He's the Angel, I'm the Demon ✔ || #Netties2017

~Hoofdstuk 37.~

A/N: boven in de media zie je Rafe, die komt later in het hoofdstuk aan bod! ;D

Ohh jaa... XL hoofdstuk!!

POV. Rafaël

'Waar is ze?' siste ik woedend. Owen, de demon, kwam het lokaal uit wat net vol was met water. Ik keek over zijn schouder heen, maar er was niemand en niks. Zelfs het water was weg... verdampt, gokte ik.

'Ik weet niet waar je het over hebt.' zei hij nonchalant. Hij haalde een hand door zijn natte haren heen, stopte zijn handen in de zakken van zijn joggingsbroek en liep me voorbij met een duw. Het was niet genoeg om me omver te duwen, maar wel genoeg om me te irriteren. 

'Je wéét waar ik het over heb. Vertel me waar ze is, anders...' Ik werd ruw onderbroken doordat hij voor me stond zonder dat ik ook maar kon knipperen. Hij keek me met vonkende ogen aan, zijn handen gebald tot vuisten.

'Anders wat? Vermoord je me? Pak je haar van me af?' Hij lachte humorloos, schudde zijn hoofd. 

'Je kan me niet meer bedreigen... je hebt alles al van mij afgepakt.' Hij sprak met bittere stem en spijt. Dat duurde alleen een tel, voordat hij zich omdraaide en weg begon te lopen. 

'Oh en voor als je het wilt weten: je geliefde is op een tripje naar de Hel gegaan,' informeerde hij me lachend.

Mijn ogen werden groot. Mijn hart bonkte in mijn keel. 'Jij... wat heb je gedaan?' vroeg ik vol ongeloof, haat en angst. Woede nam snel plaats in mijn bloed. Hij had haar naar de Hel gestuurd... Zou ze er überhaupt uitkomen?

Ik sprintte naar hem toe en voor ik het zelf ook maar door had maakte mijn vuist contact met zijn kaak. Er klonk gekraak en hij hield zijn kaak vast. Hij haalde diep adem en zijn spieren spanden zich aan. Mooi... wek die strijdlust maar op.

'Foute beslissing, engel.' siste hij, voordat hij zijn vuist omhoog hief. Ik dook net op tijd weg. Zijn vleugels sloegen zich uit, geprikkeld door het gevaar. Met een zacht geluidje sloeg ik ook mijn vleugels uit, net als de wind die de blaadjes streelde in het vroege voorjaar. 

Mara... Mara... Mara...

Adrenaline pompte door mijn aderen heen terwijl ik voor haar vocht. Zij... Mijn eerste en laatste liefde. Zij zou altijd de enige zijn voor mij, mijn zielsverwant. Ik zou alles voor haar doen, kostte wat het kost. Demon of niet; ik zou van haar blijven houden. 

'Breng haar terug,' hijgde ik tussen het vechten door. 

'Nooit... Niet voordat ze mijn Mara terug brengt!' snauwde hij.

Grommend ramde ik mijn vuisten vol op zijn gezicht. 
Als hij wilde vechten, zou hij het krijgen ook.

POV. Mara

Ik gilde.

Het was een kwelling om hier te zijn. Mijn ogen traanden van de warmte en mijn keel was droog. Mijn voeten deden zeer door de warme grond.

'Zeg, kan je alsjeblieft ophouden met gillen?' hoorde ik een gedempte stem mopperen.

Ik gilde nog harder en zakte op mijn knieën. Met mijn hoofd beschermend tussen mijn handen jammerde ik. Toen ik na een paar minuten opkeek, keek ik in twee diepbruine ogen. Mijn mond zakte open door de schoonheid die voor mij stond.

'Ja ja, ik weet het. Ik ben super aantrekkelijk.' Hij rolde met zijn ogen, haalde een hand door zijn haar en glimlachte, waardoor mijn mond nog verder open zakte. Was ik opeens in een modellenwereld beland? Wie was deze god?

Hij lachte nu hardop en klapte dubbel van het lachen. Nadat hij klaar was met lachen deed alsof hij een traantje weg pinkte. 'Ik? Een god? Je moet een grapje maken.' Hij gniffelde. Kon hij nou mijn gedachtes lezen?