He's the Angel, I'm the Demon ✔ || #Netties2017

~Hoofdstuk 32.~

A/N: Ja, cupcakes, in de media zie je Rafaël! 😍😍 Deze is voor #TeamRafaël!! En, wie is beter: Owen of Rafaël? ;D

~~~~~~~~~~~~~~~~

'Owen... ik wil terug.' constateerde ik.

'Wat?' vroeg hij verrast. Hij keek me verrast aan. Blijkbaar had hij een andere reactie verwacht nadat ik de foto had gezien. Dat ik in zijn armen zou vallen. Dacht het niet; vooral niet nadat ik had gemerkt hoe hij reageerde op de foto. Met een naar gevoel gaf ik de foto terug aan hem.

'Ik moet... denken. Alles op een rijtje zetten.' mompelde ik. Schuifelend keek ik naar de grond. 

'Goed,' stemde Owen in, tot mijn verbazing.

----

Toen we aankwamen, was het al bijna licht. De eerste ochtendstralen waren te zien in de donkere hemel en ik was uitgeput van het urenlange vliegen. 'We zijn er,' kondigde Owen aan, om met een elegante koprol in de lucht op de grond te landen. Ja, het was verbazingwekkend hoe hij zoiets kon. Maar om hem geen aandacht te geven, rolde ik met mijn ogen.

Hij lachte als antwoord en schudde zijn hoofd. 'Ik weet dat je het ook wilt leren. Maar ze zeggen dan ook: oefening baart kunst.' Hij haalde zijn schouders op en begon te lopen. Zuchtend landde ik niet zo elegant op de grond en liep hem snel achterna, terwijl mijn vleugels zich weer terug vouwden in mijn rug. Owens gitzwarte vleugels waren ook verdwenen.

'Ik ga wel zelf naar mijn kamer. Het gaat me lukken, zeker weten,' stelde ik hem gerust, niet willend dat hij zou denken dat ik niet alleen naar mijn kamer zou kunnen zonder dat ik gepakt werd. Als iemand zou opmerken dat ik zo vroeg in de ochtend ronddoolde door de school heen, zou ik argwaan wekken bij medestudenten.

'Oké...' zei Owen, nog steeds niet overtuigd dat ik zelf naar mijn kamer kon gaan.

'Dan zie ik je later. Ik heb tijd nodig...' legde ik uit. Hij knikte al begrijpelijk, al zag ik iets onbegrijpelijks in zijn ogen.

'Goed. Tot snel, Tesoro.'
Dat gezegd verdween hij voordat ik kon knipperen.

Gelukkig. Stap één van mijn plan was gezet. Nu nog kijken hoe ik bij Rafaël kon inbreken.

----

Het was half zes in de ochtend. Ik was moe, maar ik moest Rafaël vinden, hoe dan ook. Hij was woedend, dat wist ik zeker. Het was mijn schuld, maar hoe zou ik het goed maken? Zou hij me vergeven?

Stilletjes liep ik naar de andere kant van de vleugel: de engelenzaal. Mijn hart bonkte in mijn keel toen ik voor de grote, witte deur stond. Ik aarzelde, wat als hij niet in zijn kamer was? Was dit het waard om de regels te overtreden?

'Amara?'
Ik sloeg een hand voor mijn mond om het niet uit te gillen. Langzaam draaide ik me om naar de persoon die mijn naam had gezegd. Tot mijn verbazing stond Josh daar, één van de engelen die normaal tegen mij deed. Toen besefte ik hoe lang ik niet meer met hem had gesproken.

'Josh? Wat doe jij hier?' siste ik.  'Dat kan ik net zo goed aan jou vragen,' wierp hij tegen. Ik sloeg mijn ogen ten hemel en klemde mijn kaken op elkaar. 'Ik, uhm... Probeerde niets! Ik wilde alleen...' '...Rafaël ontmoeten?' maakte hij mijn zin af.

'Misschien,' zei ik nonchalant.

Hij kreeg een grijns op zijn gezicht, maar die verdween al snel. 'Hij is niet in zijn kamer. Ik was bezorgd, daarom besloot ik hem te zoeken.' Hij slikte.

'Wat? Wat is er gebeurd?' vroeg ik gepanikeerd. Hij had zijn vleugel verwond tijdens het gevecht met Owen, maar ik had daar nog niet aan gedacht. De toon waarop Josh sprak, vond ik ook al niets.