From hate to love

Chapter 64

'Het spijt me zo-zo erg voor dit voor alles!' Komt er snikkend uit. Voorzichtig knijp ik in zijn hand. 'Het spijt me zo erg.' Zeg ik terwijl de tranen naar beneden rollen.
Ik voel een zachte kneep terug en glimlach zwakjes door mijn tranen heen. Hij schud zijn hoofd heen en weer en wenkt me mijn gezicht naar zijn hand te brengen. Ik breng mijn gezicht naar zijn hand en rustig veegt hij mijn tranen met zijn duim weg. Hij pakt de onderkant van mijn gezicht met een hand vast en glimlacht naar me. Ik leg mijn handen op zijn hand die mijn gezicht vast houd en kijk in zijn mooie maar ooh zo kwetsbare ogen momenteel. Hij laat me los en brengt zijn hand naar zijn masker, hij haalt zijn masker eruit en blaast het uit.
' Je moet die masker aanhouden, ik snap dat je wilt praten maar je bent daar nog veel te zwak voor zeiden de dokters.' Ik pak zijn masker en leg het terug op zijn mond. 'Voor nu wil ik dat je niets zegt en gewoon luistert en knikt of schud begrepen?' Hij knikt met een zwakke glimlach op zijn gezicht. 'Word snel beter krijger.' Glimlach ik oprecht na zoveel weken.
 
Mijn aandacht word meteen getrokken door de deur die open vliegt door een bezorgde maar blije vader en dochter. Ze lopen naar binnen en ik zie Raha haar tranen weg vegen terwijl ze een stoel naast Nassim's bed schuift. 'Nassim mijn zoon.' Zegt zijn vader die het ook niet droog houd. 'Lieve broer ik ben zo zo blij dat je weer wakker bent.' Zegt Raha. Nassim's vader wilde er ook een stoel bij nemen maar ik hield hem vlug tegen en stond op. Ik wenkte hem op mijn stoel te gaan zitten en liep naar buiten toe. Dit is een familie moment.

'Hoe gaat het met hem?' Ik plof naast Fouad neer in de wachtzaal en knik zachtjes. 'Hij gaat beter worden ik voel het broer.' 'Dat is goed zusje van me dat is heel goed nieuws.' Ik knik. Hij vocht ervoor en won het. Ik wist ergens wel dat hij terug zou komen en niet zou opgeven. Mijn hart vertelde me dat hij beter zou worden, beter als eerst zelfs maar mijn hoofd wilde het niet toe laten.
'Zusje?' 'Hmm.' 'Hoorde je wat ik zei?' Ik schud mijn hoofd. 'We gaan naar huis.' Ik knik. 'Ga je niet protesteren?' 'Nassim is wakker, zijn familie is bij hem en ik hoor naar mijn familie toe te gaan.' 'Goed kom zusje.' Hij stond op en trok me overeind. Ik haakte mijn arm in de zijne en samen liepen we zo naar de auto toe.

We waren inmiddels al een eindje onderweg. 'Fouad.' 'Ja.' Ik zette de muziek zachter en slikte hoorbaar. 'Wat is er Selma?' 'Ik mis hem zo erg.' Hij slikt nu ook, en ik dacht dat hij even het stuur bijna los ging laten. 'Ik ook lieve zusje heel erg zelfs.' 'Soms bedenk ik me van stel nou, stel nou dat hem niet was overkomen dan zou hij gewoon nu hier bij ons zijn, ons beschermen en liefde geven. Hij zou grapjes maken om ons en mama te laten lachen, hij zou jou rijles kunnen geven zoals hij vroeger altijd naar je zei, hij zou Bilal gaan bezoeken tijdens zijn studie, hij zou de hadj hebben gedaan samen met mama dat was zijn grootste droom en wens.' Inmiddels zijn de tranen al naar beneden gerold en staat de auto stil.
'Daar moet je niet aan denken, het is nu zo hoe het is. Als je dat denkt veranderd het helemaal niets Selma. Luister Allah swt bracht ons hier en kan ons zo terug nemen. Hij koos papa en dat is nu eenmaal zo, papa is nu in rust en inschallah zal hij het paradijs betreden.' 'Amien.' Fluister ik zachtjes terwijl ik ze weg veeg en de autodeur open om uit te stappen.

Als Fouad er eindelijk ook uit is gekomen haken we onze armen weer en lopen we naar de deur toe. We bellen aan en meteen worden we verwelkomd door een boze Bilal. 'Waar waren jullie? Duurde het zo lang haar te halen.' Hij richt nu zijn aandacht op Fouad.
'Ja man.' Antwoord hij droogjes en vind en weg naar binnen. Ik loop ook naar binnen en sla mijn schoenen gelijk uit. Ik loop naar de woonkamer daar waar mijn moeder voor de tv op de bank ligt terwijl ze thee vast heeft. Ik ren op haar af als een kleine kind en geef haar een kus op haar voorhoofd. Ik trek haar in een knuffel en leg dan mijn hoofd op haar beneden.
'Ik heb je gemist mama.' 'A wah gemist gemist hoe is Dessie?' Deze kilt me, namelijk liegen tegen mijn lieftallige moeder. 'Met Dessie super ik wilde eigelijk eerder naar huis maar ze hield me steeds tegen.' Ik zet mijn hoofd op haar benen en kijk voor even naar Manar die net uit haar rolstoel stapt om Kamal zijn hand te verzorgen. Ik glimlach en laat mijn ogen, beetje bij beetje sluiten.

Sorry, sorry, sorry, heb al meer dan twee weken geen vervolg gezet, sorry. Ik heb het druk met leren, ook al geraakt er niets in mijn hoofd ugh. Ik ben inmiddels ook al begonnen met de examens, tjonge jonge ik hoop dat we hhet allemaal halen. Maar al dus sorry, ik zal zeker deze week nog een vervolg plaatsten. En jeeh Nassim is toch wakker geworden. Toen ik jullie reactie's las op het vorige deel moest ik echt lachen, jullie wilde hem allemaal levend.
Maar ik ga nu verder leren op deze zaterdag loveya all❤️