He's the Angel, I'm the Demon ✔ || #Netties2017

~Deel 2, hoofdstuk 12.~

A/N: Don't do drugs kids. Don't.
Genieetttt (XXL hoofdstuk)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~  

'Ik wil niet terug naar de Hel', kondigde ik aan zodra ik de woonkamer instapte. Feli, Owen en Rafe waren over iets aan het discussiëren, maar keken naar me op toen ik dat had gezegd.

'Je maakt een grapje, toch?' vroeg Rafe voorzichtig. 'Ziet het eruit alsof ik een grapje maak? Natuurlijk niet! Ik wil gewoon voor een tijdje hier op aarde blijven. Een beetje van het weer genieten, rondlopen en normale dingen doen, snap je?' probeerde ik uit te leggen. Ik nam plaats in een stoel en leunde achterover.

'Dat gaat dus mooi niet gebeuren.' Feli stond op en vouwde haar armen over elkaar heen.

'Laten we aannemen dat je op aarde blijft. Waar ga je dan verblijven? Op straat?' vroeg Owen sarcastisch. 'Nee,' bracht ik uit, 'gewoon hier bij Feli. Dat kan toch?' 

Nu keek Feli me aan alsof ik een clown uit mijn mouw had getoverd. Voordat ze iets kon zeggen, begon Rafe te praten. 'Dat dacht ik dus niet. Je gaat met mij mee terug en daar blijft het op. Hier kan het gevaarlijk-'

'Wil je nou zeggen dat het op aarde gevaarlijker is dan in de Hel? Ik dacht het niet,' beargumenteerde ik hem, 'ik kan me makkelijk redden hier.'

Feli begon iets te mompelen en keek Rafe vanuit haar ooghoeken aan. Hij knikte kort naar haar en wendde zijn blik af. Vervolgens stond ze op van de bank en liep de keuken in. Hadden ze het nog steeds niet uitgepraat? Ik zou Rafe hiervoor aanspreken. Hun relatie zat te ingewikkeld in elkaar.

'Luister Tesoro, je bent nu een demon. Blijven op aarde zal niet goed zijn voor...'

Owen dwaalde af, hij keek langs me heen naar achteren. Verward keek ik achter me, waar Rafaël stond. Hij was bleek en had wallen, maar het luchtte mij op dat ik eindelijk zijn felgroene ogen kon zien. Het schuldgevoel nam af omdat ik hem levendiger zag. Ik stond op uit de stoel en keek hem verrast aan.

'Je bent wakker!' Owen keek me aan met een blik vol walging. Misschien was dat een te overdreven reactie. 'Ik bedoel, goed dat je eindelijk wakker bent. Gaat het beter met je?' vroeg ik twijfelend. Rafe was geamuseerd en hield me in de gaten, alsof ik iets van plan was.

'Ja, denk ik...' Hij ging zitten op de bank waar Feli eerst zat, dus naast Owen. 'Zijn jullie hier nog steeds? Ik dacht dat jullie tegen deze tijd al weg zouden zijn.' Owen schoof zo ver mogelijk van Rafaël weg, waardoor hij zichzelf bijna tegen Rafe aan drukte.

'Een beetje afstand mag ook wel', merkte Rafe droog op terwijl hij Owen terug duwde.

Feli was inmiddels terug van de keuken, ze zette een dienblad met drinken neer op de glazen salontafel. 'Oh, Rafaël! Gaat het beter? Voel je je nog slecht? Heb je het koud of iets anders?' Een raar gevoel bekroop me. Waarom zou ze zich zoveel zorgen om hem maken? Maar nee, bedacht ik, Feli moest voor hem zorgen. Ze had geen andere keus.

Als ik eraan dacht, klonk ik belachelijk. Alsof ik jaloers was.

'Het gaat goed, dankzij jou natuurlijk.' Hij gaf haar een flauwe glimlach als dank.

'Hier, ik heb een soort kruidenthee gemaakt.' De geur van de thee was niet te beschrijven, maar het rook te uitnodigend. Toen ik uitreikte naar de dienblad, stopte Feli me. 'Uhm, nee... Deze is van jou.' Ze gaf me de theeglas aan die in het midden stond, die trouwens ook een iets donkere tint had dan de anderen. Vreemd.

Ik zag Owen en Feli blikken uitwisselen. Feli keek alsof ze iets fout had gedaan en Owen keek haar waarschuwend aan. Wat was er aan de hand?

Rafe trok mijn aandacht. 'Amara, ik geef je twee dagen om hier te blijven. Besteed je tijd goed en Feli zal op je letten, dus doe geen domme dingen. Over twee dagen kom ik terug.' Hij ging staan en dronk zijn thee op.