~Deel 2, hoofdstuk 8.~

2.4K 138 304
                                    

A/N: Veel plezier in een hoofdstuk met chaos en wegrollende ogen. (p.s. dit ^^ liedje ^^ mag me echt dood maken)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Zou ik mijn tranen ooit kunnen accepteren?
Afgelopen jaren was er veel verdriet, veel pijn...
Kwam het door angsten? Of door opgestapelde emoties?
Of kwam het doordat ik eenzaam was, terwijl iedereen wel een schouder had waarop ze uit konden huilen?

De vraag was... zou ik mezelf ooit kunnen troosten?

Het geluid van regendruppels die zachtjes tegen een raam aantikten maakte me wakker. 

Ik knipperde een paar keer en keek naar het spierwitte plafond. Mijn handen waren zo koud, dat ik ze niet eens voelde. Ik had geen idee waar ik was, maar dit was sowieso niet waar ik in slaap gevallen was.

Misschien was het een nachtmerrie. Misschien was het nooit gebeurd. Misschien was ik nog in de Hel.

Mijn wangen voelden nat aan, en toen ik eroverheen veegde, merkte ik dat het tranen waren. Had ik gehuild in mijn slaap?

De deur aan de andere kant van de kamer ging open.

Toen ik Owen daar zag staan, vervloog mijn hoop dat het een nachtmerrie was geweest.

Hij had diepe wallen, zijn haar was door de war en hij was spierwit weggetrokken. Met grote ogen zag ik hoe hij verslagen naar me toe liep. 

Zijn houding maakte me bang. Was er iets gebeurd met Rafaël? Hij ging zitten aan de rand van het bed en ik wachtte geduldig totdat hij oogcontact met me maakte. Er flitsten emoties door zijn ogen heen; ik zag dat hij iets wilde vertellen.

'Heb je... gehuild?' Ik had dat niet verwacht. Zijn stem klonk zacht, alsof hij het onderwerp wilde ontwijken waar ik op wachtte. Voorzichtig raakte ik mijn wangen aan. 'Nee. Ja... Dat is nu niet belangrijk. Hoe gaat het met Rafaël? Waar zijn we?' 

'Rafaël is in orde. Op dit moment zorgt iemand voor hem. We zijn in haar huis.' Mijn hart klopte in mijn keel. 

Wie was deze vrouw? Hoe kon ze voor Rafaël zorgen? Waarom was ik nog op Aarde, eigenlijk?

'Gaat het met jou?' Langzaam schuifelde ik naar voren, maar een scherpe pijn in mijn nek hield me tegen. Sissend bracht ik mijn hand naar mijn nek. Oh ja, de vampier had me gebeten. Bezorgd stak Owen zijn hand uit. 'Niet teveel bewegen. Er zit verband op.' 

'Ik wil Rafaël zien.' Terwijl ik de pijn in mijn nek negeerde, sloeg ik het dekbed weg en stak mijn benen uit. Het moment dat ik op beide benen stond, werd alles wit voor mijn blikveld en verloor ik de kracht in mijn benen. Voordat ik de grond raakte, greep Owen mijn middel vast en liet me weer op het bed zitten. 'Een vampierenbeet is niet niks, Tesoro. Je moet nog herstellen, ook van de hoeveelheid krachten die je gisteren hebt gebruikt. Rafaël kan wel eventjes wachten.' 

Er volgde een stilte waarin we beide diep in gedachten verzonken waren. 

Owen zuchtte en zei uiteindelijk: 'Rafe is trouwens onderweg. Ik heb besloten dat het weer tijd is om terug te keren naar... huis.'

Huis. Het klonk te raar voor woorden. Had ik ooit een echte woonplek gehad? Had ik me ooit ergens thuis gevoeld?

'Tesoro.' Owen trok mijn aandacht. 'Je moet niet verkeerd opvatten dat ik gisteren op je schreeuwde. Het was voor... Rafaël. Je moet begrijpen dat je nu een echte demon bent, en dus geen engelen meer kan aanraken.' 

Mijn ogen schoten naar hem op en mijn mond viel bijna open. Ik zou Rafaël niet meer kunnen aanraken? 

'Je krachten zijn precies het tegenovergestelde van het goede. Als demonen en engelen elkaar aanraken, botst dat tegen elkaar. En dat kan nare gevolgen hebben, voor beide.' 

Dat betekende dat ik hem nog meer pijn had gedaan door hem aan te raken. Gefrustreerd sloot ik mijn ogen. Kon het nog erger worden dan dit? 

'Hier.' Hij gaf me een doosje aan met wat ik vermoedde lenzen waren. 'Je zal het nodig hebben. Om eerlijk te zijn wilde ik nog iets zeggen, voordat je terug gaat naar de Onderwereld. Het is belangrijk.' Snel begon ik mijn lenzen in te doen. Nadat ik ze in had, voelde ik me veel beter en zelfverzekerder. 

Veilig

Owen had een serieuze uitdrukking op zijn gezicht en hij friemelde met zijn vingers. Langzaam knikte ik, onzeker wat ik kon verwachten.

'Heb je ooit wat voor mij gevoeld? En... voel je dat nog steeds, of-' 

We werden onderbroken doordat de deur met veel kracht werd open gegooid. 'Owen! Hij is bij! Rafaël is weer in bewustzijn-' De grote, chocolabruine ogen van de vrouw gleden naar mij. 

'Felicity?' fluisterde ik geshockt. 

Mijn oude vriendin van de middelbare school was hier? Degene waarom ik het meest gaf, die ik moest verlaten?

'Amara...! Oh. Ik weet dat dit er misschien heel raar uitziet, maar ik zal alles later uitleggen. Gaat het nu al een beetje beter? Goed, zullen we nu dan maar naar Rafaël gaan?' Ze liep weer weg, alsof ze hier niet zojuist was geweest. 

Dit was te veel voor me. De vraag van Owen had me al praktisch een hartstilstand gegeven en daarboven kwam Feli bij. Als ik nu niet gek zou worden, zou dat een wonder zijn.

'Tesoro. Het is moeilijk te geloven, maar Feli gaat ons helpen. Geloof me. Kom, dan gaan we naar Rafaël. Je kan mijn vraag later beantwoorden.' 

Gelukkig deden mijn benen het weer. Verdoofd liep ik achter Owen aan, die een paar keer bezorgd achterom keek.

Wie was Feli echt?

'Rafaël! Ik weet dat je me hoort, wees rustig. Je bent in goede handen.' hoorde ik Feli hysterisch roepen.

Toen ik de kamer binnenging, verwachtte ik niet dat Rafaël in veel dekens wegstopt zou zijn en al helemaal niet dat hij eruit zou zien als een wrak. Hij trilde, bleef staren naar een punt op het plafond en ik zag zweet op zijn voorhoofd biggelen.

'Blijkbaar heeft hij koorts. Het kan vanaf nu twee kanten opgaan: de goede of de slechte kant. Als het de goede kant opgaat, moet hij binnen een paar minuten kalmeren en dan zal hij in slaap vallen. Maar het kan ook de slechte kant opgaan, waarbij de kans groot zal zijn dat hij-'

Rafaël schreeuwde en zijn ogen werden nog groter. Wat was er aan de hand? Waarom deed hij zo?

Feli begon van alles te doen. Owen begon te schelden.

En toen Rafaëls ogen plots wegrolden, begon ik te gillen.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Wat een hysterie.
(Ik vond dit hoofdstuk zo slecht jeetje)

Wie is Feli nou weer? Ga terug naar hoofdstuk 1.

Oh. Het zal nu een beetje onduidelijk zijn, maar volgend hoofdstuk wordt alles duidelijk. Voornamelijk wat Feli hier doet.

Oh. Duiveltjes en Engeltjes, bereid je voor.

School is zo vermoeiend 😒

A-D-I-O-S ❤

XxX Jaani

He's the Angel, I'm the Demon ✔ || #Netties2017Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu