He's the Angel, I'm the Demon ✔ || #Netties2017

~Deel 2, hoofdstuk 32.~

A/N: we beginnen met een perspectief van Owen, om jullie verder in te lichten over zijn gedrag.
Niet vergeten te stemmen en te reageren! ;D

Belangrijke Author's Note aan het eind van het hoofdstuk!

Geniet.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~

POV. OWEN

Ja, ik ben een monster, dacht ik terwijl ik Amara's ogen dicht forceerde.

Alleen... kon ik er niets aan doen.
Hopeloos- dat was wat ik was en hoe ik me voelde.
Ik was een demon. Ik hoorde een monster te zijn.

Rafaël ging tekeer achter me, terwijl Seth me aankeek met een vragende blik. Een onbegrijpelijke blik. Hij kantelde zijn hoofd een beetje- alsof hij een antwoord wilde.

Een antwoord op mijn daden.
Waarom ik dit deed, als Amara bijna net zoveel voor me betekende als Mara. 

Natuurlijk voelde het niet goed om toe te kijken hoe Amara langzaam, stukje bij stukje leegbloedde. 

Maar ik moest Mara redden uit de greep van Rafe...

...en als dat betekende dat ik Amara daarvoor moest pijnigen...

...dan zou ik het doen.

Alleen voor Mara.

POV. AMARA

Konden demonen naar de Hemel gaan?
Was er überhaupt een hiernamaals voor engelen en demonen?
Wat gebeurde er... als ik dood ging?

Waar was ik eigenlijk?

Ik probeerde mijn ogen te openen- en tot mijn verrassing lukte het. 
Mijn blikveld was nog wazig en alles leek op een vlek met kleuren, maar na een paar keer knipperen begon ik iets te onderscheiden.

Of beter gezegd, iemand.

Zijn ogen waren gesloten, zijn haar vuil en slordig. Zijn gezicht was uitdrukkingsloos... alsof hij sliep. De zachte, vredige uitstraling die hij op zijn gezicht had maakte me rustig, kalmeerde me. Pas toen merkte ik dat mijn hoofd op zijn schoot lag, terwijl hijzelf tegen een boom aanleunde. Zijn ene hand hield zijn schouder vast, terwijl een doffe licht uit zijn hand scheen.

Betekende dat... dat ik nog leefde?

Opeens voelde ik hoe al mijn energie en kracht terug mijn lichaam in stroomde. Met mijn handen steunde ik in het vochtige gras, dat te fel groen was voor mijn ogen, en hees mezelf overeind in een zitpositie. De wereld tolde voor een tel om me heen, maar dat stopte al gauw. 

We waren in een bos.
Tenminste, dat nam ik aan.

Mijn ogen namen elke detail in. Van het riviertje dat een paar meter van ons vandaan stroomde tot aan de mussen die levendig heen en weer vlogen. Ik was zo gefascineerd dat ik niet eens merkte dat Rafaël wakker was geworden, totdat hij mijn arm vast greep.

'Ben je... oké?' was het eerste dat hij vroeg. Zijn groene ogen scanden mijn gezicht onderzoekend. 'Ik ben oké. Ik voel me beter.' mompelde ik zachtjes. 'Ben jij in orde?' Ik fronste en merkte dat hij er uitgeput uitzag. Nee, het was meer dan dat. Hij was afgemat- tot het punt dat ik zijn ogen niet meer zag stralen, zoals ik gewend was van hem.

'Ik...' Hij dwaalde af en wendde zijn blik af. 'Het gaat niet zo goed, als je de waarheid wilt weten.'

Oh nee.