en ze kwam zelfs tot hier maar ik deed niet open. Ik heb gewoon geen behoefte aan iemand, aan helemaal niemand.

De deur ging met een ruk open.
'Ben je nou nog steeds niet wakker?' Zei mijn moeder die me bestudeerde in de deur opening.
Ik draaide me vlug om want ik weet dat mijn ogen rood en opgezwollen zijn. Alsof ze wist dat ik me daarom omdraaide kwam ze naar me toe.
'Kijk is naar me!' Zei ze.
Ik schudde mijn hoofd.
'Nu!' Ik draaide me terug om naar haar en ze keek me vol medelijden aan dat zag je zo.
'Hbibba dyali, kom hier.' Ze opende haar armen en gaf me een warme liefdevolle knuffel iets wat ik ook vaak kreeg van papa. In haar armen barste ik weer los. Ik weet dat ik dat niet mag doen voor haar want als er iemand echt helemaal kapot gaat is het mijn moeder wel ze houdt zich groot voor ons maar ze weet niet dat ik haar soms hoor snikken in haar kamer.
'Blijf maar thuis vandaag schat.' Zei ze na een poosje. Ze liet me los en ging terug in de deur opening staan.
'Fouad blijft vandaag ook lekker thuis.' Zei ze en sloot de deur achter haar dicht.
Ik zuchtte diep en draaide me om op mijn andere heup.

'Selma je moet echt naar school vandaag schat.' Zei mijn moeder via de keuken.
'Maar mama pliess ik wil echt niet gaan ik ben zo moe.' Zei ik smeekend.
'Ach laat dat kind toch vandaag thuis blijven.' Zei mijn vader vanuit de woonkamer. Ik schonk hem een brede glimlach.
'Vertel me dan waarom je niet wilt gaan naar school.' Zei mijn moeder. Ik knikte en ging naar de woonkamer en plofte neer op de bank. Terwijl mijn moeder de tafel dekte om het ontbijt op te legen kwam Fouad ook binnen lopen.
'Salam papa mama.'  Hij gaf mijn vader een kus op zijn wang en mijn moeder ook. En ging meteen de deur uit. Ondertussen plofte mijn moeder ook op de bank en schonk wat thee in de glazen.
'Vertel.' Zei mijn vader.
'Ik heb ruzie met Dessie.' Zei ik en pakte mijn beker.
Mijn vader schudde met zijn hoofd.
'Alleen voor dat ga je niet naar school?' Zei mijn moeder.
'Ik wil haar niet zien mama alleen vandaag ik heb een grote fout gemaakt en ik denk zelfs dat ze het me nooit vergeeft.'
Mijn vader lachte en legde zijn hand op mijn hoofd en aaide me.
'Ze gaat je vergeven wat je ook hebt uitgespookt, jullie gaan terug samen spelen je moet wel sorry zegen lieverd. Sorry moet je altijd zegen als je weet dat je iets fout doet en het menen.' Zei mijn vader.
'Ik heb het zo vaak gezegd.' Zei ik en propte in mijn mond en grote donut.
Mijn vader bracht zijn hand naar mijn hart. 'Oprecht laten zien, en nooit weglopen.'  Zei hij en nipte ook van zijn thee.

Tranen stromen naar beneden. Ik stond met een ruk uit mijn bed.
'Ik stel je niet teleur papa.' Fluisterde ik terwijl ik mijn trainingspak aan trek. Ik liep vlug de trap af en maakte mijn tas vlug klaar. 'Waar ga je heen.' Zei mijn moeder. 'Naar school.' Zei ik en drukte en kus op haar voorhoofd.
Ze knikte en lachte naar me.
Ik ben al een half uur te laat maar beter laat dan nooit zei mijn vader ook altijd.
Vlug fietste ik straat in straat uit, ik maakte mijn fiets vast aan een paal en liep de school binnen. Aan de balie gekomen pakte ik het briefje en liep door naar mijn klas.
Ik opende de klas en zag meneer D mij vol ongeloof aankijken.
'Mevrouw Selma weer te laat.' Zei hij. Ik negeerde hem en liep naar mijn plek waar Nassim zat. Ik zuchtte en pakte mijn boeken.  Ik kon haast niet opletten, ik probeerde maar ik dacht steeds aan mijn vader hoe is het ongeluk gebeurd? Hoe kan zoiets met hem gebeuren? Hij was altijd goed tegen anderen, hij hielp iedereen die hem hulp vroeg, hij was het licht in het donker... Hij was-.
'Selma!' Ik schrok wakker en keek in de ogen van meneer D die momenteel vuur uit spugen.
Ik kijk hem aan zonder iets te zegen.
'SELMA IK VROEG JE WAT!' Riep hij nu boos en drukte zijn handen tegen mijn bank.
'Je let nooit op selma, je doet je huiswerk niet je bent nooit op tijd selma je-'
'HOU JE VERREKTE BEK RARE MAN ALS JE JE JOB HAAT FUCK DAN OP NIEMAND DWINGT JE LES TE GEVEN!' Riep ik heel luid. Ik voelde me boos, heel boos. Zijn mond stond open en vol ongeloof keek hij me aan. Ik keek om me heen en zag iedereen me aanstaren.
'HEB IK WAS VAN JULLIE AAN OFZO? KLOOTERS!' Met een ruk stond ik op en ging aan de deur staan. Ik draaide me om een keek nog eens naar de klas met tranen in mijn ogen. Ik besef nu dat mijn vader dit mee kijkt. Ik veeg ruw mijn tranen weg en even draaide ik mijn hoofd en maakte oog contact met Nassim maar vlug brak ik het contact en opende de deur hard dat hij terug ging tegen de muur.