He's the Angel, I'm the Demon ✔ || #Netties2017

~Hoofdstuk 29.~

A/N: boven zie je Ian, de "broer" van Mara!

POV. Mara

Het leek alsof een monster mijn lichaam had overgenomen.

Ik kon niet doen wat ik zelf wilde. 

Alles ging volgens de regels van het monster.

Hoe erg ik me ook verzette, het werkte niet. Het was alsof ik was opgesloten in mijn eigen lichaam, in een hoekje gedreven. Ik vocht, maar het monster was te sterk.

Het leek alsof ik bezeten was.

Owen stond met een grijns op zijn gezicht te wachten tot ik het portaal zou aanraken. 
Tot ik de demonen zou los laten op aarde.

De hel zou losbarsten op aarde als ik niets zou doen.

Maar... ik kon niets doen.

Wanhopig probeerde ik de controle te nemen. Niets hielp.

Iemand moest me komen stoppen, anders zou ik hiervan de schuld krijgen.
Ik zou de schuld krijgen. Niemand zou me geloven, niemand zou geloven dat het allemaal kwam door het monster. Het leek alsof het monster al die tijd had gewacht, zich sterk maakte, tot het kon aanvallen.

Het geluid van brekend glas vulde mijn oren, waardoor ik stopte met tegenwerken. Ik stopte, maar het monster ging verder. Het moest zijn doel bereiken. 

'Amara!' 

Stilte.

Het monster had het portaal bijna bereikt. Een reeks scheldwoorden met het geluid van een woest gevecht volgde. 'Amara!' Alweer dat geschreeuw van mijn naam. Die stem... kwam zo bekend voor.

Het was Rafaël niet... Maar wie dan wel?

Uit mijn ooghoeken zag ik gitzwarte vleugels mijn kant opkomen. Het monster, stopte en draaide zich naar de demon toe.

Zwart haar, groene ogen, en een strakke kaaklijn. Zwarte vleugels!  Met een klap herinnerde ik hem weer. 

Het was Ian! Natuurlijk... Ik had hem voor jaren aangezien als mijn broer. Met hem was ik opgegroeid. Hij was vroeger de enige die normaal tegen mij deed. Maar... hij was een demon! Waarom had hij het me nooit verteld?

'Kijk me aan.' Ian pakte mijn kin vast en dwong me hem aan te kijken. Het monster vocht tegen, wilde het portaal bereiken. 'Alsjeblieft... Amara, ik weet dat je dit niet wilt doen. Luister naar me. Doe dit niet!' dwong hij me, terwijl hij me door elkaar schudde. 

'Kijk.' Hij liet zijn hand met mijn amulet  voor mijn neus bungelen. Langzaam kreeg ik de controle terug. Ian hief zijn armen op, oogcontact vermijdend, om te laten zien dat hij geen gevaar voor mij was. Nadat hij zag dat ik hem niet probeerde aan te vallen, nam hij een stap naar voren om de amulet om mijn nek te hangen. 

De woede in mijn lichaam nam langzaam af. Het monster gaf zich echter niet gewonnen. 

Mijn vuist bewoog zich al om Ian met een klap weg te werken, maar zijn reflexen waren snel. Hij ving mijn vuist op en keek me pijnlijk aan. Ik worstelde om me uit zijn greep te werken, maar hij hield me stevig vast. 'Ik wilde dit niet doen, maar je dwingt me er naartoe.' mompelde hij hoofdschuddend, voordat hij mij vloerde en me tegen de grond aan pinde. 

'Laat me los!' gromde ik- het monster.

Ergens verderop zag ik een mix van zwarte en witte veren. Owen en Rafaël vochten met elkaar. En nee, ze vochten niet met hun magische krachten- ze vochten met hun armen. 

'Genoeg!' hoorde ik Owen snauwen. Hij gooide Rafaël met enorm veel kracht tegen de muur aan, die vier meter verderop stond. Snel stond Rafaël op, om op het nippertje weg te duiken voor de vlammen die Owen op hem afvuurde. Het was hypnotiserend, hoe de vlammen in de palm van zijn hand dansten terwijl het geen effect op hem had.

'Rafaël!' gilde het monster hysterisch in mij. Nee! Het monster probeerde hem af te leiden, waardoor Owen hem kon doden! Gedesoriënteerd keek Rafaël mijn kant op, waardoor hij niet merkte dat Owen nog een vuurzee van vlammen op hem afvuurde. Even zag ik een flikkering van woede door zijn ogen heen flitsen. Wacht... kwam dat doordat Ian me had vastgepind?

Ik werd al gauw uit mijn gedachtes gehaald door Rafaëls gekerm. Hij lag op de grond, een van zijn vleugels waren verschroeid. 'Rafaël!' schreeuwde ik dit keer. Paniek sloeg toe, waardoor ik het monster weg dreef. 'Ian! Laat me los, alsjeblieft!' smeekte ik, worstelend. Twijfeling was op zijn gezicht af te lezen.

Ik gebruikte dat om hem van me af te duwen. Snel rende ik naar Rafaël toe, die opgekruld lag tot een bolletje. 'Nee...' mompelde ik keer op keer, naast hem neerknielend. Ik probeerde hem vast te houden, maar hij duwde me telkens weg. 'Rafaël... het spijt me. Dit is mijn schuld. Heb je pijn?' keer op keer zei ik hetzelfde. Om ons heen was het stil geworden. 

'Watje.' hoorde ik Owen lachend zeggen.

Woede laaide in me op. Langzaam stond ik op en draaide me om. Hij. Hij had Rafaël pijn gedaan! Het monster wilde weer uit zijn kooi. Het wilde Owen aanvallen. Het wilde dat hij spijt kreeg van wat hij had gedaan. 

Toen Owen me zag, deinsde hij achteruit. Zijn blik verplaatste zich van Rafaël naar mij, zijn grijns verdween. Hij keek in paniek om zich heen, mijn blik ontwijkend. Ik stormde op hem af. 'Waarom doe je dit?' siste ik. 'Waarom?! Wat heb ik je ooit misdaan?' gilde ik uit frustratie. 

'Wat jij me ooit hebt gedaan?' Hij maakte een spottend geluidje, mij eindelijk aankijkend. 'Weet je het nog steeds niet? Weet je nog steeds niet wat er in je vorige leven is gebeurd?' Hij keek me aan en trok zijn wenkbrauw op. Voor even trok ik me terug. Hij had gelijk... maar wat was er belangrijk in mijn vorige leven?

'Kom met me mee.' bood Owen me aan.

'Wat?' vroeg ik verward.

'Kom met me mee, dan vertel ik je ons hele geschiedenis samen.' Hij stak zijn hand uit. 

'Niet gaan!' sprak Rafaël met schorre stem.

Twijfelend keek ik van hem naar Owen. 'Amara... niet gaan.' fluisterde Ian.

Ik wist één ding op dat moment: ik wilde antwoorden. Ik wilde niet dat mensen dingen voor mij verborgen hielden. Niemand zou me het complete verhaal in waarheid vertellen, op één persoon na.

Zodra ik mijn hand in de hand van Owen plaatste, hoorde ik Rafaël in protest schreeuwen. Hij probeerde op te staan om me tegen te houden, maar tegen die tijd had Owen me naar buiten meegetrokken, waar de donkere, koele nacht ons tegemoet kwam.

'Dus, vertel wat je moet zeggen. En een beetje snel, graag.' mopperde ik, terwijl ik mijn armen over elkaar sloeg door de kou, omdat ik geen jas aanhad.

Owen staarde me voor een moment aan. Hij leek diep in gedachtes voor hij antwoord gaf.

'Trek je shirt uit.'

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 

Holaaaa people!!!

Alsnog een gelukkig nieuwjaar en ik wens jullie allemaal een jaar vol karma, gekheid en unicornpower! Hahahahha grapjeeehh xD

EN WAT THE FUDGE DENKT OWEN!?!?!? Hahahahh geloof me, Mara gaat niet strippen, dat kan ik garanderen. Volgend hoofdstuk is het dan eindelijk zo ver: Mara's geschiedenis!! 

(Vandaag is school weer begonnen. I HATE MY LIFE.)

Xxxx agent J.

._.