He's the Angel, I'm the Demon ✔ || #Netties2017

~Hoofdstuk 34.~

A/N: willen jullie meer actie of meer romantiek? *knipoog*

POV. Mara

Brand.

De kamer, waar ik opgesloten in was, stond in brand.

Mijn longen schreeuwden om zuurstof, mijn ogen traanden van de warmte. De rook zorgde ervoor dat ik niets kon onderscheiden. Hopeloos kroop ik over de grond heen. Mijn vleugels waren weg. Ik wist het niet zeker, maar ik voelde ze niet meer. Mijn handen tastten de muur af, zoekend naar een uitweg. 'Help!' schreeuw ik met het laatste beetje energie dat ik heb. Langzaam voel ik hoe ik wegzak in een diepe slaap, met het duistere lachje op de achtergrond.

'Ik had je gewaarschuwd.' fluisterde de zachte stem van Owen.

'Mara! Mara, schatje, wordt alsjeblieft wakker.' hoorde ik de smekende stem van Rafaël op de achtergrond. Ik focuste me op zijn stem met een frons. Na een paar keer knipperen kwam zijn gezicht in mijn blikveld. O ja. We waren in zijn kamer, waar het gelukkig wél veilig was. Opgelucht zuchtte hij en drukte me stevig tegen zijn borst aan. 'Ik dacht... God, je viel opeens flauw. Je liet me schrikken.' mompelde hij, waarna ik merkte dat hij trilde.

Hij leunde naar voren, om me te kussen, maar ik stopte hem door mijn hand op zijn borst te plaatsen. Terwijl ik op mijn lip beet, dacht ik na. Owen.

'Wat is er?' vroeg Rafaël, duidelijk geïrriteerd. Ik keek hem aan met opgetrokken wenkbrauwen en mompelde met een zucht: 'Ik... Owen.' Toen ik zijn gekwetste blik zag, wendde ik me af. Maar hij had andere plannen en pakte mijn kin vast.

Zijn ogen vonkten met woede, terwijl hij zei: 'Heb ik je niet genoeg liefde gegeven? Is dat het? Of vind je dit saai geworden? Ben je het zat om alleen maar te zoenen?' 

Geshockt keek ik hem aan. Daar ging het nu niet om, ik had iets anders in gedachten. Hij vatte de moeilijke blik op mijn gezicht verkeerd op en pakte mijn polsen vast, om me vervolgens zijn bed op te duwen. In paniek probeerde ik mijn polsen los te krijgen. 'Rafaël... Dat is het niet! Dat weet je zelf ook. En... oh mijn god.' Rafaëls handen gleden onder mijn shirt en ik liet sidderend mijn adem los. 

Zijn lichaam kwam boven me hangen en hij keek me aan met zijn inmiddels donkergroene ogen. 'Ik wist het wel.' zei hij met schorre stem voordat hij zijn lippen op de mijne plantte. Mijn hartslag versnelde en zijn warme handen gleden hoger, veel hoger. 'R-Rafaël,' stotterde ik tussen de kussen door. Hij moest stoppen! 

Zijn lichaam tegen de mijne aan, zijn handen op mijn huid...

Ik gaf over en trok aan zijn shirt. Met een grom trok hij die over zijn hoofd heen, waardoor zijn getrainde bovenlichaam in beeld kwam...
En toen ging het brandalarm af.

Ik ontwaakte uit mijn roes en duwde me overeind. Rafaël gleed van me af en keek in paniek om zich heen. Hij balde zijn vuisten, waardoor ik de aangespannen spieren in zijn bovenlijf goed zag. Al snel werd het mistig in de kamer.

Nee... Nee, nee, nee, nee. 

Ik kreeg visioenen? Was dat wat ik had gezien? 

Er klonk overal geschreeuw en ik probeerde gepanikeerd Rafaël te vinden. Waar was hij? Hij riep mijn naam, maar het leek alsof hij te ver weg was. Er klonk gelach. Diep, duivels gelach. Kippenvel verspreidde zich over mijn armen. 

'Oh, Tesoro...' 

Gillend probeerde ik de uitgang te vinden. Mijn handen tastten de muur af en mijn ademhaling was oppervlakkig. 
'Ik had je gewaarschuwd,' hoorde ik Owen zeggen, precies net als in het visioen.

In één klap was alles weg.

De rook, brand en het gegil. Alles was weg. Ik stond nu in het bos, vlak bij de school. Ik haalde oppervlakkig adem en mijn handen trilden. Owen had voor de brand gezorgd. Hij heeft de school in brand gestoken!

'Ben je gek geworden?' hoestte ik, een blik werpend op het gestalte dat voor mij stond. 

'Visioenen,' knikte Owen. Ik keek hem verbaasd aan. Hij keek me aan vanonder zijn capuchon. Zijn ogen boorden zich in de mijne. 'Dus nu weet je het? Aangezien de... engel  je bijna alles heeft laten zien.' Hij fronste.

'Laat me met rust, Owen.' De woede kwam opeens terug. Alles. Wat hij me had aangedaan in mijn vorige leven, kon niet meer uit mijn hersenen gewist worden.

'Je weet niet alles.' Hij schudde zijn hoofd. Mijn ogen vernauwden zich. 'Wat moet ik nog meer weten, Owen? Jij kunt alles doen. Waarom heb je eigenlijk de school in brand gestoken?' snauwde ik. 

'Ik wilde met je praten.'

'En daarom steek je de school in brand. Natuurlijk,' mompelde ik oog rollend.

'Alsjeblieft. Laat me je de hele waarheid vertellen.' smeekte hij toen ik weg begon te lopen. 'Je hebt je kans gehad, Owen.' antwoordde ik met een trieste blik.

'Ian is familie van de Duivel.' 

Die woorden lieten me stoppen. Mijn mond viel open. Wát? 
Langzaam draaide ik me om. Hij begon verder te praten. 

'Ian en ik waren ooit beste vrienden. Hij was machtig, omdat hij het neefje van de Duivel was. Ik hield van macht. Hij had soms de taak om over de Hel te heersen, voor een paar dagen, als de Duivel weg was. Eén dag, toen Ian heerste over de Onderwereld, wilde ik dat je hem zou verleiden met je krachten, zodat ik de demonen vrij kon laten op Aarde. Alleen... ging dat mis.' 

Hij zweeg en wachtte op een reactie, maar die kwam niet. Ik bleef stokstijf staan. 

'We hadden een grote straf gekregen. Jij moest opnieuw geboren worden en ze maakten een monster van mij. Jij en die engel hadden hier nauwelijks mee te maken. Ik had jullie nooit verklikt... omdat ik zoveel van je hou. En ik moet bekennen dat ik spijt heb van al de fouten die ik heb gemaakt.' 

Voor even lijkt het alsof hij mijn wang aan wilt raken, maar hij stopt zichzelf en zucht diep. 'Weet je? Ze zeggen toch dat je verandert als je reïncarneert? Nou... dat klopt, denk ik. Je lijkt precies als mijn Mara. Die ogen, die lippen. Maar vanbinnen ben je iemand anders. Ik weet dat bij nu ook wel,' bromde hij. 

'Owen, ik wilde...' probeerde ik, maar hij was me voor.

'Alsjeblieft,' smeekte hij me met spijt in zijn ogen. 

'Ik wil één ding. Breng mijn Mara terug.' 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 

Holaaaaatjes cupcakes en koekies!

Hoe gaat het met jullie? Is school irritanter geworden? Nog een paar toetsen verneukt? 

HAHAHAHHA oops. Maar wat vonden jullie van het hoofdstuk? Nog van Team veranderd? 
Meer romantiek of meer actie?  THEORIEËN? 

Dus. Mijn leven is zo dood. Ik sta op, ga naar school, kom thuis, eet en ga slapen. NOG EEN PAAR WEKEN TOT DE VAKANTIE. De hoop...

ADIOSS...

Xxx Jaani.