He's the Angel, I'm the Demon ✔ || #Netties2017

~Hoofdstuk 23.~

Lilith keek van Rafaël naar mij, waardoor we elkaar snel loslieten. 

'Li-' begon ik, maar werd gelijk afgekapt door haar. 'Nee, niks Lilith. Waar ben je mee bezig?!' Ze gaf me een boze en beschuldigende blik toe. 'En jij! Hoe kom je hier überhaupt? Hier mogen helemaal geen engelen komen én dit is de meisjesvleugel!' Het leek alsof Lilith elk moment kon ontploffen. Ik kromp een beetje ineen door haar toon en haar furieuze houding.

Rafaël, in tegenstelling, stopte nonchalant zijn handen in zijn zakken en keek haar met een schuin hoofd aan. 'En wat ga je daar tegen doen? Ga je ons misschien verklikken?' daagde hij uit. Liliths wenkbrauw ging omhoog en mijn ogen vergrootten zich.

'Weet je, dat is niet eens zo een slecht idee...' mompelde Lilith, terwijl ze zich al omdraaide om het te melden. Paniek sloeg toe en ik liep haar gelijk achterna, niet nadat ik Rafaël een boze blik had gestuurd. 'Lilith! Alsjeblieft. Doe dit niet.' smeekte ik terwijl ik haar arm stevig vast pakte. 

Ze rolde met haar ogen, wat mij irriteerde. Ik reageerde er niet op, wetend dat dat nog erger zou maken dan het al was. 'Luister, Lilith. Het is niet wat je denkt... Je weet nie--' ze kapte me af. 'Wat is het dan? Ik zag duidelijk dat jullie aan elkaar geplakt waren!' Ze knarsetandde. 

'Luister, Amara. Je moet niet meer met hem omgaan. Hij is een engel, jij een demon. Jullie kunnen niets krijgen! Dit gaat De Raad nooit goed vinden!' zei ze doordringend, terwijl ze mijn schouders vast pakte en fijnkneep. Ik kon haar blik niet meer verdragen en keek naar de grond. 

'Lilith... Rafaël en ik houden van...' 'Maak die zin maar niet af. Ik weet het. Ik weet alles, van je vorige leven en de straf. Ik wilde niet dat dit weer zou gebeuren... Maar het is gebeurd. En het kan niet terug gedraaid worden.' Triest glimlachte ze. Mijn ogen lichtten op. Betekende dit dat ze ons niet zou verklikken?

'Ik zal mijn mond dichthouden en niets vertellen. Alleen moeten jullie me beloven dat jullie heel voorzichtig doen en niet opvallend veel bij elkaar zijn in publiek. We willen je niet nog een keer verliezen, Mara.' zei ze, bijna schuldig. Blij omhelsde ik haar waardoor ze achteruit wankelde. Ze lachte nerveus en sloeg haar armen om me heen.

Het voelde goed om weer omringd te worden. 

Het was fijn om weer terug te zijn.

.

.

De volgende dag liep rustig en langzaam, buiten het feit dat ik Owen de hele tijd probeerde af te schudden. Hij vermoedde al zoiets dat er wat aan de hand was, maar had nog niets raars gevraagd. 

Intussen was de bel voor de pauze gegaan. In de aula stond ik te kijken bij wie ik moest gaan zitten: bij de demonen of de engelen? Na enig geaarzel keek ik op naar het groepje van de engelen. Iedereen zat er al, inclusief Rafaël. Hij staarde me aan en toen hij merkte dat hij mijn aandacht had, schudde hij één keer met mijn hoofd. 

Ik wist genoeg.

Zuchtend besloot ik naar de schooltuin te gaan en daar mijn pauze door te brengen. Eenmaal daar aangekomen, was het rustig- niemand was er. Ik ging zitten op een bankje met het eten dat ik van de kantine had gehaald en keek goed om me heen. Het was prachtig, dat moest ik wel bekennen. Er waren van alle soorten bloemen en de zon scheen fel, wat me opvrolijkte. 

Rustig at ik mijn lunch op en genoot van de natuur, totdat ik voetstappen hoorde op het grindpad. Mijn ogen keken langzaam op en spotten Owen. Direct stond ik op om weg te gaan. Het overgebleven rest eten gooide ik in de prullenbak naast het bankje en ik pakte mijn tas. Zodra ik langs hem heen glipte, alsof ik hem niet kende, pakte hij soepel mijn pols vast en keek me geamuseerd aan.