He's the Angel, I'm the Demon ✔ || #Netties2017

~Hoofdstuk 16.~

A/N: EEN XXL HOOFDSTUK!!

'Wie had je gezegd dat je naar de McDonald's moet gaan om vijf uur in de ochtend?!' 

Raphael was blijkbaar boos.

Hij was woedend.

Woedend omdat we naar de McDonald's waren gegaan?

Raphael ijsbeerde voor minuten. Het was doodstil, omdat het ochtend was. Niet iedereen was wakker. Opeens stopte Raphael en keek mij aan. Ik keek snel naar de grond. Hij richtte zich weer tot Josh, die tegen de muur aan geleund stond. Hij leek er geen problemen mee te hebben, hij leek niet eens bang voor Raphael. 'Weet je wel niet wat voor gevolgen dit kon hebben?!' barstte Raphael uit. 

Ik hapte naar adem door zijn uitbarsting. Raphael wierp een blik op mij en zei kortaf tegen Josh: 'Wij gaan dit bespreken. Nu.' Hij stormde de woonkamer uit en even later volgde Josh, niet voordat hij een bezorgde blik mijn kant had opgestuurd. 

Ik hoorde ze hevig discussiëren, hun stemmen werden steeds luider. Dit was allemaal mijn fout. Als ik niet was begonnen over eten, waren we nooit in de problemen gekomen. Een eenzame traan verliet mijn ooghoeken en snel veegde ik het weg. Met mijn handen op mijn schoot staarde ik naar mijn voeten. 

Even later kwam Raphael terug naar binnen, zonder Josh. Hij leek helemaal gefrustreerd en haalde een hand door zijn haar. 'Je kan gaan.' zei hij kort. Ik stond snel op, wierp een blik op hem en snelde naar de deur. Alleen om tegen te worden gehouden. Raphael had mijn pols stevig vast en draaide me om. 'Wat...' zei hij. Hij zoog lucht naar binnen, zijn hand naderde mijn gezicht. Zijn duim stopte net boven mijn bovenlip en hij veegde het af. Hij liet me zijn vinger zien en ik deinsde achteruit door wat ik zag. 

Mijn neus bloedde. 

Met mijn vingers veegde ik mijn neus af en probeerde weg te komen. Alleen had Raphael me nog steeds vast. 'Waarom bloedt je neus, Amara?' Hij klonk ongerust. 'I-ik weet het niet.' antwoordde ik. Hij keek me recht aan in mijn ogen. Ik keek omlaag. 'Het is niet normaal dat je neus zomaar begint te bloeden, Amara!' Sinds wanneer maakte Raphael zich zorgen om mij? 

Ik rukte mijn hand los en stuurde een boze blik naar Raphael. 'Soms kan dat gewoon gebeuren, Raphael. Maak jij je er maar niet druk over.' Ik keerde me om en liep snel weg, naar Josh's kamer toe. Ik wilde checken of hij in orde was, of hij niet te veel op zijn kop had gekregen van Raphael. 

Eenmaal bij zijn kamer aangekomen, klopte ik op zijn deur. Enkele stippen verschenen in mijn blikveld. Snel schudde ik ze weg. Gerommel klonk achter de deur en even later ging de deur open. 'Hé, Amara.' zei Josh. Hij haalde een hand door zijn haar. Hij ging opzij, om mij binnen te laten, maar ik schudde snel mijn hoofd. 'Ik wilde alleen weten of je oké was.' Verward schudde hij zijn hoofd. De stippen waren niet weg. 'Gaat alles wel goed met je, Amara?' De stippen werden groter, namen mijn blikveld in. Ik schudde mijn hoofd langzaam. Mijn ademhaling werd steeds sneller, al was daar geen reden voor. 

Ik voelde hoe ik langzaam weg slipte in een zwart, diep gat. Mijn lichaam werd zwak, ik kon niet meer rechtovereind staan en mijn lichaam leek tien keren zwaarder. Mijn lichaam viel langzaam op de vloer, al voelde ik niet veel. Het laatste wat ik hoorde, wat ik mogelijk hoorde,  was vaag geschreeuw.

.

.

.

Ik weet niet hoelang ik me bevond in het zwarte gat.

Ik probeerde eruit te komen, maar niets hielp.

Mijn lichaam leek niet van mij te zijn, het leek alsof ik tussen dood en leven balanceerde, al was het misschien een al te overdreven beschrijving.