He's the Angel, I'm the Demon ✔ || #Netties2017

~Hoofdstuk 25.~

POV. Mara

'Rafaël!' 

Ik schoot overeind en keek verwilderd om me heen. Met grote ogen keek ik de kamer rond, een teken van Rafaël zoekend. Mijn hart bonsde als een gek en mijn voorhoofd was bedekt met zweet.

Opgelucht zuchtte ik toen ik hem op de bureaustoel zag zitten. Hij draaide zich echter niet om, wat ik raar vond. 'Rafaël?' vroeg ik aarzelend. Was hij boos op mij? Ik sloeg het dekbed van me af en stond wankelend op. Toen ik rondkeek zag ik dat we in mijn kamer waren. Voorzichtig liep ik naar hem toe en plaatste mijn hand op zijn schouder. Hij spande zich aan, maar draaide zich niet om. 'Herinner je je ook maar iets over je vorige leven, Mara?' Rafaëls stem klonk zwaarder dan normaal, waardoor ik schrok en mijn hand van zijn schouder viel.

'H-hoezo? Waarom vraag je dat opeens?' vroeg ik met bibberende stem. Hij draaide zich eindelijk om en keek mij ondoorgrondelijk aan. 'Beantwoord mijn vraag.' 

Mijn blik verplaatste zich naar de grond en ik knikte. 'Ik herinner me het... belangrijkste gedeelte.' antwoordde ik twijfelend. Ik herinnerde me alleen het gedeelte dat ik opging in as, de avond van het blauwe uur. 'Waarom?' vroeg ik weer, dit keer nieuwsgierig. 

Hij zuchtte diep voordat hij antwoordde. 'Volgens mij weten ze het.' Die vijf woorden brachten mij in shock. 'W-wat?' Mijn ogen vergrootten zich en mijn onderlip begon te trillen. 'Hoe?' piepte ik angstig. Ik rilde van angst, mijn hart begon op een onnatuurlijke wijze te kloppen. Betekende dat dat ik weer gestraft zou worden...?  Bezorgd stond Rafaël op. Hij nam me in zijn armen en streek over mijn rug heen, waardoor ik de inmiddels herkenbare tintelingen voelde. Gelijk ontspande ik een beetje. 

'Herinner je je nog onze momenten samen? De Pont des Arts, die kerkhof in Parijs en de nacht waar we samen weggeglipt waren om een nachtje bij het strand te blijven?' fluisterde Rafaël na een tijdje in mijn oor.

Mijn hersenen probeerden wanhopig informatie te vinden. Pont des Arts... Pont des Arts... Was dat niet die brug in Frankrijk waar al die liefdesslotjes hingen? Verder dan dat kwam ik niet. Een vlaag van bekendheid kwam me dan wel tegemoet, maar verder was alles blanco.

Ik deed mijn mond open om wat tegen Rafaël te zeggen, toen ik plots zijn ongelukkige blik zag. Snel sloot ik mijn mond weer. Met ingehouden adem legde ik mijn hand op zijn wang. 'Ik weet dat ik zielsveel van je hield,' fluisterde ik. 'en dat ik nog steeds van je hou. Dat zal ik altijd blijven doen en niemand kan me stoppen.' 

Rafaël verstrakte zijn greep om me heen en liet zijn hoofd op mijn schouder rusten. 'Ik hou ook zo, zo veel van je. Wil je met me trouwen?' 

'Wát?' Ik duwde hem geshockt weg en keek hem met grote ogen aan. Toen ik de speelse blik in zijn ogen wist ik dat hij het niet serieus meende. Ik zuchtte geërgerd en sloeg hem op zijn borst, waardoor hij grinnikte. 'Wat? Denk je echt dat ik je zo ter plekke om huwelijk zou vragen? Reken maar van niet, want dat wordt heel speciaal.' Hij knipoogde waardoor ik bloosde en met mijn vingers begon te frunniken. 

Al snel vonden zijn lippen de mijne en verdwenen mijn handen in zijn zachte haar. Het was een zachte, intieme kus, een met passie. Heel anders dan onze andere kussen, kon ik zeggen. De tintelingen verspreidden zich door mijn lichaam en alles bloeide weer in me op. Een paar tellen later lieten we elkaar los, onze voorhoofden leunden tegen elkaar aan.

'Weet je, Rafaël, ik snap het niet. Je kende mij heel die tijd al, sinds de eerste dag dat je me zag. Hoe kon je dat verbergen? Waarom heb je het niet tegen me gezegd?' vroeg ik nieuwsgierig. Hij keek me diep in mijn ogen aan en antwoordde. 'Zou je het niet raar vinden als ik uit het niets kwam aanzetten met een verhaal die zegt dat ik je liefde uit je vorige leven was?' Ik knikte langzaam. Het zou inderdaad raar zijn als hij dat zou doen op zijn eerste schooldag. 

'Ik moet gaan,' zei hij alert toen zijn telefoon afging. Hij haalde zijn telefoon uit zijn zak en beantwoordde het. Na een paar seconden hing hij weer op en stopte zijn telefoon in zijn broekzak. In één beweging trok hij zijn shirt over zijn hoofd heen, waardoor ik zijn perfect afgetrainde wasbordje zag. Mijn mond ging half open en ik trok een wenkbrauw op. Dat zag ik niet vaak, vooral niet bij mijn vriendje van mijn vorige leven.  

Hij merkte dat ik staarde waardoor hij grijnsde en snel een kus op mijn lippen drukte. 'Ik ben helemaal van jou hoor, maak je maar geen zorgen.' Nu staarde ik hem aan met grote ogen. Wat was hij van plan?

Mijn onuitgesproken vraag werd beantwoord doordat Rafaël zijn vleugels uitsloeg. Ik keek naar de adembenemende vleugels en moest bekennen dat ze veel mooier waren dan de vleugels van Owen, al kwam dat misschien doordat ze in de lengte bijna drie meter waren en doordat ze glansden. 

'Ik zie je bij het avondeten. Wacht bij de kantine op mij,' informeerde Rafaël me. Hij draaide zich om en deed het raam open, om met een duik weg te vliegen.

Ik bleef nog een paar minuten uit het raam staren, totdat Lilith me kwam halen. Ze begon snel en paniekerig te praten dat ik niet mocht spijbelen, en dat de directeur me had geroepen op zijn kantoor.

Na een hele uitleg te geven aan de directeur, besloot hij me weg te sturen en Owen te roepen. Hij geloofde dat Owen me had 'ontvoerd' en wilde hem daarvoor te straffen. Hij zou waarschijnlijk een week lang de aula moeten schoonmaken, want de directeur vond dat een goede straf.

Een kwartier voor het avondeten was ik al bij de kantine. Ik tuurde, zocht ook maar één teken naar Rafaël, maar hij was nergens te bekennen. De bel voor het avondeten ging en langzamerhand stroomde de aula vol met demonen en engelen. Ik zocht naar een teken van Rafaël, maar vond hem nergens. Intussen was ik op een stoel gaan zitten en wachtte op Rafaël, terwijl de tijd voor het avondeten voorbij tikte.

Eén keer kwam Seth langs, die in mijn oor fluisterde dat hij niet zou komen. Ik negeerde hem volkomen.

Na een tijdje ging de bel weer, wat het teken was dat iedereen terug moest naar hun kamers. Met lege maag stond ik op en voelde de teleurstelling. Een nors uitziende schoonmaakster jaagde me weg, en zo belandde ik weer ik mijn kamer, door hulp van een demon die zo aardig was om de poorten voor mij open te houden. Lilith was weer eens weg, dus ik nam aan dat ze bij een van de andere demonen was.

Teleurgesteld ging ik in mijn bed liggen. Het deed mij niet pijn dat ik het avondeten had gemist, maar dat Rafaël niet was komen opdagen. Seth had dus toch gelijk. Wat als er iets mis met Rafaël was?

Ik woelde en draaide rond in mijn bed, totdat ik een brandend gevoel in mijn rug voelde. Ik lette er niet op en bleef liggen.

Op een gegeven moment werd de pijn in mijn rug erger, alsof mijn rug in brand stond. Gefrustreerd stond ik op en trok mijn shirt wat omhoog, waardoor ik het gekraak van botten hoorde. Een luide gil verliet mijn mond en ik zag een paar blauwe plekken zitten. 

Wat gebeurde er in hemelsnaam? 

Bibberend strompelde ik naar de badkamer, om onder de douche neer te storten. Ik draaide de koude kraan open en hoopte dat het mijn rug wat verkoeling zou geven, alleen hielp het niets. 

Een gil verliet mijn mond weer toen het brandend gevoel erger werd. Het leek alsof er kokend heet water over mijn rug gegoten werd. Ik voelde mijn hart in mijn hoofd kloppen en mijn handen waren ijskoud. Ik jammerde, snikte, smeekte dat het ophield. 

Wat gebeurde er met mij? 

Mijn verstand ging op nul en het enigste waar ik aan kon denken was Rafaël. Hij zou mijn verlossing zijn, vertelde ik mezelf keer op keer. Hij zou me hieruit moeten helpen.

Ik zou het niet opgeven, voor Rafaël.

~~~~~~~~~~~~~

Alohaaaa kiddoosss!! 

Oh nee, wat gebeurt er nu weer met Mara? Iemand een idee? *knipoog knipoog* Kom op, laat doe hersenen werken! Dan weet je het. 😉

Goedd, ik wil ook sorry zeggen. Ik heb een hele week niet geüpdatet. Ik had het... druk, kan je zeggen.

School verpest mijn leven.😒

OKAAYY, GENOEG GEZEUR.

ADIOSSSS 

Xxx

J.