From hate to love

Chapter 65

2 weken later

'Desie! Let op de weg! Je hebt amper net je rijbewijs en je wilt het nu al verliezen.' Roep ik vol angst. 'Jaja ik weet wat ik doe.' Lacht ze. 'Je hoeft niet zo snel te rijden, doe maar rustig.' 'Ben je gek? Straks is Nassim weg zonder jou.' Glimlacht ze.
Nassim zou als het goed is vandaag uit het ziekenhuis komen, hij zou vandaag eindelijk in goede staat naar huis gaan, hij moet wel nog een week met de rolstoel omdat hij nog te zwak is zelf te stappen maar hij is allang blij dat hij naar huis mag. Verder hebben we niet zoveel gepraat, zijn familie was altijd bij hem en ik ging een a twee keer per week op bezoek bij hem maar hij was nooit alleen. Ik zag altijd ik zijn ogen dat hij me iets wilde vertellen, en ik ook ik wil zoveel vragen op hem afvuren van die dag dat het gebeurde met hem, hoe het gebeurde.
'Selma luister je wel.' Ik schrik wakker van Dessie die me door elkaar schud. Ik sla haar handen weg en kijk haar boos aan. 'Richt je op de weg Dessie ik meen het!' Zeg ik waarna ik uit het raam staar.

'Selma.' 'Ja?' 'Waar was je met je gedachtes?' Vraagt ze. 'Nergens gewoon hier.' 'Lieg niet tegen me, of ik laat het stuur los.' Ik draai me meteen om naar haar. Ze meent het. 'Ik dacht gewoon aan wat er precies gebeurde met Nassim die tijden.' Zeg ik naar waarheid toe. 'Hoe zit het nu tussen jullie?' 'Hoe bedoel je?' Nonchalant krab ik aan mijn nek. 'Nou Selma ik denk dat je door die hele gebeurtenis wel achter bent gekomen dat hij veel voor je betekend.' 'Dus?' Kaats ik. 'Dus wanneer ga je het-' 'Nee.' Onderbreek ik haar en meteen ligt ze de auto stil. We zijn er.

Ik haal diep adem en klop op zijn deur. 'Binnen.' Zegt hij. Glimlachend open ik de deur en loop naar binnen. 'Hey.' Zegt hij glimlachend. Hij gaat meteen recht zitten en ik schuif en stoel naast hem. De dokter zit bij zijn voeten naar papieren te kijken. 'Alles goed?' Vraagt hij. 'Ik moet juist vragen of alles goed is.' Lach ik. 'Nou het gaat wel goed met hem hoor, hij zal nog beter zijn dan nu maar je moet het rustig aan doen he jongen.' Zegt de dokter en kijkt Nassim streng aan. 'Komt helemaal goed dokter, Selma zal goed voor me zorgen.' Nadat hij dat zei kijk ik naar hem op en krijg ik meteen een knipoog van hem. Ik voel me eenbeetje rood worden en kijk dan terug naar de dokter. 'Daar ben ik van overtuigd.' Zegt hij en loopt naar buiten.

'Waar zijn je-' 'Ze zijn wat papieren aan het regelen om me officieel weg te krijgen en medicijnen die shit.' Zegt hij.
'Super.' Zei ik, ik weet eigelijk gewoon niets om te zegen. 'Maar hoe gaat het met jou?' 'Super.' Val ik onbewust in herhaling. 'Selma.' Hij trekt zijn wenkbrauw op en kijkt me onderzoekend aan. Zo hot.

'Nee echt het gaat super.' Glimlach ik. 'Wil je wat drinken?' Probeer ik van onderwerp te veranderen. Oke ligt het aan mij of is de sfeer ongemakkelijk? 'Vraag gewoon wat je wilt vragen ik ben stabiel genoeg.' Hoor ik hem lachen als ik naar een tafeltje loop. 'Wat bedoel je?' Vraag ik terwijl ik water inschenk. 'Vraag gewoon wat je wilt vragen Selma ik ken je langer dan vandaag.' Ik loop naar hem toe en geef hem de beker aan, dankbaar neemt hij die aan en ik zet me weer op de bank naast zijn bed. Ik volg elke slik beweging die hij neemt om zijn beker leeg te drinken en legt die dan weg. 'Hoe is het gebeurd?' Komt eruit. 'Ik wil het er liever n-' 'Ik smeek je Nassim, wat is er gebeurd.' Hij slaakt een zucht en laat zijn hand door zijn haar gaan.

'Oke dan.' Zucht hij weer. 'Ik was dus echt onderweg naar onze afgesproken locatie, maar net dat ik er bijna was ging mijn mobiel af en die lag dus op de achterbank. Ik stuurde met een hand en de andere zocht mijn mobiel, net dat ik hem vast had viel die uit mijn handen, en ik keek even weg en ja toen werd ik hier wakker.'  Ik kijk hem vol ongeloof  aan. Het zou toch niet? Ik voel me wit trekken als de Flashbacks voor mijn ogen afspelen.

Als ik neer plof op de bank aan de bushalte en net lékker zit komt de bus aanrijden. 'Jemmakoem.' Met moeite trek ik mezelf weer op en stap in de bus.
Ik: waar the fuck ben je dan?

Een diepe zucht verlaat mijn mond als ik nog een keer rond me kijk en geen spoor van Nassim vind.
Hij is twee uur geleden laatst gezien op app. Zal ik hem en DM sturen? Naj dan plak ik teveel...
Maar waar is hij dan ik sta hier al meer dan een kwartier. Ik haat wachtte Nassim kom nou.
Ik: hallooo😩😩😩
Ik: Nasssimmmmm?!
Ik: ik ga zometeen weer naar huis hoor🙁

Genoeg ge-appt en gebeld.
Ik kijk nog een keer om me heen, ik zie alleen wat mensen die met boodschappen voorbij stappen en wat kinderen die voetballen. Ik heb zin om in plaats van de bus te pakken te voet te gaan.

'Selma gaat het?' Ik veeg mijn tranen en kijk de andere kant op van de kamer. 'Nassim, het is mijn schuld dat je hier ligt.' 'Wat! Nee Selma dat moet je niet denken.' 'Jawel Nassim, ik was degene die je belde.'

Ik hoor voor het examens te leren maar jah, mensen het scheurt mijn hart wat er daar in Syrië gebeurd de laatste tijd word het steeds erger en erger😭😭 ik zie overal video's en foto's verschijnen en dan denk ik bij mezelf inplaats van doodleuk je mobiel te pakken en filmen kan je zo ook helpen! Ughh

Pray for the world🌎🙏🏼