He's the Angel, I'm the Demon ✔ || #Netties2017

~Hoofdstuk 10.~

A/N: Sorry sorry sorry! Het heeft lang geduurd, maar daarom een XL hoofdstuk!

Ik voelde een shock door me heen gaan toen onze lippen elkaar raakten. Raphael merkte het duidelijk ook, want hij verstijfde. Eigenlijk wilde ik dit niet doen. Ik wilde überhaupt niet dat hij mij aanraakte. Maar op een of andere wijze, duwde ik hem niet weg. 

Integendeel.

Mijn brein ging op nul en ik kuste hem vurig terug. Onze lichamen waren tegen elkaar geplakt, net als kauwgom. Zijn handen waren overal en nergens op mijn lichaam, mijn handen woelde door zijn zijdezachte haar. Ik merkte niet eens dat hij met een beweging mijn masker van mijn gezicht aftrok.

Toen we van elkaar weken om op adem te komen, schrok Raphael. Verward keek ik op. Ik sloeg een hand voor mijn mond toen ik mijn masker in zijn hand zag bungelen. 'I... ik...' stotterde ik. Ik kon zijn gezicht nauwelijks zien. Het enigste wat ik zag was zijn treurige, bijna woedende gezicht. Als het licht van de lantaarnpalen er niet was geweest, zou ik hem niet kunnen zien.

Zijn mond ging open, maar voordat hij ook maar iets kon zeggen, was ik weggerend. Ik rende alsof mijn leven er van af hing, niet wetend welke richting. Het enige wat ik op dat moment wist, was dat ik weg moest. 

Zo. Snel. Mogelijk.

Pov. Raphael

Ik wist niet meer wat ik moest doen.

Ik heb haar gezoend.  

Ik was sprakeloos.

Fout, fout, fout, fout.

Ik kon weten dat zij het was. Ik wist niet hoe stom ik wel niet kon zijn.

Daarom voelde ik een shock.

Ik moest haar achterna gaan, om zeker te weten dat ze veilig aan zou komen. Als haar iets zou overkomen, zou het één en al chaos worden. Alleen was ze te snel. Mijn voeten begonnen te bewegen, snel rende ik dezelfde richting op. Mijn ogen speurden de omgeving af. 

Waar is ze heen?

Mijn voeten begonnen sneller te rennen, ondanks ik uitgeput was. Alsjeblieft, laat haar niet in slechte handen vallen.

Ik stopte en hulpeloos  keek ik om me heen. Ik besloot ik naar haar huis te gaan. Misschien was ze al thuis. De aandrang om mijn vleugels uit te slaan was groot, maar ik kon hier geen risico nemen. Zuchtend begon ik te lopen.

Toen ik eindelijk bij haar huis was aangekomen zag ik dat het licht in haar kamer aan was. Ik wilde weer weg gaan, omdat ik zeker wist dat ze veilig was. Alleen werd ik gestopt door vaag geschreeuw. Ik bevroor en bleef stilstaan. Het geschreeuw vervolgde en ik draaide me razendsnel om. 

Binnen een paar tellen had ik de voordeur open gebeukt en rende ik de trap op, voor zover dat kon. Het geschreeuw werd luider. En luider.

Ik gooide de deur open van de kamer waar het geschreeuw vandaan kwam en geschokt bleef ik staan toen ik het tafereel zag. Woede overviel me. Amara was in een hoekje weggekropen en hield zichzelf stevig vast. Mevrouw Coye, oftewel de moeder van Amara, keerde zich om. In haar hand hield ze een... zweep? Was dat een zweep?

'Wat doe jij nou weer hier?' siste ze boos naar me. In haar keel begonnen rode vlekken te vormen. Haar hoofd werd langzaam rood. 'Mevrouw Coye, dit was niet de afspraak.' Ik was woedend. Nee, ik was ziedend. Het was de taak van de familie Coye, oftewel Coyote, dat ze voor Amara zouden opvoeden; niet dat ze haar mishandelden en als een stuk vuil behandelden.

'Verdwijn uit mijn huis!' krijste ze demonisch. Vies keek ik haar aan en liep met afstand tussen ons naar Amara. Ze had haar hoofd verstopt en trilde. 'Amara...' begon ik, terwijl ik een hand op haar schouder wilde zetten. Maar ik werd door mevrouw Coye gegrepen. Heks.

'Durf niet met haar te praten! Verdwijn, ik zie je wel weer wanneer haar verjaardag is!' Uit haar mond flitste een slangentong. 
'Nee. Ik neem haar nú mee. En daar heb jij niks meer over te zeggen.' Het klonk neerbuigend.

'Amara, pak je spullen in. We gaan binnen tien minuten vertrekken.' zei ik over mijn schouder heen.  

Haar hoofd schoot omhoog en ze keek me met grote ogen aan. 

Pov Amara

Ik keek hem met grote ogen aan. Was hij gek geworden? Waarom ging hij niet gewoon weg uit dit huis, en liet hij mijn moeder niet haar gang gaan? Raphael keek me indringend aan toen ik geen beweging maakte. 'Nu.' siste hij. Langzaam stond ik op en keek naar de grond, niet in staat hem of mijn moeder aan te kijken. 'Jij. Gaat. Nergens. Heen.' Met een wanhopige blik keek ik naar mijn moeder.

Op een gegeven moment kwam mijn vader de kamer binnen stappen. Hij keek fronsend van mij naar Raphael, naar mijn moeder, en toen weer naar mij. De frons werd dieper. Mijn moeder wilde net op mij afkomen, maar gelukkig was mijn vader te slim om haar tegen te houden. Ik keek stomverbaasd toe. Raphael schudde me door elkaar en duwde me zachtjes richting mijn kledingkast. 

Na ongeveer tien minuten gekrijs en geschreeuw te horen, was ik eindelijk klaar met het inpakken van mijn tas. Raphael dwong me om mezelf om te kleden in de badkamer. Toen ik daar was, waste ik ook nog mijn gezicht. Eenmaal een joggingsbroek en een lang shirt aan, liep weer naar mijn kamer. Raphael stond daar te wachten en hees mijn rugzak op zijn rug, omdat ik niet echt wat anders had om al mijn spullen in te leggen. 

'Ik draag het wel zelf,' mompelde ik en pakte mijn tas over. Samen liepen we naar beneden en daar stonden mijn moeder en mijn vader. 'Ga maar weg, jij kreng! Ik wil je nooit meer zien!' schreeuwde mijn moeder, witheet van woede. Raphael trok me langs hen heen, naar de deur toe. Langzaam liepen mijn voeten, mijn oren suisden. 

Buiten stonden als ik nog goed kon tellen vijf mensen. Maar ik wist beter; ze hadden vleugels... 

~~~~~~~~~~ 

Aloha!

School is zooooo druk... *zucht*

ik heb moeite gedaan voor dit hoofdstuk! Anderhalf uur, pfoe. Dus druk nu op dat sterretje.

THANK U VOOR DE SUPPORT!

adios.