He's the Angel, I'm the Demon ✔ || #Netties2017

~Hoofdstuk 17.~

POV. Amara

Het was de laatste dag.

De laatste dag voordat ik over geplaatst zou worden naar de zogenaamde "school".

Ik was zenuwachtig. En ik was bang.  Voor alles: voor mijn nieuwe aanstaande kamergenoot, voor de leraren, voor mijn klasgenoten, voor de hele school. Het zou zeker slecht aflopen. Daar was ik zeker over.

Het was een grijze middag. De zon had een waterige gloed en de wolken waren donker, wat betekende dat het snel zou gaan regenen. Ik klemde de dampende mok thee steviger vast tussen mijn vingers. Doordat ik te gefocust was op het staren naar buiten, merkte ik niet dat de deur open en dicht ging. 

Een hand werd op mijn schouder gezet, waardoor ik zachtjes naar lucht hapte. Ik hoefde me niet om te draaien; ik wist dat het Raphael was. Hij gaf een zacht kneepje in mijn schouder, maar ik reageerde niet. Stilletjes nam ik een slokje van mijn thee. 'Amara.' Ik reageerde weer niet.

Ik had het gevoel dat Raphael op het punt stond iets te vertellen wat ik niet wou horen. Dus besloot ik hem te negeren. Zo ging het al sinds de dag ervoor. Plots werden mijn beide schouders vast gepakt en werd ik omgedraaid. Mijn ogen keken recht in Raphaels groene. 'Ik moet je wat vertellen.' 

Daar gaan we dan. 

Ik keek toe hoe hij ging zitten op het puntje van het bed. Voorzichtig zette ik de thee opzij. Hij haalde een hand door zijn haar en keek me aan: 'Herinner je je die dag toen we bij het dak waren?' Langzaam knik ik. De dag waarop alles veranderde...

'Weet je nog toen ik je vertelde...' '...dat jij een engel was en ik een demon? Ja, dat weet ik nog.' Het kwam nors uit mijn mond. Dat moment van mijn leven kan ik nooit vergeten. 'Ik ben geen demon.' Mijn ogen werden spleetjes en ik keek hem recht aan. Secondes gingen voorbij voordat hij antwoordde. 'Amara, je bent wel... een demon. Je moet het accepteren.' Hij sprak langzaam. 'Nee!' Boos stond ik op. 'Ik ben geen demon. Wat denk je wel niet?! Ik heb geen gekke hoorns en ook geen rare vleugels!' 

'Amara...' 

'Nee, geen Amara! Wat zie je me wel niet voor aan?! Ik ben geen...' Mijn woorden gingen over op gemompel, doordat Raphael een hand voor mijn mond had geplaatst. 'Praat zachter. Je schreeuwt, iedereen kan het horen.' Mijn schouders zakten omlaag. 'Alsof mij dat wat boeit. Iedereen denkt dat ik één of andere demon ben, terwijl dat niet waar is!' 

'Je bent wel een demon, Amara.' bleef Raphael door hameren. 'Nee!' Ik begon op zijn borst te slaan, uit woede. 'Ik. Ben. Geen. Demon! Als ik zeg dat ik geen demon ben, dan ben ik dat niet!' Ik werd woedend, het liefst wilde ik wat stuk gooien. Waarschijnlijk ging ik dat ook doen.

Uit het niets pakte Raphael mijn polsen vast, blijkbaar mijn woede peilend. 'Raak me niet aan.' Ik zette een stap achteruit, weg kijkend. 'Nee.' Hij schudde zijn hoofd. 'Je vindt het fijn als ik je aanraak. Ontken het niet, ik weet dat het waar is.' Mijn wangen werden rood en ik bleef naar de grond kijken. Het was inderdaad fijn als hij me aanraakte. 'Dat komt alleen door de warmte die je uitstraalt.' mompelde ik uiteindelijk. Raphael kwam voor me staan. 'Weet je dat heel zeker, Amara?' 

Hij probeerde me te ontlokken. Hij wilde dat ik zei dat het waar was. Dat het allemaal klopt. Nooit zou ik dat zeggen. Nooit. 'Weet je nog, de dag toen het bal was?' Mijn hoofd schoot omhoog. 'Die kus... Het was echt--' 'Wat wil je hiermee bereiken?' stopte ik hem met bibberende stem. Waarom voel ik me zo zwak in zijn buurt? 

Hij zette een stap naar voren, waardoor er geen ruimte meer tussen ons was. Ik deed twee stappen naar achteren, ik kwam tegen de muur aan. Met grote ogen keek ik hoe hij de afstand overbrugde en mijn handen vastpakte, om die vervolgens boven mijn hoofd te houden. 'Laat me los.' Raphael negeerde me en drukte zijn voorhoofd tegen mijn voorhoofd. 'Waarom doe je dit, Raphael? Wat wil je?' Ondertussen probeerde ik los te komen.