He's the Angel, I'm the Demon ✔ || #Netties2017

~Epiloog.~

'Kom op! Kan je niet sneller vliegen? Je gaat net zo traag als een slak!' riep Rafaël uit. Hij draaide zijn hoofd en keek over zijn schouder heen met een speelse grijns.

Fronsend en hijgend sloeg ik harder met mijn vleugels. Ik kon dit. Ik was niet slap.

En het lukte me: binnen een paar seconden vloog ik naast hem, waardoor hij verrast en verbaasd naar me opkeek. Zijn ogen twinkelden van de blijdschap en hij pakte mijn hand vast, om zijn vingers vervolgens met de mijne te vervlechten.

'Noem je me nog steeds een slak? Wacht maar af, straks ben ik veel sterker en beter dan jij.' plaagde ik hem met een duw. Lachend zei hij: 'Dat is juist goed. Dan kan je iedereen vertellen dat je het van mij hebt geleerd, de allerbeste.'

Voordat ik kon antwoorden greep hij me vast bij mijn middel en plaatste zijn kin op mijn hoofd, waardoor ik verrast gilde en mijn hart een paar sprongen oversloeg.

Mijn hart sloeg niet alleen over door de onverwachtse beweging.

'Je kan stoppen met vliegen, ik heb je vast.' fluisterde hij. Ik voelde het bloed naar mijn wangen stromen en liet mijn vleugels verdwijnen. Gelijk daarna wikkelde ik mijn armen om hem heen.

We hoefden niets tegen elkaar te zeggen; de comfortabele stilte zei genoeg.

En langzaam maar zeker dwaalden mijn gedachtes af.

"Waarom hou je van hem?" vroeg de nogal oude vrouw die ik een paar keer had ontmoet in de afgelopen weken. Ze keek me aan met een frons op haar voorhoofd. Ze wist van Engelen en Demonen af en had me zo ook herkend.

Mijn antwoord was vrij simpel geweest, in ieder geval wel voor mij. "Omdat... hij een engel is, en ik een demon. Ik denk dat ik juist daarvan hou. Dat hij riskeert om van mij te houden wanneer hij een Engel is. Dat hij alles zou opgeven- alleen voor mij."

De vrouw zuchtte diep maar glimlachte uiteindelijk, waardoor ik de rimpels bij haar ogen kon zien. "Je liefde zal oneindig zijn, maar dat betekent niet dat je altijd even gelukkig zal zijn. En dit advies is voor later, maar... let goed op je kinderen. Verzorg ze goed. Geef ze de liefde die ze nodig hebben."

"K-kinderen?" stotterde ik. De vrouw wuifde naar me, glimlachte veelwetend en verdween even later om de hoek.

Sinds die dag had ik de vrouw niet meer gesproken.

'Waar denk je aan, Amara?' Rafaël haalde me uit mijn gedachtes en ik schudde mijn hoofd. 'Niet veel, eigenlijk,' mompelde ik.

We vlogen een paar secondes in stilte voordat hij begon te praten. 'Zeg eens, hoeveel kinderen wil je eigenlijk?'

Ik stikte in mijn speeksel en keek hem aan met grote ogen. Had hij mijn gedachtes gelezen? 'Ik... heb geen idee. Waarom begin je hierover?' Ik voelde mijn oren warm worden en perste mijn lippen op elkaar. Hij kantelde zijn hoofd en leek diep na te denken.

'Nou, ik wil er vier. Twee jongens en twee meisjes. Wat vind je ervan?'

Ik kermde en verborg mijn gezicht in zijn schouder. 'Moet je het er nu over hebben? We zijn niet eens getrouwd!'

'Nog niet. Nog één maandje, herinner je nog? En daarna zijn we officieel samen, voor altijd.' Hij pakte mijn hand vast waar de -zijn- verlovingsring aan zat en drukte zijn lippen erop. 'Ik hou van je,' mompelde hij. Ik keek hem liefdevol aan en zei: 'Ik hou meer van je.'

'En ik hou het meest van jou,' lachte hij, waardoor ik de kleine kuiltjes zag verschijnen.

Zijn lach stierf langzaam af en zojn blik focuste op iets voor ons. Ik draaide me half om en zag twee figuren die elkaar achter na zaten- tenminste, zo zag het eruit.

'Wat is er? Wie is dat?' vroeg ik verward.

'Kijk goed,' zei hij zacht.

Ik draaide me om en bekeek de twee figuren beter, met mijn ogen half dicht geknepen. Ze vlogen lachend door de lucht heen.

'Owen,' zei ik ademloos, 'en Mara.'

'Inderdaad.'

Al snel merkte Owen ons op. Hij vloog langzamer en keek ons lachend aan. Het volgde met een korte zwaai, voordat hij zich weer focuste op het achtervolgen van Mara.

En als snel verdwenen ze achter de wolken. Ze waren niet meer te zien.

'Goed om te zien dat zij ook plezier hebben.' mompelde Rafaël.

Ik maakte een instemmend geluidje en zuchtte diep, meer uit blijdschap en opluchting dan uit frustratie.

Hij schraapte uiteindelijk zijn keel. 'Dus, eh, Amara. Ik vroeg me iets af. Hoe klinkt het idee om volgende week al te trouwen? Ik bedoel, alles staat in principe al klaar en we hoeven op niets te wachten. Maar de keus ligt aan jou, als je het niet wilt hoeft het-'

Ik stopte hem door mijn lippen op zijn zachte lippen te drukken. Hij reageerde meteen en wikkelde zijn armen steviger om me heen. Hij begon slomer te vliegen en hield me zo stevig vast alsof ik fragiel was. 'Ik hou van je.' mompelde hij tegen mijn lippen aan.

Ik lachte. 'Dat heb je net nog gezegd.'

'En dus? Wat, je houdt nog wel van me, toch?' Hij duwde me een beetje weg om me aan te kijken, en drukte zijn hand op zijn borst, alsof hij beledigd was. De sprankeling in zijn ogen vertelde me dat hij hiervan hield.

Ik keek hem met dichtgeknepen ogen aan en lachte uiteindelijk breed naar hem. 'Ja. Dat is mijn antwoord op beide vragen. Ben je nu blij?'

Zijn ogen werden zo groot als schoteltjes. 'Dus we trouwen volgende week?'

'Ja, sukkel.' grinnikte ik.

Hij schreeuwde het uit en liet me bijna los- bijna. Ik gierde het uit en sloeg hem met mijn vuisten. 'IK HOU ZOVEEL VAN JE!' riep hij vol blijdschap uit. Ik voelde de vibratie in zijn borstkas via mijn handen en zag de sprankeling in zijn ogen.

'Ik hou ook van jou, Rafaël.'

Einde.

Jaani op de achtergrond: 'NEOMU SARANGHAE!'

Alle lezers: AaaAaAawWwHhH! 😍

De rest: "neEeEeEeEeEE is het nu al afgelopen?"

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

A/N: nee.
Het is niet voorgoed afgelopen.

Stay tuned, er komt meer.

😈 hehehehehe.

LOVE Y'ALL ❤

XxX Jaani

......

A-.-D-.-I-.-O-.-S