He's the Angel, I'm the Demon ✔ || #Netties2017

~Hoofdstuk 14.~

A/N: YEEYYY!! EEN XL HOOFDSTUK!!

Pov. Amara

Zijn armen.

Zijn armen waren om me heen geslagen.

Ik kon geen enkele kant op, zo stevig hield hij me vast.

Ik keek naar zijn gezicht. Zijn haar was in de war, het mooiste wat ik ooit in mijn leven had gezien. Zijn ogen waren gesloten, waardoor je zijn lange wimpers zag. Zijn neus was perfect.

En zijn lippen. 

Zijn zachte lippen, waarmee hij mij had gezoend. 

Mijn gedachtes fladderen terug, naar de dag waarop het gebeurde. Zijn lippen waren op de mijne. Het was... magisch. Raar. Anders dan alle andere keren...

Ik moet hier niet aan denken! 

Ik schudde mijn hoofd, terwijl ik los probeerde te komen. Raad eens? Het lukte niet. Oké, dan maar naar optie twee. 

Ik porde hem in zijn zij.

Eén keer.

Twee keer.

Zuchtend haalde ik een hand over mijn gezicht heen.

Ik porde hem nog een keer. Harder.

Eindelijk kwam er beweging in. Hij mompelde iets onverstaanbaars en liet zijn vingers onder mijn shirt glippen, om ze vervolgens op mijn middel te rusten. Ik hapte naar adem en probeerde mezelf uit alle macht los te wurmen. Het bloed steeg naar mijn wangen. Ik duwde mijn handpalmen tegen zijn blote borst aan om afstand te creëren. Wacht- had hij nou geen shirt aan?

Het leek te hopeloos. 

Ik was gewoon hopeloos.

Het was onmogelijk om Raphael wakker te maken. 'R-Raphael? ' probeerde ik. Geen antwoord. Hij fronste. 'Raphael!' riep ik harder. Zijn frons werd dieper. 'RAPHAEL!' Geschrokken rolde hij de andere kant op en viel op de grond, mij meenemend in zijn val. 

Met een plof kwam ik op de grond terecht. Nou ja, Raphael kwam op de grond terecht en ik boven op hem. 'Wie? Wat? Wat is er gebeurd?' vroeg hij geschrokken, terwijl hij een paar keer verwoed knipperde om goed wakker te worden. Toen hij mij zag, zuchtte hij en liet zijn hoofd rusten op de grond. 'Uhm...' Ik merkte dat mijn handen trilden en ik beet nerveus op mijn lippen.

Blijkbaar merkte hij dat zijn handen nog steeds om mijn middel lagen, want snel haalde hij ze weg. 'Sorry...' mompelde hij, terwijl zijn ogen de mijne ontweken. 'Het is al goed,' zei ik, al merkte ik dat dat gelogen was. Het liefst wilde ik de hele dag in zijn armen liggen...

Snel rolde ik van hem af en stond op. Ook Raphael stond op. God zij dank dat hij wel een joggingsbroek aan had. Hij haalde een hand door zijn haar en keek me eindelijk aan. Zag ik nou pijn? 'Ik denk dat ik dan maar eens ga.' Zonder op antwoord te wachten, liep hij naar de deur. 

'Raphael?' vroeg ik toen hij de deur open maakte. Hij draaide zich om.

'Dank je wel dat je bij me was gebleven.' 

.

.

Het was doodstil tijdens het ontbijt.

Ik had twee conclusies: iedereen was óf moe, óf ze wisten dat Raphael vannacht bij mij had geslapen. 

En ik ging uit van het ergste.

Josh ontweek mijn blik, Axel keek me met medelijden aan, Alex keek me met een mysterieuze blik aan en Ariël probeerde normaal te doen tegen mij, al merkte ik dat ook zij zenuwachtig was in mijn buurt. En Dave, de jongen die me hier heen had gebracht, keek me afkeurend aan.