He's the Angel, I'm the Demon ✔ || #Netties2017

~Deel 2, hoofdstuk 28.~

A/N: Drama staat voor de deur!
Stem? Reageer? Ik heb nog een hoofdstuk geschreven, misschien publiceer ik die?

Geniet.

~~~~~~~~~~~~~~~

POV. AMARA

Owen.
Hij was hier echt. Zijn vleugels klapperden zachtjes en hij keek me aan met zijn hoofd gekanteld, een kleine glimlach op zijn gezicht.

Mijn gedachten gingen terug naar het moment dat ik hem voor het eerst ontmoette.
Hij had precies hetzelfde geflikt.

Met een ruk deed ik het raam open en keek hem fronsend aan. 'Wat doe je hier?' siste ik, nog steeds geschrokken over het feit dat hij in de Hel was. In het terrein van Rafe.

'Ga je me niet binnen laten?' vroeg hij verrast toen ik de weg naar binnen blokkeerde. Ik schudde mijn hoofd. 'Het is laat. Bovendien hoor jij hier niet eens te zijn. Dus wat wil je?'

Hij haalde zijn schouders op en plaatste zijn handen op de mijne, die steunden op het raamrand. Warmte sijpelde in mijn handen. Ik gaf hem een blik die genoeg zei en mompelde waarschuwend: 'Owen.'

Hij rolde zijn ogen en keek me diep aan. 'Ik kwam alleen vragen of...' Hij dwaalde af en schudde uiteindelijk zijn hoofd.

'Of? Wat wilde je vragen, Owen?' Ik keek hem aan met een nieuwsgierige blik. Zijn handen gleden weg van de mijne en hij zei stilletjes, zijn ogen gericht op mijn handen: 'Hij wacht op je... Hij vroeg of je wilde komen.'

Hij.

Met moeite probeerde ik de brok in mijn keel weg te slikken, een gevoel van leegte vulde mijn lichaam. Natuurlijk had hij het over Rafaël. Was ik teleurgesteld dat Owen mij had opgegeven? Of was ik blij dat hij eindelijk iemand had gekozen en mij aan Rafaël overliet?

Maar toch... toch voelde het aan alsof mijn hart brak.
Alsof de emoties duidelijk werden, die ik lange tijd probeerde weg te drukken.

'Echt? Je geeft op?' vroeg ik zacht. Een treurig lachje verliet mijn mond. 'Na alles... Nadat je... mij gevoelens hebt gegeven? Nadat ik weer gevoelens voor je krijg? Ik weet dat ik nu heel stom klink. Ik snap dat je niet voor altijd achter mij aan kan gaan. Ik snap dat ik te laat ben. Maar het voelt aan alsof je me een opdracht hebt gegeven die ik moet voltooien zonder instructies. Alsof je me een mes hebt gegeven waarmee ik mezelf moet steken.'

'Amara...'

'Amara? Amara? Het was altijd tesoro. Wat is er opeens veranderd, Owen? Ben ik niet meer je "tesoro"? Wat, noem je Mara nu tesoro? Weet je wat, ik ben er eigenlijk klaar mee.' Hoofdschuddend maakte ik aanstalten om het raam dicht te doen, maar hij stopte me.

'Alsjeblieft,' fluisterde hij met smekende ogen. 'Kom met me mee. Hij wacht op je.'

Ik schudde mijn hoofd nog een keer. 'Niet nu. Zeg maar tegen hem dat ik niet nu kan komen.'

'Amara-'

Ik wilde niet meer horen van hem. Ik wilde gewoon dat hij weg ging. Met kracht duwde ik het raam dicht, maar hij was sneller en duwde het raam geforceerd open waardoor ik achteruit struikelde.

Met grote ogen keek ik toe hoe hij door het raam heen klom en zijn armen over elkaar vouwde. 'Ik hoopte dat je mee zou werken. Jammer dat je nooit naar me luistert.' Hij klakte met zijn tong en zijn blauwe ogen werden donkerder, een donkerblauwe kleur. De glinstering die ik altijd zag in zijn ogen verdween en een duistere, vage mist nam het over.

Oh nee.

'Owen, wat-' Met snelheid die zelfs ik niet kon vastleggen, kwam hij op me af en greep me vast. Het ene moment bedekte hij mijn mond voordat ik kon schreeuwen en fluisterde hij een spreuk in mijn oor.