|| VOLTOOID ||
'Alsjeblieft, laat me gaan.' smeekte ik. Hij had een jongensachtige grijns op zijn gezicht. Hij zette een stap naar voren, waardoor ik naar achter stapte. De regendruppels gleden van zijn gezicht en vielen op de grond. Hij zag er gev...
A/N: Oproep naar alle #TeamOwen cupcakes! GENIET VAN DIT HOOFDSTUK. IK MEEN HET. En het is een lang hoofdstuk.
--Dit hoofdstuk is opgedragen aan TheMusicWolf_die de super mooie cover hieronder voor me heeft gemaakt!--
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
POV. Amara
Ik was verward en gefrustreerd.
Wat bedoelde Owen? Zou ik dood gaan? Wat had Mara gedaan, dat ze er zo bij lag?
'Stop,' knarsetandde ik toen Owen zijn mond weer open deed. 'Praat niet. Vertel me niets. Ik snap hier niets van, maar ik weet dat je liegt. Ik ga niet dood, je hoeft me ook niet te redden.' Vlug wierp ik een blik op Mara, die haar ogen in pijn gesloten had.
Het was angstaanjagend om mezelf te zien lijden.
'Amara!' Rafaël stond opeens voor me en pakte mijn schouders vast, waarna hij me door elkaar schudde. Met grote ogen keek ik naar hem op. 'Owen maakt géén grapje! Dit is serieus. Zie je dan niet dat Mara...' zijn woorden bleven in de lucht hangen. Hij keek me met smekende ogen aan.
Ik duwde zijn handen van mijn schouders af. 'Als ik dood zou gaan, zou ik toch ook pijn voelen? Waarom lijdt zij alleen? Voelt het zo om dood te gaan, Rafaël? Antwoord me!' gilde ik. Dit was te veel geworden. Eerst Owen, daarna Rafaël, nu Mara. Iedereen had wat.
Waarom konden ze me niet met rust laten? Dat was het enige waar ik om vroeg.
'Je weet dit niet, omdat je nog niets weet.' siste hij. 'Je kent geen regels, geen spreuken...' Hij maakte een afkeurend geluidje en wierp een blik op Mara. 'Laat Owen doen wat hij zegt. Je mag niet mee, dus laat hem meegaan met Mara.'
Gefrustreerd zuchtte ik en haalde een hand door mijn haar heen. Ik was nog niet gewend dat het opeens zo kort was. 'Waarom geef jij jezelf niet op, Rafaël?' merkte ik scherp op.
'Waarom Owen, en niet jij?'
'Omdat ik een Engel ben. En jij een Demon.' Hij stopte even, twijfelde.
'Engelen en Demonen horen elkaar niet te helpen. Ze moeten zelfs geen contact hebben.' Zijn hoofd hing omlaag- had hij spijt? Spijt dat hij ooit begon te praten met mij? Spijt dat hij me had gekust? Of was het spijt dat hij ooit in mijn leven was gekomen?
Of ik verrast was? Dat zou een understatement zijn. Langzaam begonnen mijn spieren te werken, ik strompelde naar Mara en Owen toe. Hij keek me met een waarschuwende blik aan. 'Ik zal haar niet aanraken,' mompelde ik verdoofd.
'Mara.' Ik zakte door mijn knieën heen en keek haar aan. Ze bewoog niet. 'Mara,' zei ik, wat dwingender.
Ze opende haar ogen, maar het enige wat ik zag waren twee levenloze ogen. 'Waarom?' fluisterde ik.
We waren één, waarom wilde ze ons dood hebben?
Ze gaf me een flauwe glimlach, maar ik zag dat ze er moeite mee had. Dat gaf me meer vragen.
Was ze ook klaar met alles? Wilde ze... naar een andere plek?
'Amara.' Owen brak de stilte en balde zijn vuisten. Hij keek naar me op en zei: 'Tijd dringt. We moeten alles snel doen, voordat het te laat wordt.'
'Hoe? Hoe wil je... jezelf opofferen?' vroeg ik twijfelend. Hij keek zenuwachtig en stond op. Veegde zijn handen af aan zijn broek. 'Ik weet niet of het gaat lukken... Maar er is een andere spreuk.' Hij keek kort naar Rafaël, die toekeek. 'Er is voor elke spreuk een andere spreuk waardoor je die ongedaan kan maken. Of, beter gezegd, minder erg. Mara heeft nu die spreuk uitgesproken, en voor zover ik weet, is er een andere spreuk waardoor ik mezelf zou kunnen opofferen. Maar sinds jullie met twee gesplitst zijn... Het zou al een opluchting zijn als ik jou red.'
(A/N: *spongebob voice* Om verwarring te voorkomen een korte uitleg. Bijvoorbeeld: Persoon X spreekt de spreuk uit, BAM die gaat dood. Maar Persoon Y kan zich opofferen voor persoon X door een andere spreuk! Dus dan gaat Persoon Y dood in plaats van Persoon X. Tadaa. Terug naar het hoofdstuk, AUB. Adios.)
Voor enkele tellen staarde ik Owen aan. Wat zou hij doen?
'Vertrouw me.' Owen hield zijn hand voor me uit en ik pakte het twijfelend vast, waarna hij me overeind hees. Uit mijn ooghoeken zag ik dat Rafaël gespannen stond toe te kijken. Op de een of andere manier gaf ik dit moment ik meer om Owen dan om Rafaël.
Nadat hij me uit de buurt van Rafaël en Mara had gebracht, sprak hij. 'Amara, ik wil dat je me vasthoudt en me niet loslaat. Begrepen?' Hij pakte mijn handen vast en plaatste die op zijn schouders. Langzaam slikte ik en knikte. 'Goed. Sla je vleugels uit, dan kan ik beginnen.' Toen hij dat zei, sloeg hij zijn eigen vleugels uit en plaatste zijn handen op mijn heupen.
Hij staarde naar mijn vleugels zodra ik ze had uitgeslagen. Hij ontwaakte een paar secondes later uit zijn trans en richtte zijn blik naar mij. 'Niet bang zijn. Vertrouw me.'
Vertrouw me.
Op dat moment vertrouwde ik hem meer dan dat ik mezelf vertrouwde.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Raad eens wie de toetsweek heeft verneukt? Ikkuuh! MAARR IK GA WEL OVER! VIERDE KLAS, IK KOM ERAAN!
VOOR DE MENSEN DIE HET NOG NIET WETEN: DEEL TWEE VAN DIT BOEK KOMT SOWIESO! IK HERHAAL: SOWIESO!
STEM! REAGEER! VOLG ME GEWOON!
IK VERDIEN EEN KOEKJE. Dit hoofdstuk was zo moeilijk om te schrijven, ik ben er al sinds de ochtend mee bezig. Toen ik wakker werd was ik zo van: SCHRIJVUUH! Zonder dat ik ook maar gegeten had.
Hopelijk zijn jullie blij. #TeamRafaël, heb geduld. Ik heb alles zo goed uitgewerkt. En deel twee ga ik zooooo leuk beginnen, ik vind het zelfs wauw. Like: wauw. Maarrrr ik ga nog niets zeggen.
