He's the Angel, I'm the Demon ✔ || #Netties2017

~Deel 2, hoofdstuk 16.~

A/N: yay een XL hoofdstuk ^^ Daarom, niet vergeten te stemmen!
GENIETTT <3

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 

'Ik snap je echt niet, Owen.' protesteerde ik terwijl hij alles verzamelde en in een tas gooide. Ik keek toe vanuit de bureaustoel. 'Eerst wil je dat ik niet op aarde blijf, maar een paar dagen later is het wel oké als ik terug ga! Waarom...'

'Stop met zeuren.' Owen gooide de tas op mijn bed en ging recht voor me staan. Met zijn handen steunde hij op de armleuningen en boog voorover. 'Je wilde toch terug gaan? Waarom zeur je nu dan? Er kan niets fout gaan, ik ben er toch?'

'Moet ik je vertrouwen? Ben je vergeten dat jij mijn vertrouwen hebt gebroken? Dus ga nu weg, alsjeblieft.' Ik probeerde hem weg te duwen en op te staan, maar hij duwde me terug in de bureaustoel. 'Ik weet dat je wilt gaan. Voel je niet schuldig en kom met me mee, goed?' 

Zijn dwingende donkerblauwe ogen snoerden me de mond. Hij wilde me ergens meenemen, alleen had hij dat nog niet hardop gezegd. 'Oh, oké dan.' Ik trok één wenkbrauw op en vouwde mijn armen over elkaar. 'Je weet dat je niets meer voor me hoeft te verbergen, toch?' snauwde ik. 

Met een hand duwde ik hem weg, wat me eindelijk lukte. Hij strompelde naar achteren, gooide zijn hoofd in zijn nek en lachte, alsof ik iets grappigs had gezegd. Mijn ogen gleden onbewust naar zijn adamsappel die op en neer bewoog doordat hij lachte.

Wat viel er te lachen?

'Tesoro.' zei hij vleiend. 'Ik zou niet durven...' 

'Stop!' riep ik gefrustreerd uit, terwijl ik opsprong. Ik moest dit even duidelijk maken aan hem. 'Ik heb het al zo vaak gezegd. Mijn naam is Amara, niet Tesoro. Ik ben je "schat" niet, dat was Mara. Dus stop-' 

'Ik snap het, ik snap het, je hoeft niets meer te zeggen. Tesoro.' grinnikte hij hoofdschuddend. 

Diep zuchtend zakte ik terug in de stoel en sloot mijn ogen. Hij zou het nooit leren.

★-★-★

'Gewoon wát?' riep ik uit. 

'Hier. Teleporteer ons gewoon naar aarde. Dat kan je toch? Wat is er mis?' vroeg Owen verward.

We stonden op een open veld, samen met een volgepakte tas die Owen droeg voor mij. Hij wilde voor deze ene keer een gentleman zijn.

Waarom had ik er niet eerder aan gedacht? Ik wist dat er een adder onder het gras lag.

'Owen, ik ben dan wel getraind om te teleporteren, maar dat is dan ook alleen tussen plaatsen die in de Hel liggen. Ik heb mezelf nog nooit geteleporteerd naar aarde, laat staan als ik jou met me mee moet nemen. Dat zal me teveel kracht kosten.'

'Dus je geeft nu op? Je wilt niet terug naar Feli en Rafaël? Je wilt niet terug om...'

'Rafaël en... Feli?' onderbrak ik hem. Met gefronste wenkbrauwen keek ik hem aan. 'We zouden naar hen gaan?'

'Waar wil je anders heen? Miami?' merkte hij droog op. 'Nu je het erover hebt, is het niet eens een slecht idee. Ik wilde altijd al naar Miami gaan...'

'Genoeg gepraat, teleporteer ons nou maar.'

Hij pakte mijn arm vast en trok eraan. 'Als er iets mis gaat en we opeens in Afrika terecht komen, is het niet mijn fout. Trouwens, waarom kan je zelf niet teleporteren? Ik dacht dat dat één van de eerste dingen is die Demonen leren.' vroeg ik.

'Ik kan het niet meer,' mompelde hij. 'Toen ik mezelf opofferde voor jou, raakte ik mijn krachten kwijt. Ik ben nog bezig om ze terug te krijgen. En schiet nou op, voordat Rafe erachter komt dat je weg bent.'