He's the Angel, I'm the Demon ✔ || #Netties2017

~Deel 2, hoofdstuk 21.~

A/N: XL hoofdstuk, geniet <3

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Mijn lichaam was in iets warms gewikkeld, stralen van zonlicht scheen op mijn gezicht. Glimlachend rolde ik op mijn zij, denkend dat het een droom was. De zon scheen niet in de hel.

Na een paar seconden viel het kwartje.
Ik was helemaal niet in de hel.

Met een golf van adrenaline zat ik overeind. Wanneer was ik in slaap gevallen?

Mijn lichaam was strak gewikkeld in een deken, waardoor het voelde alsof ik in een cocon vast zat. Ik zat op een tweepersoonsbed, waarschijnlijk in de kamer van Feli.

'Oh, ben je wakker? Heb je goed kunnen slapen?' Mijn ogen gleden naar Rafaël, die de kamer binnenliep, de lichtstralen achter hem. Hij had een glimlach op zijn gezicht en het leek net alsof hij licht afstraalde. 'Je lijkt nu op een echte engel,' grapte ik mompelend. Hij lachte zachtjes en ik ging weer liggen, niet willend dat de warmte verdween.

'Is het niet tijd om op te staan? Het is al half een in de middag, weet je,' hoorde ik hem van achter me zeggen. Mijn ogen werden groot en ik sprong praktisch op uit het bed. Half één? Hoelang had ik dan geslapen?

'In de badkamer staan de spullen die je nodig zal hebben, Feli heeft ervoor gezorgd', zei Rafaël terwijl hij toekeek hoe ik mezelf uit de deken wurmde.

Ik had de deken maar half van me afgegooid toen ik naar de badkamer rende. Wat ik niet merkte was dat mijn ene been nog in de deken gewikkeld was, waardoor ik struikelde en bijna op de grond belandde.

Bijna.

In een flits greep Rafaël me vast aan mijn voorarmen, wat mijn val brak. Hij keek me voor een milliseconde aan met grote ogen, voordat hij me losliet en sissend achteruit deinsde. Ik viel op de grond doordat hij me zo plots los liet en besefte dat hij mijn blote armen had aangeraakt.

Zijn gezicht was weg getrokken in pijn en hij wreef over zijn handpalmen, alsof dat de pijn weg zou laten gaan.

'G-gaat het?' vroeg ik nadat ik overeind was gekomen.

'Ja, het gaat wel.' zei hij zwakjes. Hij keek me eindelijk aan en glimlachte een beetje. Zijn ogen glimlachten echter niet mee. 'Sorry, ik vergeet steeds dat ik je niet meer kan aanraken.'

Het leek bijna op een excuus, alsof hij ergens spijt van had. 'Ik ben degene die sorry moet zeggen, ik lette niet op.' mompelde ik.

Hij opende zijn mond om iets terug te zeggen, maar ik onderbrak hem door het volgende te zeggen: 'Je weet dat het niet jouw schuld is, dus je hoeft niets te zeggen. Ik ga naar de badkamer.'

¤_¤_¤_¤

'Amara, ik heb een paar spullen nodig... Kan je ze halen van de supermarkt? Het is hier maar een paar straten vandaan.' vroeg Feli aan mij.

Het was laat in de middag geworden, de zon begon langzaam onder te gaan. Volgens Feli ging het steeds beter met Owen, of zoals ze zei: "Hij wordt beter met de minuut." Het was een kwestie van wachten tot zijn schouder zou helen. De hele middag had ik Mara niet gezien en ik wist dat ze daar was.

Ik wist dat ze bij Owen was.
De hele middag.

Om eerlijk te zijn, irriteerde het me. En het verbaasde me ook hoe Feli haar niet uit het huis had geschopt. Ze was niet één keer uit de kamer gekomen, niet eens om eten te halen.

'Natuurlijk. Wat moet je hebben en waar is de supermarkt?' antwoordde ik op Feli's vraag. Ik stond op, maar voordat ik bij de deur kwam stopte Rafaël me. 'Feli, wil je nou echt dat ze alleen gaat? Het is bijna donker. Ik ga wel alleen, laat Amara maar hier.'