From hate to love

Chapter 53

Ik volg elke beweging die hij maakt, maar dan ook echt alles. Als hij terug naar de keuken loopt gaat mijn gsm weer af. Ik zie Nassim weer verschijnen net dat ik wil opnemen komt Adan.

'Zeg wat je te zegen hebt ik heb het druk.' Zeg ik vol spanning en veeg Nassim weg. 'Je kunt gerust opnemen.' Meent hij die nou?
'Waarvoor ben ik hier Adan? Ben ik hier gewoon om naar elkaar te kijken en dom te doen?' 'Hou je mond Selma ik heb er echt genoeg van je doet me pijn.'

Meteen kom ik overeind. 'Ooh dus ik doe jou pijn? En sinds wanneer kan jij iets voelen.' Zeg ik spottend. 'Doe normaal!'
'Nee jij moet normaal doen, zover ik het weet is het niet normaal om vreemd te gaan!' Roep ik.
Ik ga echt flink uitbarsten. Maar echt ik voel hoe heel mijn lichaam trilt uit woede. Zometeen ga je eraan.

Hij ziet het, en staat op. Als hij terug komt met een glaasje water kijk ik verbaasd op.
Ik drink het op en haal rustig adem.

'Het spijt me Selma.' 'Wat bedoel je Adan wees nou voor een keer duidelijk.' 'Ik ben vreemd gegaan. En niet alleen met een iemand.' Zegt hij zonder een keer pauze in te lasten.
Ik wist al dat hij vreemd is gegaan, dat wist ik maar nu hij het eindelijk toegeeft dringt het echt pas tot me door.
'Waarom.' Slik ik een brok weg.
'Zo ben ik nou eenmaal, ik kan er helemaal niets aan doen.' 'Was het dan niet echt tussen ons?' Hij schud zijn hoofd. Ik sta recht en pak mijn tas vast.
Hij doet hetzelfde en komt voor me.

'In het begin was het niet echt, maar daarna ik bedoel nu. Nu ik je kwijt ben doet het wat met me. Ik heb dit nog nooit voor iemand gevoelt. Nog nooit Selma. Ik weet dat ik niet serieus was geweest en alles wat ik aan je zei ook aan andere zei. Maar bij jou meende ik ze.' Hij slaat zijn ogen naar beneden.
'Ik meende elk woord, elke kus, elke knuffel.' Zegt hij en kijkt me weer met verdriet aan.
'Ik heb foute vrienden gemaakt, het was om ter eerst een meisje in bed krijgen. Maar nu besef ik dat ik dat niet nodig heb ik heb hun niet nodig. Alleen jou heb ik nodig.'
'Nee.' Zeg ik.
'Wat?' 'Nee.' Herhaal ik.
'Het is gedaan, wij twee gaan nooit meer bij elkaar komen nooit. Ik wil niets met je te maken hebben helemaal niks.'  Met die woorden liet ik hem achter.

Als ik weer een rustig plekje heb gevonden om na te denken en alles heb laten bezinken neem ik mijn gsm. Ik zie dat ik veel gemiste oproepen van Nassim heb en een voicemail.

*Selma, waarom neem je niet op? Ik maak me euh zorgen om je. Bel me terug zodra je dit hoort goed?*

Ik heb geen zin om hem te bellen, maar ook niet om hem bezorgd achter te laten daarom sms ik hem waar ik ben gewoon.

Ooh Adan. Ooh Adan. Ik ben zo klaar met jou en je verrekte leugens. Al die tijd hield je me voor gek. Al die tijd speelde je gewoon met mij en die andere meiden. Jammer dat ik moeilijk in bed ben te krijgen. Ik hoop dat je iemand ontmoet die net hetzelfde als jou is. Onbetrouwbaar door het leven.

'Is deze plek bezet?' Hoor ik achter me vandaan. Als ik opkijk door mijn natte ogen zie ik Nassim vredig naar me glimlachen. Ik schud mijn hoofd en schuif eenbeetje op als teken dat hij kan zitten. Hij ploft naast me neer en ik zie via mijn ooghoek hoe hij naar me kijkt. Eentijdje blijft het stil. Hij weet dat ik dat nodig heb.

'Gaat het al eenbeetje?' Vraagt hij dan na lang aarzelen. Ik knik.
'Zal ik je naar huis brengen?'
Ik schud mijn hoofd.
'Wil je een ijsje eten met mij?' Vraagt hij na een lange stilte weer. Ik kijk op naar zijn lichte maar geruststellende ogen. 'Samen?' Hij knikt. 'Is goed.' Zeg ik waarna ik meteen op sta.

'Selma waar ben je?'
'Hoezoo Fouad wat wil je?' 'Kom nu naar huis meteen!' 'Waarom dan?' 'Ik en mama moeten je wat vertellen.' 'Kan het niet via de telefoon?' 'Neen nu meteen naar huis begrepen.' 'Oke tot zo.'

'Sorry Nassim andere keer zullen we een ijsje halen.' Zeg ik als ik Nassim's teleurgestelde gezicht zie.
'Het geeft niet, die ijsje was voor jou gebroken hart.' Ik slaak en zucht en kijk hem dankbaar aan.
'Ik moet naar huis.' Zeg ik.
'Zullen we morgen ons ijsje eten.' Ik knik.
'Dan breng ik je naar huis.' 'Nee dat hoeft niet bedankt.' 'Jawel jawel ik breng je.' 'Nee Nassim is amper 5minuten van hier.'
Hij spleet zijn ogen en knikt dan.

'Je komt er wel overheen.' Zegt hij.
'Hoe weet je dat zo zeker?' Vraag ik.
'Omdat het geen oprechte liefde was, als het oprecht was komt het altijd bij elkaar.'
Ik kijk hem gebroken aan. Dankje om het mij te herinneren maar hij bedoelt het vast goed.
Als hij me ziet dringt het door en trekt hij me in zijn armen.
Ik hou me stevig vast aan hem en hij sust me.
'Het spijt me zo zo-' 'Het geeft niet Nassim ik weet dat het zo is.' Snik ik.
Ik kijk omhoog naar zijn ogen en hij sust me. Hij veegt mijn tranen weg en trekt me terug in zijn armen.

Ik voel me veilig en opgelucht, goed en
Ik weet het niet.
Als hij me na een tijdje weer loslaat en voorzichtig met zijn gezicht dichter naar de mijne komt hoest ik extreem hard.
Hij kijkt vol schaamte weg en dan terug met een fake glimlach.

*Flashback*

'Selma, ik weet echt niet hoe ik dit moet zegen.' Zei hij aarzelend.
'Zeg het nou maar.'
'Zo makkelijk is het niet.' Hij keek me aan en vervolgens rolde ik met mijn ogen.
'Oke wist je dat een bevalling 10keer erger is? Praat gewoon doe niet zo moeilijk tegenover jezelf en mij.' Ik stond op maar hij trok me terug bij mijn arm naar zich toe. Ik belande op hem. Hij trok me recht, maar ik schudde me los en stond op en ging gewoon terug naast hem zitten. En raar gevoel benaderde me. Ik begon te trillen en mijn hart klopte sneller.
'Hier komt het.' Hij draaide zijn hoofd langs de andere kant en begon extreem met zijn voeten te bewegen. Op en neer & op en neer.
'Verdomme stop!' Hij draaide zich terug naar me toe en pakte mijn hand.

*Einde Flashback*

'Ik moet echt weg Nassim ik euh Fouad en mama wachten op me.'
Hij knikt.
'Voorzichtig.' Roept hij me nog na.

Ik weet niet wat dat was, of waar dat op sloeg. Ik weet alleen dat ik het nog steeds niet geloof van een paar jaar geleden. En nu nog steeds niet eigelijk. Zeker vanwege Adan.