He's the Angel, I'm the Demon ✔ || #Netties2017

~Hoofdstuk 13.~

A/N: Hierboven zie je Axel (links) en Alex (rechts). 

Pov. Raphael

'Hou je van me?' 

Haar haar danste op en neer, terwijl ze lachte. Ze keek me met twinkelende ogen aan, met een lichte blos op haar wangen.

Ze begon weer te schommelen. Ze lachte en gooide haar hoofd achterover, om me vervolgens met een schuin hoofd aan te kijken. Haar haar viel over haar wang, alsof het me uitdaagde. Alsof ze wilden zeggen: wil je je handen door me heen halen? Doe dan. Doe het dan...

Ik waagde een stap vooruit en hield het touw stevig tussen mijn handen vast. Amara keek omhoog, licht glimlachend. Ze stond op, waardoor we nu centimeters van elkaar waren verwijderd. Ze tuitte haar lippen en keek me uitdagend aan. Mijn vingers streelden haar wangen. Stopte een pluk haar achter haar oor.  'Hou je van me?' 

'Alleen als jij zegt dat je van mij houdt.' antwoordde ik. 

'Oké dan.' mopperde ze niet gemeend. Ze sloot haar ogen. 

'Ik hou van je. Zielsveel.' Haar stem klonk zacht, maar toch kon ik haar duidelijk verstaan. Haar heldere ogen keken me afwachtend aan. En ik? Ik twijfelde geen moment. 'Ik hou ook van jou, Amara. Zo veel dat het niet te verwoorden is.'

De woorden kwamen uit mijn mond en geen enkel woord was gelogen. 

Onze lippen waren centimeters van elkaar verwijderd. Nog maar millimeters en ze zouden elkaar raken...

'Raphael!' schreeuwde iemand hard in mijn oor. Ik schoot overeind en rolde uit het bed. Met een harde klap kwam ik op de grond terecht. 'Wat is er gebeurd?' vroeg ik verwilderd. Mijn ogen schoten van links naar rechts. 'Amara schreeuwt al sinds God moge weten hoe lang! Ze wilt maar niet ophouden en...' 'Ariël, doe rustig aan. Ik krijg koppijn door je geschreeuw,' zei ik geïrriteerd. 

'Als je ervoor zorgt dat ze ophoudt met schreeuwen en huilen, hoor je mij niet meer zeuren!' Ariël gooide gefrustreerd haar handen in de lucht. 'Ik kom al.' mompelde ik, terwijl ik opstond en een hand door mijn haar haalde. Het was buiten nog donker, dus ik nam aan dat het diep in de nacht was. Ik wreef in mijn ogen om de slaap uit mijn ogen te halen. Ariël stampte weg en ik volgde haar. 

Toen we haar kamer naderden, hoorde ik al geschreeuw en gegil, al was de deur dicht. Josh en Dave stonden voor haar kamer, terwijl ze er moe uitzagen. Ariël deed snel de deur open en liet mij binnen. Mijn mond viel verschrikt open toen ik binnenstapte. Daar zat ze, ineengedoken op het bed, terwijl ze er gebroken uit zag. Haar haar bedekte haar, zodat niemand haar kon zien. Op het bed zat ook Axel, die haar probeerde te sussen, maar het lukte hem niet. 

Ik liep naar het bed toe met snelle stappen. Zenuwachtig ging ik op het randje van het bed zitten. 'Amara?' probeerde ik. Geen antwoord. Alleen geschreeuw. 'Amara?' probeerde ik nog een keer, dit keer wat harder. Ze kromp ineen. Stopte voor eventjes. Ging weer door met schreeuwen. 'Amara!' riep ik bijna gefrustreerd. Ik pakte haar schouders vast, waardoor ze stopte met schreeuwen en overging op snikken en hikken. Toen deed ze iets wat ik nooit had verwacht.

Ze stortte zichzelf in mijn armen. 

Ze snikte, de tranen liepen over haar wangen. Voor even was ik was uit het veld geslagen. Toen sloeg ik mijn handen stevig om haar heen en wreef met mijn hand over haar rug heen. 'Ssssht. Ik ben hier nu. Je hoeft je geen zorgen te maken,' suste ik haar, terwijl ik mijn verbazing probeerde te verbergen. 

Blijkbaar was ik niet de enige die geschokt was door haar actie. 

Ariël en Axel keken me met open mond aan. Beide stonden ze als versteend. Snel schudde ik mijn hoofd naar hun. Axel wees vragend naar de deur. Ik knikte, als teken dat ze konden gaan slapen. Ariël wierp nog een blik op ons voordat ze met Axel uit de kamer liep. 

Zachtjes wiegde ik heen en weer, om Amara stil te krijgen. Ik zat op haar bed en ze zat op mijn schoot. Haar hand rustte op mijn borst, terwijl ze haar hoofd in mijn nek stopte. Ik hield haar stevig vast, om te laten weten dat ik er was. Uiteindelijk stopte ze ook met huilen, maar ging ze over op hikken. Met mijn hand wreef ik over haar hoofd heen. 'Wil je misschien wat drinken?' vroeg ik zachtjes. 

Ze schudde haar hoofd. Na een minuut of twee keek ze op. Op haar wangen lagen nog steeds tranen. Met mijn duim veegde ik ze ervan af, waardoor ik haar lichtroze wangen weer kon zien.

"Hou je van me?"

Ik stond als verstijfd toen ik de zin in mijn hoofd hoorde. De droom kwam langzamerhand terug en mijn lippen werden een streep. Waarom had ik dit gedroomd? Waarom had ik over Amara gedroomd? 

'Sorry.' onderbrak Amara mijn gedachtes.

Haar stem klonk zacht en breekbaar. Ik keek haar vragend aan. 'Waarvoor?' 

'I-ik heb je wakker gemaakt en... en waarom help je me?' Dat laatste kwam er zachtjes en vragend uit. Ik zuchtte. Waarom moest ze zo onschuldig doen? 'Luister, Amara. Ik geef om je. Al sinds de eerste dag dat ik je in dat lokaal zag. Ik... weet het niet. Je hebt gewoon iets speciaals.' antwoordde ik naar waarheid. 

Meer had ze niet nodig. Ze sloeg haar handen om me heen en knuffelde me. 

Zo zaten we.

Voor minuten, misschien uren.

Tot ik dacht dat ze in slaap was gevallen. Ik legde haar zachtjes neer op het bed, streek het haar uit haar gezicht en deed het dekbed over haar lichaam heen. Toen ik opstond om weg te gaan, greep ze uit het niets mijn pols vast. Verrast draaide ik me om. Haar smekende ogen keken me aan.

'Alsjeblieft. Blijf. Jij bent de reden waardoor de nachtmerries wegblijven.' 

~~~~~~~~~~~~~

Ik ben ziek, maar alsnog heb ik een hoofdstukje voor jullie.

Heb sinds 's ochtends koppijn die maar niet weggaat en als ik vooroverbuig, val ik bijna flauw. 

In ieder geval, ik heb mijn best gedaan. En als je ontevreden bent: ik vond dit hoofdstuk echt goed. (Omdat ik emotionele liedjes aan had)

Stem, mensen! Reageer!

Ik heb twee uur achter dit hoofdstuk gezeten met hoofdpijn, dus please!

Xxxx

Jaani