He's the Angel, I'm the Demon ✔ || #Netties2017

~Hoofdstuk 15.~

Je weet toch dat ik je nooit, maar dan ook nóóit zou bedriegen?

Ik hou ervan als je zo jaloers bent.

Ik hou ook van jou, schat.

De zinnen herhaalden zich in mijn hoofd, keer op keer. Ze kwelden me, braken mijn hart. Waarom? Waarom zou het mijn hart breken? Ik hou niet eens van Raphael... En toch deed het pijn.

Ik zakte ineen tegen de deur aan en staarde voor me uit. 

Ik hou ook van jou, schat. 

Gefrustreerd balde ik mijn vuisten en liet een geërgerd geluid uit mijn mond ontsnappen. Ik stond op, gooide de kamerdeur open en liep woedend richting de keuken. Ik pakte een glas en vulde het met water, om er vervolgens een slok uit te nemen. Leunend tegen het tafelblad staarde ik weer voor me uit, terwijl ik het glas stevig vasthield met twee handen. Minuten lang staarde ik alleen.

Toen ik iets hoorde breken, keek ik naar mijn handen. Geschrokken liet ik het glas los. Het glas brak, voor zover het nog kon. Ik had het al gebroken met mijn handen. Het water liep alle kanten op, vermengd met het beetje bloed dat uit mijn handen druppelde. Ik keek naar mijn handpalmen, die nu bebloed waren. 

'Wat is er gebeurd?!' hoorde ik Axel gepanikeerd zeggen. Blijkbaar had hij gehoord dat er iets brak. Hij kwam de keuken in stormen, maar bevroor toen hij mij het tafereel zag. Hij keek naar mijn handen en toen naar het glas. En weer naar mijn handen. Hij snelde naar mij toe, pakte mijn handen vast en perste zijn lippen op elkaar. 'Kom mee,' zei hij, terwijl hij me meetrok en het glas zorgvuldig ontweek. 

Hij leidde me naar een kamer, waar ik nog niet in was geweest. Het zag eruit als een normale kamer. Axel duwde me zachtjes op het bed en liep vervolgens, als ik het goed had, de badkamer. Even later kwam hij terug met een verbanddoos, waarna hij plaatsnam naast mij. Hij begon mijn handen te ontsmetten en wikkelde er later verband om heen. Toen hij klaar was, glimlachte hij vriendelijk. 'S-sorry,' stotterde ik. 'I-ik heb echt geen flauw idee wat er met me aan de hand was. Het, het gebeurde gewoon en ik kon...' 'Het is al goed, Amara. Geloof me.' onderbrak Axel mijn geratel.

Langzaam keek ik rond en nam de kamer in me op. 'Dus... dit is jouw kamer?' vroeg ik zenuwachtig. Hij lachte kort en antwoordde: 'Voorlopig wel, ja. Als het weekend voorbij is, gaan we weer naar school en daar heb ik een kamer die ik deel met Alex. Trouwens, dat heeft iedereen. Jij krijgt er ook een.' Hij knipoogde. Een klein glimlachje verscheen op mijn gezicht. 

'Dus... hoe gaat het?' vroeg Axel. Ik opende mijn mond om te antwoorden, maar werd onderbroken doordat de deur met een klap open ging. 'Yo, gast. We hebben je nodig bij het... Wat doet zíj hier?' Dave gaf me een afkeurende blik. 'Niks, een ongelukje.' Axel stond op, ik ook. Toen we beiden voor zijn kamer stonden, ging hij de andere kant op. 'Wacht!' riep ik, terwijl ik Axels hand greep. Hij draaide zich om.

'Wat moet ik doen? Ik heb niets te doen.' Ik keek hem smekend aan. Hij wisselde een blik met Dave. 'Je kan wel iets doen...' Axel liep terug naar zijn kamer en kwam even later terug met een grote, dikke stapel papieren. 'Uhm... Eigenlijk moet ik dit doen, maar jij kan het ook wel doen voor mij. Je moet alle documenten bij elkaar zetten, exact dezelfde persoon bij elke persoon. Op de lijst,' hij wees het allereerste blaadje aan, 'moet je de volledige namen schrijven die je al hebt gesorteerd.' Ik knikte met mijn hoofd en pakte de stapel papieren van hem over. 

.

.

Verschrikt keek ik op als ik voetstappen hoorde. Ik kreunde vermoeid en ging rechtop zitten. Mijn hoofd deed zeer en de papieren waren overal verspreid. Was ik nou in slaap gevallen tijdens het sorteren? Terwijl ik mijn hoofd schudde, deed ik alles bij elkaar. De klok gaf aan dat het al een uur was. Sloom stond ik op om wat te gaan eten en om te gaan slapen.

Ik pakte de stapel op en deed met een hand de deur open. Achter me deed ik de deur weer dicht. Zodra ik een stap zette, kwam een smakkend geluid me tegemoet. Fronsend liep ik door, terwijl het geluid luider werd. Het was best donker in de gang, omdat de lichten niet aan waren. Twee figuren kwamen in beeld. Ze stonden tegen elkaar aan gedrukt, tegen de muur. Ik bevroor in mijn stap. Het waren Raphael en Danielle. Stonden ze nou... te zoenen?

Het werd bevestigd toen ik een kreun hoorde. Ik wilde de papieren los laten, ik wilde in elkaar zakken, ik wilde schreeuwen, ik wilde huilen. Ik deed geen van alle. Met trillende handen en voeten rende ik terug naar mijn kamer. Mijn blikveld was troebel. Zodra ik de kamerdeur met een klap dicht deed, gooide ik de stapel papieren met een klap op het tafeltje. Ik ademde diep in en uit om mezelf rustig te krijgen.

Ik hou ervan als je zo jaloers bent.

Ik gilde het uit en liet mezelf op de grond zakken. Gefrustreerd begon ik met mijn vuisten op de vloer te slaan, maar het hielp niets. Mijn woede werd niet minder. Bedrieger.

.

.

Ik wist niet hoe lang ik daar op de grond had gelegen, maar op een gegeven moment was ik in slaap gevallen. Wat betekende dat de nachtmerries weer kwamen. Ik schrok wakker doordat ik werd opgetild. De sterke, warme armen die me optilden herkende ik meteen. 'Raak me niet aan!' kwam er boos uit mijn mond. Ik begon hevig tegen te stribbelen. Hij liet me los en ik viel op het bed. Met een boos gezicht keek ik naar Raph- wacht, Josh? Net wanneer Josh weg wilde lopen, greep ik zijn arm vast en vloog overeind. 'Sorry, Josh!' riep ik verschrikt uit. 

Hij draaide zich om en ik let hem los. Ik sloeg een hand voor mijn mond. 'I-ik dacht... dacht dat je...' 'Het is al goed.' Josh glimlachte gemeend. Hij had wallen, zijn haar was uit model. Meiden zouden er alles voor doen om zijn scherpe kaaklijn met kleine stoppeltjes te mogen kussen. Maar ik zag Josh als vriend, niet meer. 'Dan ga ik maar, denk ik.' Hij lachte schuin en haalde een hand door zijn haar. Hij maakte aanstalten om weg te gaan, maar ik stopte hem door zijn naam te roepen. Hij draaide zich vragend om. Snel keek ik op de klok. Half vijf. Ik zal nu toch niet meer kunnen slapen, dacht ik. 'Heb je honger?' glimlachte ik. 

Even later zat ik in Josh's auto en gingen we op avontuur uit. Dat "avontuur" was dat we naar de McDonald's gingen. Blijkbaar was er een McDonald's die altijd open was. Toen hij zei dat we naar de "Maccie" konden keek ik hem aan alsof hij een regenboog eend was. Uiteindelijk ging ik ermee akkoord, al wist ik dat Josh slaap nodig had. Voor een keertje mocht dit wel van mij. Nooit van mijn leven had ik gedacht dat ik om vijf uur in de ochtend naar de "Maccie" zou gaan.

'Wat wil jij?' vroeg Josh me, toen hij bij de kassa stond. Ik glimlachte geheimzinnig. 'Kies jij maar wat voor mij.' Terwijl ik een tafeltje uitkoos, betaalde Josh. Hij had een twee keer een McChicken menu genomen. Een glimlach speelde om zijn lippen heen en hij schudde zijn hoofd. 'Ik zou zeggen, val aan.' zei hij.

Ik stopte de laatste paar frietjes in mijn mond en nam toen een grote slok cola. Terwijl ik me uitrekte, gaapte ik. Josh was al klaar en scrolde wat op zijn telefoon. 'Josh?' vroeg ik. Hij keek op. 'Bedankt. Ik had dit nooit van mijn leven mogen dromen. Ik ben je echt dankbaar.' Hij wuifde het weg en zei: 'Ik doe het met plezier, Amara.' 

Opeens werd Josh alert. Zijn ogen sperde zich open en hij stopte zijn telefoon weg. Hij zag dat ik klaar was en stond op. Ik stond ook op. 'Josh? Wat is er?' Ik keek om me heen. Een paar rare figuren waren binnen gekomen. Hangende schouders, capuchons op en slenterende passen. 'Kom, we moeten weg.' Hij pakte mijn hand vast en trekt me mee, naar de uitgang.

Toen we naar de uitgang liepen, keek een van de figuren naar me op. Ik schrok. Hun ogen waren rood, gezicht krijtwit, hun neus puntig en ik wedde dat ze slangentongen hadden in plaats van normale tongen. Mijn intuïtie schreeuwde "Demons!"  maar Josh had me al uit hun zicht getrokken voor ik het kon bevestigen.

Eén ding wist ik zeker:

Sinds die dag was de betekenis van het woord "demon" veranderd voor mij. 

~~~~~~~~~~~~ 

Ik weet het, ik weet het. het einde was bullsh*t. Ik had gewoon geen inspiratie meer na twee uur, oké.

Ik heb besloten dat ik voortaan LANGERE hoofdstukken ga schrijven.

IK HEB NIETS MEER TE ZEGGEN.

ADIOS.