From hate to love

Chapter 57

'Selma wil je trouwen met Adan en je leven met hem delen?' Zegt zijn vader. Ik zie hoe iedereen afwachtend popelt op mijn antwoord. Ik glimlach vredig naar Adan die trots naar me kijkt.
'Neen.' Zeg ik met een glimlach.

'Weetje het heel zeker?' Vraagt zijn moeder die naast hem zit. 'Ik ben nog nooit zo zeker geweest over mijn zaak.' Zeg ik. Met mijn ogen ga ik ze een voor een af, Fouad die blijkbaar teleurgesteld is, Bilal waarvan ik geen emotie kan lezen. En mijn moeder die gewoon ja gewoon kijkt, geen dodelijke blik nothing. En dan. Adan. Hij kijkt mij woedend aan, ik zie haast dat zijn ogen groter zijn geworden. Zijn handen heeft hij tot vuisten gebaand en zijn blik zegt al genoeg. Ik laat een diepe zucht horen en kijk mijn moeder haast smekend aan.

Mijn moeder lijkt het te begrijpen en staat op. 'Willen jullie nog thee drinken?' Vraagt ze. 'Nee we gaan naar huis bedankt dat we mochten komen.' 'Ja en inschallah zal er wel iemand zijn die hun beiden met iemand anders zal binden.' Maakt de vader af.

Mijn moeder laat ze het huis uit en ik plof neer op de bank naast Bilal en Fouad die tegenover mij nog steeds niks heeft gezegd.
'Wat is er met jullie? Ik heb toch niks verkeerds gezegd of gedaan.' Zeg ik.
Beiden kijken me nu aan. Ik kijk van Bilal naar Fouad.
'Nee kleine zus je hebt niks verkeerd gedaan, alleen we dachten je eindelijk gelukkig te zien in een ander leven.' Zegt Bilal zehma wijs maar blijkbaar heeft hij geen idee dat ik gelukkiger ben zonder Adan.
'Fouad en jij?' Hij kijkt me ingewand aan en staat dan recht. 'Er komt wel op een dag iemand die je hart binnen zal treden.' 'Wooww dat was wijzer dan Bilal.' Zei ik dat nou hardop? Ik wilde het denken. Fouad grinnikt even en kijk uit dagend naar Bilal. 'Zo zie je maar weer de leerling word meester.' Zegt Bilal die een knipoog wenkt naar Fouad. Ya homo's.

Mijn moeder is er ondertussen ook bij komen zitten en Fouad is naar de keuken. 'Ik magen ze zoizo niet.' Zegt mijn moeder. Ik lach het uit en leg mijn hoofd op haar benen. Als ze in mijn haar begint te spelen voel ik de slaap al komen. Ik weet niet hoe laat het is, alleen dat het donker is en ik bekaf ben.

'Selma.' 'Selma.' Fluistert iemand. Ik open voorzichtig mijn ogen maar zie haast niks. Het is pik donker. Als ik overeind kom en mijn lamp aan doe maken mijn ogen contact met die van hem. Ik schrik overeind en mijn hart gaat tekeer. 'Wat doe jij hier? Hoe kom je binnen?' Ik kijk naar de klok op mijn nachtkastje en zie dat het kwart voor vier is s' avonds! 'Dat maakt niet uit hoe ik binnen kom.' Mijn ogen maken weer contact met zijn ogen. En even voelde ik me draaierig. 'Waarom ben je hier? Zo laat.' 'Nou je nam niet op als ik je belde, en je belde nooit terug. Het spijt me als ik iets verkeerd heb gedaan dat afstand tussen ons maakt maa-' 'je hebt niks gedaan Nassim? Ik vergeet gewoon steeds je terug te bellen want er is een hoop gaande.' Onderbreek ik hem. Hij kijkt me nieuwsgierig aan en stukje voor stukje vertel ik hem over de voorbij dagen. Dat Bilal terug was. Over Adan die me bedreigde al voelde ik me nog niet zo bedreigd. 'Kon het trouwens niet tot morgen wachten?' Hij schud hevig met zijn hoofd. 'Ik wilde vandaag wel goed slapen en niet slecht netals de voorbij dagen.' Zijn woorden dringen me stukje voor stukje door en ik glimlach van oor tot oor. Wat lief! Hij maakte zich zorgen.
'Kifech Adan dreigt je! Ik sla hem tot hij geen woord meer kan uitbrengen wat denkt hij wel niet zemmer.' Ik glimlach bij die woorden en zo breekt er een stilte aan terwijl onze ogen dieper en dieper in elkaar worden geplant.

'En nu?' Zeg ik. 'Ik ga naar huis ik zie je morgen wel.' Zegt hij. 'Nee je gaat niet zo laat nog naar huis ben je gek?' 'Ik ben toch zo laat hierheen gekomen dan kan ik ook terug.' 'Nee Nassim je blijft gewoon hier slapen.' Hij glimlacht. 'Je moeder maakt je af als ze me ziet.' 'Gaat ze ook niet je gaat vroeg vertrekken.' Hij trekt zijn wenkbrauwen op en knikt dan langzaam. Alsof hij nadacht? Maar ik had het al beslist. 'Wil je je omdraaien Nassim dan kan ik je iets geven om op te slapen want ik hem namelijk niet veel aan.' Ik voel mijn wangen warm en rood worden maar gelukkig ziet hij dat niet, het is te donker. 'Je bent rood.' Zegt hij spottend. Betrapt. Fuck.
'Ik euh heb het warm.' 'Door mij.' Zegt hij hees. 'Mocht je willen.'

Hij draait zich om en voorzichtig gooi ik het deken van me af. Ik heb alleen een bh en short aan omdat het zo warm was. Ik gris naar mijn badjas en wikkel het aan. Een zucht verlaat mijn mond als ik me comfortabeler voel.
'Mag ik al kijk-' 'Ja.' Onderbreek ik hem.
Ik open mijn kast en haal daar dekens uit. 'Onder mijn bed liggen dunne matrasjes haal ze eruit en stapel ze dan lig je lekker.' Zeg ik. Hij kijkt me raar aan. 'Ja wat voor als er bezoek komt.' Zeg ik terwijl ik de dekens en kussen naar hem toe gooi. 'Waar mag ik slapen?' Ik slik hoorbaar. Niet aan gedacht. In de woonkamer kan hij niet. Pff. Ik heb geen keus. 'Je mag hier slapen.' Zeg ik. Hij hoest stilletjes en haalt zijn schouders dan op. Ik loop naar de deur en doe het op slot voor de zekerheid dat niemand binnen komt.

'Wat lief je doet de deur op slot zodat we niet verstoord kunnen worden.' Hoor ik hem fluisteren. Ik gooi mijn kussen naar hem toe en hij kijkt me beledigend aan. Als ik in mijn bed plof en afwachtend wacht tot hij weg kijkt zodat ik mijn badjas uit kan doen wilt hij niet. 'Draai je om en geef mijn kussen terug.' 'Ja natuurlijk.' Hij draait zich om en vlug gooi ik mijn badjas op de grond en trek het deken over me heen. 'Geef mijn kussen.' 'Zoals prinses dat wilt.' Hij staat recht en komt voor me staan. Als hij de kussen op mijn hoofd drukt heb ik geen keus en spring ik omhoog. Jep daag deken.

Ik gris het kussen uit zijn handen en sla hem ermee. Hij pakt zijn kussen en slaat mij ermee. Als hij opeens struikelt door zijn eigen voet op de grond valt hij voorover op mijn bed. Ik weet net nog te ontwijken. En dan brand de hel los, elk lichaamsdeel schreeuwt van het lachen, in plof neer terwijl ik mijn handen om mijn buik heen sla van het lachen. Ik lach en ik lach. Ik heb een lange tijd niet meer zo hard gelachen. Ik slikte eventjes zelfs in mijn eigen speeksel omdat ik er geen controle meer over kreeg.

Ik stop haast met lachen als in voetstappen hoor. Nassim die zijn lach ook met moeite probeert in te houden is onder mijn bed gaan liggen. Mijn hart word uit mijn lichaam gerukt als ik de deurlink hoor beneden gaan. Op slot.
'Selma?!' Hoor ik mijn bezorgde moeder zegen. Ik loop naar de deur en wend nog een blik naar mijn kamer. Zooitje. Ik open de deur op een kiertje en tref mijn moeder aan die net ontwaken is. 'Je lachte?' Zegt ze. 'Ik had een prachtige droom yemma.' Zeg ik glimlachend. 'Dat is goed over wat heb je gedroomd?' 'Ik ben moe mama ik vertel morgen. Slaapwel.' 'Slaaplekker a mosiba.' Ik doe de deur achter me nog op slot en spring op mijn bed. Zo hard mogelijk om Nassim goed te plette.

Als ik hem nog niks heb horen zegen en hij blijkbaar zuurstof kwijt is buk ik me onder het bed. 'Nassim?'
Waar is hij nu?
'Denk je ik ben zo dom.' Fluistert hij achter me vandaan. Ik val haast uit mijn bed neer op de grond. 'Wtf doe jij in mijn bed.' 'Bezoek is koning schatje.'
Pffff cutie. 'Mee eens.' Lach ik spottend en vind een goeie warme zalige positie om op de dunne grond matras te slapen. 'Auw.' Kreun ik smeekend.  Ik hoor hem plots snurken. 'Meen je dat nu?' Vraag ik. Ik sla zijn hand weg die langs het bed op mijn hoofd viel. Als in mezelf optrek tref ik zijn schattige slapende hoofd. 'Slaapwel Nassim.' Zeg ik. 'Dankjewel voor mij te laten lachen.' Ik trek zijn deken op en probeer weer een goeie positie te vinden op het dunne matras. Maar dat lukt niet echt. Zoveel pijn. Je voelt haast de grond onder je rug. Maar dat houdt mijn ogen niet tegen zwaar te worden.