He's the Angel, I'm the Demon ✔ || #Netties2017

~Hoofdstuk 9.~

Pov. Amara

Ik wist het gewoon.

Ik wist dat Raphael net als alle andere jongens was. 

Alleen wilde ik het niet accepteren, door zijn goddelijke uiterlijk. Ik dacht dat hij anders was, maar ik had het compleet mis. 

Godzijdank dat hij mij niet heeft herkend. Waarom ik mezelf had voorgesteld als Lynn weet ik niet. Volgens mij was het ook goed dat ik mezelf niet had ontrafeld, want anders zou het er vreselijk aan toe gaan.

Ik zocht Feli, want ik had het weer eens flink verprutst. Ze was overstuur geweest, en heeft mij daarbij in de steek gelaten. Ze had gelijk toen ze zei dat ik niet weet hoe het is om een vriendje te hebben. Eigenlijk was ik best gekwetst, maar wat zou ik zonder haar moeten op dit feest? 

Bovendien viel Raphael me lastig. Hij heeft me net een drankje gegeven, met God moge weten wat erin zat. Toen ik net van plan was om het op te drinken, rook ik iets raars. Het was in ieder geval geen cola. Snel verwisselde ik mijn bekertje met eentje die leeg was. Toevallig liep er iemand langs die een dienblad met lege bekertjes. Hij keek raar op toen ik het verwisselde; niet dat het mij iets boeide. 

Raphael grijnsde duivels toen hij zijn cola op had. Ik was best bang; wat was hij van plan? Hij voerde iets in zijn schild, alleen wist ik niet wat. 'Kom, dansen!' riep hij, terwijl hij me meetrok naar de andere kant van de zaal. Ik liet hem me meetrekken, tot we op een van zijn vrienden botsten. 

Ze praatten over mij, typisch jongens. Ik luisterde half af, half niet. 'Hoe heb je zo'n chick nou weer gefikst?' vroeg een jongen met donkerblond haar ongelovig. Zijn ogen scanden me veel te lang. Voordat ik hem een zure blik kon geven, antwoordde Raphael al. Hij fluisterde, maar ik kon hem luid en duidelijk verstaan. 

'Ach, een beetje alcohol in haar drinken doet wonderen.'

Ik stond als verstijfd. Het was zo warm hierbinnen, maar mijn huid voelde koud aan toen ik hoorde wat ik had gedaan. "Je hebt wat?! Ben je nou helemaal gek geworden?!" wilde ik schreeuwen, maar ik hield me in. Hij zou boos worden als hij zou horen dat ik niets had gedronken. Ik bedacht snel een plannetje in mijn hoofd: ik zou doen alsof ik dronken was, daarna zou ik snel van hem wegvluchten om Feli te zoeken. Ik was het nu al spuugzat en wilde naar huis. 

Mijn plan ging niet zoals gehoopt: opeens werd ik geknuffeld door iemand. En die iemand was niemand minder dan Feli. Verbaasd keek ik op toen ze me spijtig aankeek. 'Eindelijk! Ik heb je gevonden. Serieus, het spijt me echt! Het was niet mijn bedoeling om uit te barsten, Am--' 'Het is al. goed, het is al goed,' zei ik snel, voordat ze mijn naam zou uitspreken en Raphael dat zou horen. Ik trok haar even opzij zodat Raphael ons niet zou horen. 

'Raphael valt mij lastig. Ik ben undercover gegaan en hij heeft me bijna geprobeerd dronken te voeren, alleen was ik hem te slim af. Dus,' ik keek haar smekend aan, 'mijn naam is voorlopig Lynn.'

Ze keek me met open mond aan. 'Wat een drama, zeg,' fluisterde ze hoofdschuddend. 'Ja! Dat vind ik ook. En ik wil gewoon naar huis.' zei ik wanhopig. Ze zuchtte. 'Ik moet eerst vervoer regelen.'

'Oh, dat ook nog...' zuchtte ik gefrustreerd. 

'Wat is er, Lynn? Voel je je niet lekker? Heb je frisse lucht nodig?' Snel wierp ik een wanhopige blik op Feli voordat ik naar Raphael keek. 'Uhm nee... Het gaat wel.' zei ik. 'Sorry dat ik stoor, maar mag ik mijn vriendin even lenen? We zijn zo terug. Daaagggg!' zei Feli, terwijl ze me meetrok. 

Raphael keek me verbaasd na, maar ik werd al snel in de menigte getrokken. We gingen zitten op een sofa, waar niemand op zat. 'Jezus! Hij is helemaal weg van je!' zei Feli uiteindelijk. 'Nee, niet van mij! Hij is weg van een of andere verzonnen Lynn!' 

Treurig troostte Feli mij. Opeens grinnikte ik. 'Wij kunnen echt niet zonder elkaar, wist je dat?' zei ik met een waterige glimlach. 'Klopt helemaal.' 

Toen er een jongen naast Feli kwam zitten vielen we stil. Ze begonnen een praatje met elkaar, en Feli deed haar best. Zodat we straks vervoer hadden. Ik voelde me misselijk, dus zei ik tegen Feli dat ik frisse lucht nodig had. Zonder op haar reactie te wachten, snelde ik naar buiten, door de mensenmassa heen. 

A/N: ik kon hier stoppen, maar ik ben lief *kijkt kwaadaardig* 

Ik liep een eindje tot ik op de stoeprand ging zitten. Met mijn hoofd in mijn handen ademde ik een paar keer diep in en uit. Mijn oren tuitten nog na van het muziek. Ik telde tot tien voordat ik opstond en verrast werd door de nieuwsgierige ogen van Raphael. Mijn hart maakte een sprongetje en ik zette verrast een stap achteruit. 'Gaat het?' vroeg hij met een schuine grijns. 'J-ja hoor.' mompelde ik terwijl ik achteruit wilde lopen. Toen schoot me weer binnen dat ik "dronken" was. Ik stapte een beetje wankelend achteruit en miste een stap. 

'Wow! Rustig aan jij,' Raphael schoot me te hulp. We keken elkaar in de ogen aan en snel liet hij mij los. Hij probeerde zijn ogen van mij af te wenden, wat mislukte. Plots deed hij een stap vooruit. Ik deed een stap achteruit. Hij deed twee stappen naar voren, ik deed twee stappen naar achteren. Hij liep mijn kant op, terwijl ik achteruit struikelde, totdat mijn rug tegen een muur aan schuurde. Bang keek ik op.

In zijn ogen zag ik een glinstering die ik niet kon plaatsen. Hij zette mij klem en kwam dichter bij mij staan. Zijn hoofd kwam dichterbij, zijn ogen doorboorden de mijne. Hij haalde zijn masker in een handbeweging van zijn hoofd en haalde een hand door zijn haar. Mijn mond viel nog net niet open. Zijn schoonheid verraste me keer op keer.

'Weet je waar ik zin in heb?' vroeg hij met een hese stem. 

'Nee?' piepte ik, proberend niet door mijn knieën te zakken. Zijn handen pakten mijn heupen ruw vast.

'Dit.' zei hij, voordat zijn lippen de mijne raakten.

~~~~~~~~~~~~~~

Wat heb ik nou in hemelsnaam geschreven?  Het slaat nergens op. Dit is een hoofdstuk waarin ik zin had om te schrijven, maar ik had gewoon geen inspiratie. 

ADIOS.