He's the Angel, I'm the Demon ✔ || #Netties2017

~Deel 2, hoofdstuk 26.~

A/N: vergeet je zakdoekjes niet bij dit hoofdstuk, Engeltjes en Duiveltjes.
GRAPJE, maar het kan een... treurige afscheid worden. 
Geniet van het hoofdstuk!  HET IS EEN XL HOOFDSTUK, ALWEER. Blijven stemmen :D

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 

POV. AMARA

Ik voelde iets warms om me heen gewikkeld. Het voelde aan als een verwarming of deken, maar kleine, rustgevende bewegingen op mijn bovenarm maakten me duidelijk dat dat het niet was- integendeel.

Mijn ogen openden zich en ik kneep ze dicht door het felle zonlicht dat de hele kamer verlichtte. Plots herinnerde ik me alles wat een paar uur geleden was gebeurd: het vliegen met Rafaël, de ruzie met Rafe, het gesprek met Owen.

De kus met Rafaël.

Waar was ik? Wanneer was ik in slaap gevallen?

Ik draaide mijn hoofd een klein beetje naar achteren.

Mijn hart begon te kloppen in mijn keel toen ik Rafaëls gezicht maar een paar centimeter van de mijne vandaag zag. Zo dichtbij. Zijn ogen waren dicht, zijn gezicht emotieloos. Zijn rustige ademhaling maakte me duidelijk dat hij nog aan het slapen was.

Voor een paar tellen staarde ik naar zijn gezicht. Het zou bijna ironisch klinken, maar door de zonnestralen die op zijn gezicht vielen leek het alsof hij glom. Ik kon het niet ontkennen, engelen waren knap, op zijn zachtst uitgedrukt. Alleen bij Rafaël... het was een lange tijd geleden dat ik goed naar zijn gezicht had gekeken en ik was vergeten dat zijn uiterlijk bijna perfect was.

Nee- zijn uiterlijk was perfect. Hij was perfect.

Ik ontwaakte uiteindelijk uit mijn trans en mijn blik gleed naar zijn witte vleugels, die om ons heen waren geslagen. Het puntje van zijn vleugel streek mijn bovenarm nog steeds in een sloom ritme, dat terwijl hij sliep. Maar daar besteedde ik geen aandacht aan. 

Mijn aandacht werd getrokken door mijn eigen vleugels.

Mijn vleugels, waarvan ik niet eens had gemerkt dat die tevoorschijn waren gekomen, lagen tussen ons in. Rafaëls ene hand verzonk zowat in de goudkleurige veren. Oh, ik was bijna vergeten dat hij me kon aanraken.

Een kleine verschuiving van hem en ik keek gelijk op. Recht in zijn ogen. Hij gaf me een flauwe glimlach en wreef met zijn knokkels in zijn ogen. Een kleine geeuw verliet zijn mond. Schattig.

Dat dacht ik- tot het moment dat hij zijn hand verschoof, die in mijn vleugel was verzonken. 

Een schok ging door mijn lichaam heen, kippenvel verspreidde over mijn hele lichaam. Het voelde aan alsof iemand in mijn oor fluisterde, als hete wind die mijn kant op werd geblazen.

'Oh. Sorry.' Snel trok hij zijn hand weg, waardoor alle warmte verdween. Mijn wangen brandden terwijl hij zijn vleugels terug trok. 

Ik was vrij. Ik kon weg.
Grijp je kans, Amara.

Ik kroop van het bed af, haalde een hand door mijn haar heen en liet mijn vleugels verdwijnen.  'Ik, uhm-' Mijn ogen vergrootten zich een stuk toen hij zijn vleugels uitschudde en ze liet verdwijnen. Hij keek me vragend aan. 

Ik zei niets meer terwijl ik naar de deur vluchtte. In de gang botste ik bijna tegen Owen op, die een stuk brood in zijn hand had en kauwde. Hij keek me met grote ogen aan en keek van mij naar de kamer waar ik net vanuit kwam. 

Hij liet het stukje brood vallen en vloekte zachtjes.

Mijn voeten maakten zich een weg naar de kamer van Feli. Met een laatste blik op Owen schoot ik de kamer in. Adrenaline gierde door mijn lichaam, maar na een paar secondes begon ik te lachen.