From hate to love

Chapter 92

'Stel nu dat je veranderd bent.' Ik stop even en haal diep adem. 'Als je veranderd bent zoals je beweert waarom vergeef je hem dan gewoon niet? Ik denk dat wat er ook gebeurd is tussen jullie in het verleden ligt nu en we nu op een andere plaats en tijd staan. Je hebt je wraak al gehad via mij en mijn vader kan je-'

'Jou vader?' Onderbreekt hij me. Hij komt naar me toe gelopen en zwaait met zijn hand voor mijn gezicht. 'Zei je nou je vader? Wat heb ik met je vader te maken?' 'Dat zou ik ook wel eens graag weten.' Hij zucht. 'Je verspilt je tijd.' En loopt terug naar de bank. 'Ik denk eerder dat ik mijn tijd niet verspil.' Zeg ik koppig en volg hem. 'Selma, ik heb niets met je vader's dood te maken.' Ik hoor een sprankeltje aarzeling in zijn stem of verbeeld ik het me gewoon. Ik zucht.
Als hij zichzelf neerzet op de bank maak ik een klak geluid met mijn tong en zet me aarzelend naast hem neer. Ik zucht terug en kruis mijn armen over elkaar heen terwijl ik met mijn pruilende lippen naar hem kijk.
'Ik smeek het je Adan.' Je hoort in mijn stem dat ik erg erg wanhopig ben. Hij kijkt naar me op en gaat met zijn hand door zijn haar heen zoals Nassim het altijd doet, alleen als Nassim het doet is het veel aantrekkelijker. 'Adan?' Hij knikt even in zich zelf en haalt diep adem. 'Vertel me gewoon wat je met mijn vader te maken hebt, ik heb toch recht op de waarheid? Adan ik ben zijn dochter? Ik wil gewoon weten wat jij precies met mijn vader te maken hebt.' Ik voel de tranen in mijn ogenhoeken prikken maar voor ze vallen veegt mijn hand ze snel en subtiel weg. 'Adan.' Herhaal ik ongeduldig.
Hij kijkt weg. Ik volg met mijn ogen zijn rechter been die zenuwachtig heen en weer wiebelt. 'Adan!' Roep ik deze keer uit paniek. Een traan rolt deze keer wel naar beneden en meteen kijkt Adan naar mij om. Zijn ogen bestuderen me. Hij trekt wit als mijn tweede traan over mijn wang heen rolt. Teleurgesteld en verslagen maak ik mezelf uit de voeten, zonder ook maar één keer om te kijken loop ik een rechte lijn naar de voordeur. 'Ik ben bang dat je toch niet zo veel veranderd bent.' Fluister ik maar net hoorbaar voor hem. Ik open de deur en sla het meteen met al mijn kracht dicht. Snikkend laat ik me op zijn stoeprand zakken. Ik heb toch het recht om alles te weten wat met mijn vader te maken heeft, elk detail is voor mij goud waard.

Na enkele seconden voel ik dat mijn tranen gedroogd zijn op mijn wang door de koude wind. Ik snik nog een keer en kijk naar de overkant. Daar zie ik Nassim leunend tegen de muurhoek van het huis mij aanstaren. Hij glimlacht zwakjes naar me als onze ogen in verbinding raken. Ik veeg mijn gedroogde tranen weg en glimlach zwakjes terug. Mijn lippen trillen. Mijn vingers doen pijn van de kou. Mijn ogen zijn opgezwollen. Nassim wenkt me naar hem toe te komen, en ik begrijp meteen al waarom. Ik heb hem laten beloven onder geen enkele situatie naar de overkant te komen. Ik grijp mijn tas vast en kom met moeite overeind. Het is donker, en vredig stil geen enkel licht brand.

'Selma wacht.' Verward verstijf ik midden op straat. Zonder maar ook tegen te stribbelen draai ik me om. Adan staat in zijn deur opening, mijn ogen kijken hem onderzoekend aan. Als zijn ogen verbinding maken met de mijne voel ik me op een of andere manier toch gerustgesteld. Via mijn ooghoek zie ik een schim verplaatsen, Nassim die zich wat verstopt. 'Ik euh.. ik.' Zijn stem valt weg en hij zet een stap naar buiten. 'Wil je terug naar binnen komen?' Ik trek mijn wenkbrauwen op en knik dan lichtjes. Hij glimlacht zwakjes en wenkt me naar binnen te gaan. Ik kijk even snel achterom en loop dan terug naar binnen met Adan achter me.

Ik kijk op als ik iets op me voel. Adan glimlacht snel en krabt ongemakkelijk achter zijn nek. 'Zo krijg je het sneller warmen.' Dankbaar trek ik het deken over me heen. 'Het spijt me Selma.' Zegt hij en schuift een stoel tegenover mij. Ik zit op de bank en hij op een hogere stoel tegenover mij dus moet ik eenbeetje omhoog kijken. 'Maar je hebt inderdaad recht op antwoordden.' Hij haalt diep adem. 'Ik gebruikte je.' Zegt hij. Ik kijk hem geschrokken aan, ik wist het wel maar nu ik het uit zijn mond hoor komt het harder aan.
'Ik gebruikte je Selma. Ik had een doel en dat was jou leven kapot maken zodat je broer voelt hoe het voelde toen hij mijn leven kapot maakte.' Ik neem de stilte even in me op en open dan mijn mond. 'Mijn n b broer heeft je leven niet...........kapot gemaakt.' Stotter ik met heel veel onzekerheid. Hij kijkt beschamend naar de grond. 'Hij nam de liefde van mijn leven.' 'Adan er zijn zoveel m-' 'Nee!' Schreeuwt hij, 'Je begrijpt het niet!' 'Leg het me dan uit.' Hij zucht.
'Ik hield echt veel van haar. Het brak me dat ik alleen een toekomst in mijn dromen met haar kan voorstellen. Ik wandelde elke freaking dag langs haar huis in de hoop haar tegen te komen en gewoon te zien. Ik bleef altijd langer op school om haar gewoon te zien en kwam vroeger naar school om haar te zien. Ik werd wakker en ging slapen met haar in mijn gedachte, er was zelfs een tijd aangebroken dat ik echt niet normaal kon functioneren en eten. Ze nam zonder dat ze het wist beslag van mijn leven.'