|| VOLTOOID ||
'Alsjeblieft, laat me gaan.' smeekte ik. Hij had een jongensachtige grijns op zijn gezicht. Hij zette een stap naar voren, waardoor ik naar achter stapte. De regendruppels gleden van zijn gezicht en vielen op de grond. Hij zag er gev...
A/N: ik hou van dit ^^ liedje <3 Misschien kennen jullie het van "13 reasons why". In ieder geval, luister naar het liedje tijdens het lezen.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
POV. Amara
Nadat ik weg was gevlogen van Owen, landde ik in het bos, vlak waar de rivier begon.
Mijn hoofd was alweer vol van alle gedachtes en ik liep naar de rivier toe, dat glinsterde in het maanlicht. Mijn eigen weerspiegeling kwam tevoorschijn.
Ik zag er anders uit met kort haar. Mijn ogen vielen meer op dan eerder, en mijn jukbeenderen leken hoger. Mijn haar kwam tot aan mijn schouders, ik was het niet gewend.
Vond Owen me zo afstotelijk met kort haar?
Ik knielde en stak mijn vinger in het water. Het was dieper dan in had verwacht, ook verbaasde me hoe koud het water was. Een traan glipte vanuit mijn ooghoeken, zonder dat ik het doorhad. Wat als ik hier zou verdrinken?
Vreugde was van korte duur, maar tranen gingen nooit meer weg.
Verdrinken zou niet pijnlijk zijn. Want ik wist dat verdrinken in verdriet wél pijnlijk was.
Waarom rende ik van mijn problemen weg als niemand mij nodig had?
Het leven was helemaal niet moeilijk. Het was makkelijk. Je kon het zo beëindigen.
Ik vroeg me af of iemand dankbaar zou zijn als ik nooit meer opdook.
Langzaam liet ik mijn vleugels weer verdwijnen en stond op, om erna langzaam het water in te lopen. Even huiverde ik doordat het zo koud was, maar na een paar tellen raakte ik er gewend aan en liep zo door, totdat het water aan mijn heupen stond.
Zou ik ooit nog de waarheid weten? Zou ik ooit een oplossing vinden? Zou alle verwarring ooit verdwijnen?
(A/N: ik zat hier een half uur vast... Wie moest ik erin brengen? Rafaël of Owen?)
Het water kwam al tot aan mijn kin. Ik kon niet rechtop staan doordat de modder me bijna liet uitglijden. Een herinnering kwam bij me op, dat ik eigenlijk waterkrachten had. Het was die dag dat Owen me naar de Hel instuurde.
Ik focuste me op het water, zoals ik vorige keer had gedaan en vormde een kom met water in mijn handen. Het maanlicht verlichtte het bos, het werd stiller. De nachtdieren die ik eerder hoorde waren verdwenen.
Zonder dat ik het besefte werd ik één met het water, ik bewoog mijn handen in allerlei bewegingen. Synchroon danste ik met het water, alsof het een persoon was.
Het voelde fijn.
Als ik mijn arm tilde, ging het water mee en als ik ronddraaide, draaide het water ook mee.
Na een tijdje verscheen er een beeld in het water, waardoor ik een paar keer goed knipperde. Ik dacht dat het alleen door het maanlicht kwam, maar toen ik goed keek zag ik mezelf.
Met Rafaël. (A/N: OOPS...)
Het was de scène waar hij me naar de bibliotheek had gebracht en alles had laten zien.
Alleen was het anders. Ik zag hoe wanhopig hij was. Ik zag wat er in zijn hoofd afspeelde. Ik zag hoe hij me niet kwijt wilde raken, hoe hard hij zijn best deed.
Ik zag dat hij me alles wilde vertellen, maar tegen werd gehouden.
Onze herinneringen speelden af, ook van mijn vorige leven. Ik zag het slotjesbrug in Frankrijk, maar ook het moment dat Rafaël me had geholpen toen ik mijn vleugels kreeg.
Waarom zag ik deze beelden? Werd het gemanipuleerd? Of werd ik gek?
Gepanikeerd keek ik rond, maar ik zag bijna niets doordat het zo donker was.
Misschien was het mijn verbeelding. Ik haalde nog één keer diep adem en besloot om onder water te gaan.
Dat was toen ik zijn zachte stem hoorde.
'Amara.'
Ik versteende en draaide me snel om. Gelijk sloeg ik mijn ogen dicht, terwijl ik knarsetandde. Waarom was hij half naakt?
'Wat doe je hier? Hoe heb je me gevonden?' Siste ik, terwijl ik weer mijn ogen opende. Ik moest mezelf dwingen om niet naar zijn ontblote bovenlichaam te kijken.
'Het is een van mijn gaven. Wat is er met je haar gebeurd?' Rafaël keek met samengeknepen ogen naar mijn haar. Hij besloot lager te vliegen, dichter bij mij.
'Ga weg- laat me met rust, Rafaël.'
Hij negeerde mij. 'Ik heb je de beelden weer laten zien. Alles wat ik heb gezegd is waar. Geloof me voor één keer--'
'Ik heb je al vaker vertrouwd, en dat was niet goed afgelopen.' Mijn stem was kil, iets wat ik niet kende.
'Je denkt dat je niet meer van me houdt... Maar echte liefde eindigt nooit, Amara.'
En wat hoopte ik dat hij ongelijk had, maar ik kon het niet ontkennen. Hij hád gelijk.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
IK HEB NIETS TE ZEGGEN DUS DOEI oh ja sorry voor de teamOwen mensjes.
IK WIL HET BOEK UITGEVEN- VOOR EEN PAAR DERTIG MENSEN OFSO. HET HANGT VAN JULLIE AF- WILLEN JULLIE HET?!?!!? en kent iemand een goede drukkerij?
