He's the Angel, I'm the Demon ✔ || #Netties2017

~Hoofdstuk 1.~

Ik keek in de spiegel terwijl mijn moeder mijn lange haar vlocht. 'Blijf stilzitten,' zei ze streng als ik me bewoog. Toen ze klaar was vonden haar ogen de mijne in de spiegel. Ze gaf me een knikje, als teken dat ik mocht vertrekken. Stilletjes stond ik op, boog mijn hoofd en maakte een kleine buiging. Daarna liep ik weg. In de gang pakte ik mijn schooltas en mijn jas, om naar school te vertrekken.

Toen ik op school was aangekomen liep ik naar mijn kluisje. Ik vouwde mijn jas netjes op en deed het in mijn kluisje en streek mijn uniform glad. Toen pakte ik de benodigde boeken voor de lessen en stopte ze in mijn tas.

'Amara!' hoorde ik iemand mijn naam roepen. Ik keek opzij, terwijl ik mijn kluisje dichtdeed. Een meisje met zwart krullend haar en donkerbruine ogen kwam mijn kant op gelopen, terwijl ze wild met haar hand zwaaide. Haar krullen deinden met haar mee. Het was mijn beste en enigste vriendin Felicity. Ze straalde toen ze voor me stond. Ze knuffelde me en ik moest mijn evenwicht behouden om niet om te vallen. 'Wow, doe eens rustig, Feli, wat is er gebeurd?' Ze liet me los en ik zag een twinkeling in haar ogen. 'Hij heeft me gevraagd voor het bal!' Ze schreeuwde het bijna. Sommige kinderen keken zelfs raar ons kant op.

'Oh,' was mijn reactie. Ik sloeg mijn ogen neer. 'Hé, niet zo verdrietig. Jouw tijd komt nog wel.' Ze keek me bezorgd aan. Ik wist dat dat niet waar was. Felicity wist het ook. Zij was tenminste nog leuk, ik was zo saai. Niemand gaf mij echt aandacht. Niet dat ik dat nodig had. 'Het zal wel,' mompelde ik toen de bel ging. We liepen samen naar het lokaal toe en toen haar "date" voor het bal haar wenkte, keek ze schuldig naar mij. Ik knikte, als teken dat ze naast hem mocht zitten. Ach ja, ik overleef het heus wel. Zo erg is het niet. Ik liep helemaal naar achteren en ging in een schoolbank zitten.

Toen de geschiedenis les was afgelopen deed mijn hand pijn van het schrijven. Ik had drie pagina's vol aantekeningen gemaakt. Terwijl iedereen maar een beetje suf uit het raam zat te kijken, heb ik heel aandachtig opgelet. De bel ging en ik liep alleen naar de volgende les, die ik zonder Feli had. 

'Jongens en meisjes, eventjes aandacht,' riep de docent toen iedereen, behalve ik, luid ketsend in de schoolbanken ging zitten. De docent klapte in zijn handen en toen pas zag ik dat er een onbekende jongen naast hem stond. Zijn rug was gestrekt, zijn handen achter zijn rug gevouwen. De uniform sloot perfect om zijn lichaam heen. Zijn gezicht verried geen enkele emotie. De verschijning had kastanjebruin haar, olijfgroene ogen. Het leek alsof er een engel in dit lokaal was gestapt, zo mooi zag hij eruit. Hij liet zijn blik over heel de klas glijden, en zijn ogen bleven in de mijne haken. 

Ik keek hem aan. Hij keek mij aan.

Hij trok een wenkbrauw op, glimlachte schuin en verbrak het oogcontact. 'Er is een nieuwe leerling op ons school gekomen. Stel jezelf maar voor.' zei de docent het laatste tegen de jongen. De jongen stak zijn handen in zijn zakken. Leunde tegen de bureau van de docent aan. 'Ik heet Raphael en ben zeventien jaar oud. Mijn hobby's zijn basketballen en lezen.' Iedereen was stilgevallen en gaapte de jongen, Raphael, aan. Basketbal had ik wel kunnen verwachten, maar lezen? Van zo'n jongen niet. 

'Goed, Raphael, zoek maar een plek uit, dan kunnen we met de les beginnen.' Raphael knikte en liep toen in een straal naar mij toe. De meisjes uit mijn klas hadden nog verleidelijk gekeken, om de aantrekkelijke nieuweling te lokken. Maar Raphael liep op mij af om naast mij te gaan zitten. 'Hallo,' zei hij kort tegen mij. Ik reageerde niet. Hij ging zitten en haalde de boeken voor het vak eruit. Ik schuifelde zo ver mogelijk van hem vandaan. Als mijn moeder hierachter zou komen zou ik zeker wéér zweepslagen krijgen. Zwijgend volgde ik de les. 'Hé,' fluisterde de nieuweling opeens. 'heb je misschien een pen voor me?' Zijn olijfgroene ogen priemden in de mijne. Ik slikte en schoof mijn etui naar hem toe. 'Dank je,' antwoordde hij vreemd toen hij een pen uit mijn etui had gepakt. 'Zeg, praat jij ook?' vroeg hij opeens na een paar secondes. 'Zeg, waarom praat jij zoveel?' flapte er uit mijn mond. Ik sloeg mijn hand voor mijn mond, en voelde dat ik begon te blozen, wat gegrinnik opleverde van hem. 'Amara, Raphael, letten jullie ook op?' De docent keek ons bestraffend aan. Ik knikte gegeneerd en negeerde de nieuweling voor de rest van de les.

'Je hebt een mooie naam, Amara,' zei Raphael toen de bel ging. En ik vluchtte met tomatenwangen de klas uit. Gelukkig had ik nu pauze.
'Wat is er met jou gebeurd?' vroeg Feli toen ze me bijna zag rennen naar de kluisjes. 'Ik... ik...' stamelde ik. 'Nou?' Ze trok een wenkbrauw op, terwijl ze tegen de kluisje aanleunde en twee boeken tegen haar lichaam aandrukte. 'Er is een nieuwe jongen in de klas, genaamd Raphael.' ratelde ik. 'Dus? Er is toch niets mis mee?' Ze hield haar hoofd schuin. 'Hij is knap,' mompelde ik toen, terwijl ik mijn hoofd in mijn kluisje stak. Twee secondes gingen voorbij totdat ze reageerde. 'WACHT... Amara Johnson vindt een jongen KNAP? Als in knap knap? Oh mijn god, we moeten het plaatsen in de krant...' schreeuwde ze bijna enthousiast. 

'Feli,' waarschuwde ik haar. 'Hou je mond gewoon.' mompelde ik. 'Maar... oh mijn god.' Haar ogen vergrootten, ze keek langs me heen. 'Wat...' begon ik, terwijl ik me omdraaide. Ik bleef stokstijf stilstaan toen ik Raphael zag staan, minder dan twee meter bij me vandaan. Ik deed geschrokken een stap achteruit en keek naar beneden. 'Hé, zou je mij misschien een rondleiding in de school willen geven?'  vroeg hij, met glinsterende ogen. Hij haalde ongemakkelijk een hand door zijn haar. 'Uhm...' kwam er uit mijn mond. 'Natuurlijk wilt ze dat! Of niet, Am?' Feli gaf me een duwtje. 'Ik...' begon ik te protesteren, maar Raphael keek me al blij aan. 'Serieus? Zou je dat echt willen doen?'

'Natuurlijk zou ze dat willen doen! Hup, Amara, ga maar snel.' zei Feli, terwijl ze mijn kluisje dichtdeed en me weer richting Raphael duwde. 'Ja, ja, ik ga al.' mompelde ik verslagen terwijl ik mijn tas dichtritste met de benodigde boeken erin. 

'Dus, is het hier leuk op school?' vroeg Raphael me toen we wegliepen van Feli. Ik haalde mijn schouders op. 'Best wel,' antwoordde ik. 'Hoeveel jaar ben je eigenlijk?' vroeg hij nieuwsgierig. Ik keek hem schuin aan. 'Waarom zou je dat willen weten?' 'Misschien... omdat we vrienden kunnen worden?' zei hij, zijn kin aantikkend. 

Vrienden...

Arme jongen.

Hij kan niet vrienden met mij worden.

Omdat hij niets over mij weet, en ik het graag zo wil houden.

~~~~~~~~~~~~~

(Boven zie je de uniform van Amara.)

First chapter! 

1163 woordjes lang. Niet dat het het meeste is wat ik heb geschreven... Maar goed. Was het een beetje leuk? Ik heb hier drie HELE dagen aan zitten schrijven... dus op dat schattige sterretje klikken mag wel. Jaa, dat schattige, ienie minnie sterretje in de bovenhoek of beneden. Het hoeft niet, als je het niet wilt. Stop dit boek wel in je bibliotheek, zodat je meldingen krijgt als ik het update!

Adiosss!!

Xx Jaani_R

PS: spellingsfouten please aangeven ;D