He's the Angel, I'm the Demon ✔ || #Netties2017

~Deel 2, hoofdstuk 10.~

A/N: Ja het liedje... geef het een kans. Veel plezier, Engeltjes en Duiveltjes. 
Doel van dit hoofdstuk: gaan we een nieuw record reacties halen? (Dus 600+ reacties)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Het is niet mogelijk om je lot te ontlopen.
Wat moest gebeuren, zou gebeuren. Daar kon je niets aan doen.

En het was gebeurd. Rafe had gezien dat Owen me had gekust.
Ik kon alleen hopen dat dit goed zou aflopen.

'Rafe, goed dat je er eindelijk bent. Het werd tijd', zei Owen met een stem vol haat.

Rafe zei niets terug. Hij klemde zijn kaken op elkaar en keek mij aan. 'Amara? Is alles oké? Zullen we gaan?' vroeg hij uiteindelijk. 

'Het is niet alsof we niet weten dat je hier niet wilde komen,' sprak Owen erdoorheen. 'Oh! Sorry, Amara weet hier natuurlijk niets over. Ik zou het geheim houden, wat stom van mij.'

Mijn ogen schoten van Rafe naar Owen. Wat bedoelde hij? Wat hield Rafe geheim? Waarom wilde hij hier niet komen? 'Rafe, wat bedoelt hij?' begon ik voorzichtig. Misschien mochten ze elkaar niet. Misschien wilde Rafe hier niet komen omdat hij mij koppig vond. 

'Niet nu, Amara. Ik leg je alles later uit.' Hij hield dus wel iets voor me verborgen. Maar waarom? Wat had hij te verbergen?

Rafe stapte naar voren, pakte mijn pols vast en trok me weg van Owen. 'Tijd om te gaan. Zeg maar gedag', drong hij aan, terwijl hij mijn ogen vasthield.

Er was iets mis. Alleen wist ik niet wat. 

'Oké... uhm, vaarwel?' zei ik twijfelend aan Owen. Lachend schudde hij zijn hoofd, 'Niet vaarwel. We gaan elkaar nog zeker zien. Voor nu, tot ziens.' 

Hij speelde een gemeen spelletje met me, en hij genoot daar zo te zien van.

Feli kwam de kamer binnen, in haar handen hield ze een paar potjes vast. 'Amara! Ga je nu al weg? We moeten nog bijpra-' 

Plots liet ze alle potjes vallen, terwijl ze naar adem hapte. Het geluid van brekend glas vulde mijn oren. Haar gezicht was bleek weggetrokken en het leek alsof ze elk moment kon flauwvallen. 

'R-Rafe?' fluisterde ze.

Stop.
Stop de tijd, stop alles. Hoe kenden ze elkaar? Wat had ik nou weer gemist?

Rafe mompelde iets onder zijn adem nadat hij mijn pols losliet. 

'Jullie kennen elkaar?' besloot ik te zeggen toen iedereen stil bleef. Het kon niet waar zijn: waarom zou Feli de zoon van de Duivel kennen? Ze was een mens... toch?

Feli negeerde mijn vraag. 'Waarom, Rafe? Wat koste je zo lang om te komen? Of ontweek je me expres?' 

Langzaam begon ik iets te begrijpen. 

Haar stem trilde toen ze de volgende woorden zei. 'Ben je de afspraak vergeten? Of hou je niet meer van me?' 

Was het waar? Hielden ze van elkaar? Hadden ze ooit een relatie gehad?

Owen vouwde zijn armen grijnzend over elkaar, terwijl Rafe Feli's blik probeerde te ontwijken.

'Weet je, Amara, ik denk dat het tijd is om te gaan...' mompelde Rafe tegen mij. Hij probeerde mijn arm vast te pakken, maar ik trok mijn hand weg. 'Ik ga niet weg zolang ik niet weet wat er hier gaande is.' 

Het was weer begonnen. Er werden dingen verscholen voor mij.

•●_●•

'Het is heel simpel. Rafe was ooit mijn vriendje geweest, totdat hij me verliet nadat hij een stom briefje had achter gelaten. In het briefje beloofde hij terug te keren, maar sindsdien had ik hem nooit meer gezien. Dat is inmiddels... drie jaar geleden. Je mag me nu sneu vinden omdat ik het je nooit heb verteld, dat is geen probleem. Ik kon niets vertellen want hij wilde dat niet. Hij was immers de zoon van de Duivel, daar kon ik je moeilijk over vertellen. Goed, vertel jij mij wat: waarom verdween je van de aardbodem na de vakantie? Iedereen dacht dat je met Rafaël gevlucht was, hij verdween toen ook.'