|| VOLTOOID ||
'Alsjeblieft, laat me gaan.' smeekte ik. Hij had een jongensachtige grijns op zijn gezicht. Hij zette een stap naar voren, waardoor ik naar achter stapte. De regendruppels gleden van zijn gezicht en vielen op de grond. Hij zag er gev...
A/N: het volgend hoofdstuk wordt gepubliceerd bij 50 stemmen ;D Genieettt!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
'Owen, dit kan je niet menen! Wat is er met je gebeurd? Ben je gek geworden?' riep ik woedend uit. Bijna stond ik op, maar ik hield mezelf tegen. Ik kon Rafaël niet meer pijn doen.
Owen klakte zijn tong en keek me met gerezen wenkbrauwen aan. 'Als je het wilt weten, Amara, er is niets met mij gebeurd. Dit wat je hier ziet en meemaakt,' hij gebaarde met zijn hand naar zijn eigen lichaam, 'is mijn ware aard.' Zijn ogen hadden een glinstering toen hij naar me opkeek.
'Doe niet flauw.' fronste ik, mijn kaken opeen klemmend.
'Wat? Was je soms vergeten dat ik een demon ben? Een demon heeft geen goede kant, in tegenstelling tot hem, Amara.' Hij wees naar Rafaël met zijn hoofd gekanteld. 'En jij bent er ook een. Het is een kwestie van tijd voordat je goedheid verdwijnt.' Hij lachte.
Hij kon lachen in deze situatie.
Iets in me zei dat ik moest ingrijpen, en wel nu. Anders zou Owen zo ver gaan, dat er doden zouden vallen.
Maar... hoe? Hoe kon ik iets doen als ik gebonden was aan een spreuk?
"Je kan de spreuk verbreken." hoorde ik een stem in mijn hoofd gonzen. Het was niet mijn stem of een gedachte- nee, de stem was zwaarder. Het klonk bijna als... Rafe. Hoe was hij in mijn hoofd gekomen?
Waar was hij?
Help me, dacht ik terwijl ik mijn ogen sloot. Rafaël had hulp nodig. Wij hadden hulp nodig.
"Je kan de spreuk verbreken, Amara." hoorde ik weer, dit keer opdringerig.
Hoe? Hoe kon ik de spreuk verbreken als ik bij elke beweging een elektrische lading kreeg toegevoerd? En waarom kwam Rafe niet als hij wist dat ik in gevaar was? Of was hij onderweg? Of... had hij dit plan bedacht met Owen?
"Als je diep genoegd zoekt in je gedachtes, kan je het vinden. Breek het, maar laat het jou niet breken."
'Niet in slaap vallen, tesoro. Anders mis je het leukste gedeelte. Ah, het voelt niet goed aan om je met tesoro aan te spreken.' Ik opende mijn ogen en zag dat Owen vol bewondering naar me staarde. Alsof hij iets zocht... en het had gevonden.
'En? Je kan zelf zeggen om te stoppen, weet je. Dus hoeveel pijn wil je dat ik de Engel geef? Langzaam of snel? Zal ik met elektrocuteren beginnen of met vuur?' Hij opende zijn linkerhand en een klein vuurtje danste op zijn handpalm, die net zo snel verdween als hij kwam.
Sprakeloos keek ik hem aan. Ik had zo, zoveel vragen.
'Nee...' zei ik langzaam. Mijn tong voelde dik en droog aan.
'Nee? Oké, dan begin ik wel met de vuur. Maak hem maar los.' Dat laatste was gericht op de twee demonen. 'Nee!' riep ik uit en veerde een beetje op van de stoel, waardoor ik de shocken door mijn lichaam heen voelde gieren. Rafaël huiverde maar klemde zijn kaken op elkaar.
Hij is sterk, verzekerde ik mezelf. Hij kon dit volhouden.
'Geef me twee minuten om na te denken...' fluisterde ik. Owen keek verrast en haalde uiteindelijk zijn schouders op. 'Twee minuten. Niet meer, niet minder.' Hij knikte één keer en gaf me een zoete glimlach.
Rafaël was inmiddels bevrijd van de tape en keek me aan met een betekenisvolle blik. Het komt goed, probeerde ik met mijn blik te zeggen.
Binnen twee minuten moest ik de spreuk verbreken. En als het dan niet zou lukken...
Dan moest ik maar hopen dat Rafe ons zou komen redden.
Ik sloot mijn ogen en dacht aan zijn woorden. Misschien was het een illusie dat ik zijn stem had gehoord in mijn hoofd, maar ik kon het altijd proberen. Al zou ik er niets mee bereiken.
De eerste paar secondes kon ik me niet concentreren. Beelden, gedachtes en angsten konden mijn hoofd niet verlaten. Maar daarna, nadat een half minuut was gepasseerd, werd alles rustig.
Koele, zwarte leegte vulde elke centimeter van mijn gedachtes. Het was eigenlijk fijn- om aan niets te denken. En toen besefte ik... Ik had het voor elkaar gekregen om te kijken terwijl mijn ogen gesloten waren.
Ik keek, in principe, in mijn gedachtes.
Een grijze, vage wolk verscheen in mijn gedachtes. Kleine, bijna onopmerkelijke draden van elektriciteit verschenen en verdwenen in de grijze wolk. Alsof het mogelijk was, werd ik naar dat punt toe getrokken. Alles stopte pas toen mijn gedachtes zich om de grijze wolk wikkelde.
Het voelde het aan als slijm. Zichtbare slijm, die ik in de vorm van een wolk zag. Mijn gedachte- wat aanvoelde als mijn geest- probeerde de wolk fijn te knijpen. De wolk werd alleen maar groter en gaf shocken af, die mij niets deden.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Met onzichtbare klauwen pakte ik de wolk van slijm vast. Kneep het fijn. Het geluid van iemand die naar adem hapte vulde mijn oren.
Het werkte. Dit was het. Dit was de spreuk.
Het kostte me veel moeite om me op de wolk te concentreren, maar ik hield vol. Ging door tot de wolk eindelijk spatte onder mijn greep.
Elektriciteit barstte los in de zwarte ruimte. Verlichtte elke hoek voor twee seconden, totdat de zwarte leegheid terug ging naar normaal. Een schreeuw vulde de kamer, gevolgd door een zachte plof.
Ik hoorde mijn hart in mijn oren bonken. Het voelde bijna aan alsof een nieuwe deur voor me openging. De leegte van mijn gedachtes zoog me bijna op en de hoofdpijn sloeg bij me in als een klap.
Ik opende mijn ogen en stond in één beweging op. De wereld draaide om me heen en ik greep de armleuning van de stoel vast waarop ik zat om niet om te vallen. Mijn ogen focusten zich op de situatie voor me: Rafaël, die wankel op beide voeten stond, Owen, die verward zijn handen door zijn haren haalde, en de demon die op de grond lag- van wie ik de spreuk had gebroken.
Hij lag rillend op de grond met zijn ogen gesloten, terwijl de andere demon aan zijn schouders schudde.
Had ik dit gedaan?
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Geen cliffhanger vandaag, want ja. Waarom ook niet.
Dit hoofdstuk is opgedragen aan mijn lieve koNijntje! Gefeliciteerd met je verjaardag ;D
Het volgend hoofdstuk heb ik zo goed als af... denk ik. Jullie hoeven alleen te stemmen, je weet wat je te doen staat ^^
En ik hoop dat jullie het snappen tot nu toe. Amara heeft dus de spreuk verbroken, waar zij en Rafaël aan vastgebonden zaten :'D
