He's the Angel, I'm the Demon ✔ || #Netties2017

~Deel 2, hoofdstuk 31.~

Had ik dit gedaan?

'Amara,' fluisterde Rafaël. Hij keek van mij naar de demon op de grond. Hij probeerde naar me toe te komen, maar Owen besloot tussen ons in te staan. 'Jij.' Owen keek me aan met een woeste blik en in zijn ogen brandde vuur. 'Jij hebt dit gedaan, of niet?' riep hij uit.

Ik schudde mijn hoofd alsof het een vergissing was. Tot mijn opluchting zag ik dat de twee demonen overeind waren gekomen en achter Owen stonden.

Hij was dus niet dood. 

Maar... ze hadden een niet zo vriendelijke uitdrukking.

'Weet je hoeveel moeite en tijd ik aan die spreuk hadden besteed?' siste de demon die een paar seconden geleden nog op de grond lag. Hij stapte langs Owen heen en ging dreigend voor me staan. 'Seth,' waarschuwde Owen.

Was dit... Seth? De Seth die mij ooit had geholpen met een glimlach op zijn gezicht?
Hoe had ik hem niet eerder herkend?

'Hoe heb je het gedaan? Vertel het me.' vroeg Seth met zijn armen over elkaar heen gevouwen. Hij keek me aan alsof hij me elk moment kon aanvallen.

'Ik heb geen idee...' begon ik, maar hij greep mijn arm vast en schudde me door elkaar. 'Geef me niet die onzin! Vertel het me, nu,' siste hij. De hoofdpijn werd erger en zwarte stippen verschenen voor mijn blikveld. Als Seth me niet vast had gehouden, zou ik op de grond gevallen zijn.

Met verwilderde ogen keek ik naar Owen. Hij haalde zijn schouders op, liep naar de muur toe en leunde ertegen aan. 'Ga je gang, Seth. We hebben tijd genoeg.'

Wát? 

Voordat ik met mijn ogen kon knipperen, liet Seth mijn arm los en greep mijn haar vast met zijn hand. En voordat Rafaël naar me toe kon komen, werd hij vastgehouden door de andere demon.

Ik voel me zo, zo machteloos.

'Ik geef je vijf secondes tijd om antwoord te geven, begrepen?' Seth trok aan mijn haar, waardoor ik een gil gaf. Hij begon af te tellen. 

Hoe kon ik zeggen dat ik gewoon een slijmerige wolk fijn had geknepen? Hoe kon ik zeggen dat Rafe me advies had gegeven? Ze zouden me voor gek aanzien. En dan zou de hoop op redding ook verdwijnen. 

Had ik maar mijn lenzen niet ingedaan... 
Maar natuurlijk was dat een deel geweest van Owens plan. Als ik geen lenzen had ingedaan, zou zijn plan verkeerd aflopen.

Waar was Rafe?

'Nul', zei Seth op hetzelfde moment dat ik naar Rafaël keek. 

'Weet je al hoe je het hebt gedaan?' Seth forceerde me om hem aan te kijken. 'I-ik... ik heb...' stamelde ik. Iets in hem knapte. Ik zag het in zijn ogen. Hij trok harder, ruwer aan mijn haar en ik gilde het uit.  

Hij liet me los en voor even wankelde ik. Door de stippen heen zag ik hoe zijn handen veranderden in klauwen. 'Seth, nee.' hoorde ik de gespannen stem van Owen zeggen. 'Niet nu,' siste Seth. 

Zijn klauwen kwamen op me af voordat ik weg kon deinzen. Ik sloot mijn ogen om de pijn in me op te nemen. 

Ik... voelde niets. Ik voelde de klap niet. Waarschijnlijk kwam het doordat ik al veel energie kwijt was, waarschijnlijk doordat ik me verdoofd voelde. De kamer was doodstil toen ik mijn ogen weer opende. Seth stond fronsend voor me, kijkend naar me alsof ik een buitenaards wezen was. Ik keek naar zijn klauw. Die besmeerd was met mijn bloed.

'Ik denk dat dit genoeg is voor vandaag,' hoorde ik Owen mompelen. 

'Wat ben jij?' fluisterde Seth woedend. Achter hem begon Rafaël met de andere demon te vechten. 'Sta dan niet toe te kijken! Help hem.' beval Owen toen de demon bijna onderuit ging. Seth keerde weg van mij en een stekende pijn begon te vormen in mijn nek. De stippen voor mijn blikveld begonnen steeds groter te worden en ik stond wankel op mijn voeten.

Langzaam realiseerde ik me... dat Rafe niet op tijd zou komen. 
Als hij überhaupt zou komen.

(A/N: hier komt het hoor...)

Mijn hoofd bonsde.
Mijn vingers trilden.
Het laatste beetje kracht dat ik over had verliet mijn lichaam, en ik zakte door mijn knieën heen. Mijn ogen waren halfopen terwijl het warme, plakkerige vloeistof een plas vormde om mijn hoofd heen.

Mijn bloed.

'Amara!' De stem van Rafaël klonk ver weg, al stond hij maar een paar meter van me vandaan. Kijkend hoe ik langzaam maar zeker weg zonk in een diepe, stille, vredige slaap. 'Laat me los,' gromde hij hard, al klonk het als gefluister voor mij. Hij probeerde zichzelf los te worstelen, maar de twee demonen hadden hem te stevig beet.

Het was hopeloos. Nog een paar tellen, en alles zou voorbij zijn.

Mijn ogen verplaatsten zich naar Owen. Hij stond tegen de muur aan en staarde naar mij. Zijn ogen keken me aan met spijt en pijn.

Tik, tok. Tik, tok.

Zijn mond bewoog in een "Het spijt me". Hij stapte naar voren en liep naar me toe.

Tik tok. De tijd drong aan.

Rafaël schreeuwde iets naar Owen en probeerde hem te grijpen. Het had geen nut. Owen gaf Rafaël een zieke glimlach en zei iets terug. Het gegons in mijn hoofd verdoofde me.

Tik, tok, tik. Ik zou het niet langer volhouden.

Owen knielde voor me neer. Duwde een plukje haar weg. Glimlachte liefjes en forceerde mijn ogen dicht met zijn vingers. Zijn volgende woorden hoorde ik luid en duidelijk. 'Slaap zacht, Tesoro.'

Ik had geen energie meer om terug te vechten.
Ik had geen wilskracht meer om te leven in chaos en pijn.
Ik wilde rust en vrede, ik wilde weg.
Het leek alsof ik door een onzichtbare draad werd getrokken. Naar een klein, beginnend lichtje. Naarmate ik dichterbij kwam, werd het steeds feller. Steeds mooier. Steeds adembenemender.

Al het duisternis om me heen verdween. Ik glimlachte.

Ik had verloren... maar ik had gewonnen. Voor mezelf.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ik ben ietsjes later met de update... Ik was serieus knock-out tot 13:00 uur doordat ik naar Brussel was gegaan en ik doodop was/ben. Ik heb dit hoofdstuk daarom snel af geschreven en ja... hier is het dan ;D

Ik ga dit keer geen limiet stellen van het aantal stemmen, ik zal jullie dat niet aandoen...

Ik hoop dat jullie het nog een beetje volgen. 

Wat gaat er nu gebeuren... Nog 9 hoofdstukken en dan een epiloog...

A'D'I'O'S

xXx Jaani