He's the Angel, I'm the Demon ✔ || #Netties2017

~Deel 2, hoofdstuk 9.~

A/N: Engeltjes en Duiveltjes, ik weet dat het soms moeilijk is om jezelf in te houden, maar ga alsjeblieft niet los. De reacties worden steeds onbeschofter en ja, ik als schrijfster vind dat niet zo leuk. Respecteer de karakters in een boek ^^

Oh, en als je zulke reacties toch blijft plaatsen: vanaf dit hoofdstuk ga ik ze verwijderen.

Niet vergeten het liedje boven af te spelen!

Geniet *wink wink*

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Feli. 
Ze was ooit degene geweest die me had geleerd niet op te geven in het leven.
Ze had me geleerd dingen te accepteren, omdat het eenmaal zo was.

En om haar ineens te zien na een paar jaar... 

Het was raar. Vreemd. Ze moest niets te maken hebben met engelen en demonen. Ze moest niet eens weten dat ze bestonden. 

Ik was gestopt met gillen. Mijn stem was schor geworden en het liefst wilde ik verdwijnen. 

'Het gaat goed komen.'  Owen trok me weg van de kamer en bleef tegen me praten, al luisterde ik er niet naar. 

'Amara. Amara?' Hij knipte met zijn vingers voor mijn ogen, waardoor ik een paar keer knipperde en zag dat hij me gefronst aankeek. 

'Wat?' Het leek alsof mijn hersenen waren vervangen door watten. Ik wilde niets doen en ook niets begrijpen. 

'Ontspan. Je hoeft je geen zorgen te maken. Alles gaat goed komen.' Toen ik rondkeek, zag ik dat we in een keuken waren. Hij duwde me op een stoel bij het kookeiland.

Owen draaide zich om en liep naar de koelkast toe die in de hoek van de keuken stond. 'Wil je iets eten? Misschien drinken?' 

Was hij serieus? Hoe zou ik in zo'n situatie kunnen eten of drinken? De kans dat er iets met Rafaël gebeurde was zo groot...

Gefrustreerd haalde ik mijn handen door mijn haren heen. 'Ben je serieus? Hoe kan je zoiets vragen?' Terwijl ik dat zei, stond ik op.

Wanneer zou Rafe komen?

Het klonk misschien heel flauw, maar ik wilde weg gaan van alle problemen en zorgen. Ik wilde weg van Rafaël en Owen, weg van het verleden dat zich dreigde te herhalen.

'Luister naar me. Dit kan een beetje bot overkomen, maar je hebt geen enkel recht om je zo druk te maken over die engel.' Hij deed de koelkast hard dicht en draaide zich naar me toe, om vervolgens naar me toe te lopen. 'Heeft hij je geprobeerd op te zoeken in die twee en een half jaar? Heeft hij ook maar aan je gedacht? Het antwoord is nee, Tesoro. Waarom duikt hij pas op wanneer ik bij je ben?'

Ik wist dat hij gelijk had. Alles wat hij zei, klonk zo logisch... Maar er klopte iets niet.

'Misschien heeft hij me wel geprobeerd te zoeken. Misschien kon hij niet bij me komen omdat ik al die tijd in de Hel was en Engelen daar niet kunnen komen?' Waarom was ik Rafaël aan het verdedigen? 'Oh, en nu we het er toch over hebben: waarom zoek jij me na al die tijd op? Moet ik weten of je aan me hebt gedacht? Misschien was je wel druk bezig met Mara.'

Waarom klonk ik zo jaloers?
En waarom uitte ik alle woede op hem af?

Aan zijn uitdrukking kon ik zien dat hij niet blij was met mijn reactie. Hij kwam dichter bij me staan, alsof hij me wilde intimideren. 

'Mara... zij is verleden tijd. Ik heb het nu over jou, Tesoro. Laat haar-' 

'Hij is weer stabiel!' Feli kwam de keuken binnen rennen en onderbrak ons gesprek. Ze keek amper onze kant op.

'Dat is goed nieuws', mompelde Owen als antwoord, naar achteren stappend.

Nadat ik een laatste blik op hem wierp, keek ik toe hoe Feli in de keukenkasten rommelde. 'Hij is bijna beter, ik zal hem nog iets geven waardoor hij weer fit zal worden...' Uiteindelijk haalde ze een potje uit de kast en hield die in de lucht. 'Hebbes!'

Zonder nog iets te zeggen, verdween ze weer. Hoofdschuddend zuchtte hij, terwijl ik mijn armen kruiste.

Een paar tellen gingen voorbij voordat ik begon te praten. 'Ik wil een paar dingen duidelijk maken, Owen. Allereerst, alles wat er twee en een half jaar geleden was gebeurd, is afgelopen.' Hij keek me met een ondoorgrondelijke blik aan en trok een wenkbrauw op. 'Ik heb alles achter me gelaten en ben opnieuw begonnen. En ten tweede, stop met "tesoro", want ik weet dondergoed dat die bijnaam voor-' 

Het gebeurde. 
Owen was in een oogwenk bij me, hield mijn gezicht vast, leunde met zijn warme lichaam tegen me aan en drukte zijn lippen op de mijne. 

Met mijn adem ingehouden bleef ik staan. Waarom deed hij dit? Wat wilde hij bereiken?

Mijn handen probeerden hem weg te duwen, maar Owen was sneller en duwde de stoel achter me weg, om me daarna tegen het kookeiland te duwen. Langzaam verdwenen al mijn gedachtes naar de achtergrond.

Het was zo slecht, maar zo goed. 

Zijn lippen waren zo warm, zacht. Herinneringen kwamen terug. Zijn lichaam was gespierder dan dat ik me herinnerde. Zijn hand was net als altijd groter dan die van mij. Zijn-

Het moment eindigde. 'Je hebt alles achter je gelaten, huh?' fluisterde hij in mijn oren. Vol spijt deed ik mijn ogen dicht en probeerde mijn ademhaling onder controle te krijgen. 'Tesoro,' plaagde hij me speels, terwijl hij een vinger over mijn arm liet glijden. 

'Owen. Stop.' bracht ik met trillende stem uit. Hij speelde gewoon met mijn gevoelens. Dit keer lukte het me om hem weg te duwen. 'Stop. Doe dit niet.'

Zijn ogen glinsterden. 'Ik heb niets gedaan, Tesoro. Nog niets.' Hij lachte zachtjes en stapte toen uit mijn persoonlijke ruimte.

Langzaam blies ik mijn adem uit. Dit mocht niet gebeuren. Ik had Owen niet gekust, hij had mij niet gekust. Dit was nooit gebeurd.

'What the hell?' Onze ogen schoten naar de deur, waar Rafe stond met zijn vuisten gebald en ogen vol ongeloof.

Hoelang zou ik nog tegen mezelf liegen?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

NOTICE ME SENPAPI-
😂😂 voor de mensen die dit snappen, I love you 😂❤

Goed. Twee weken niet geschreven. Ik voel me echt slecht. Sorry dat jullie zo lang moesten wachten. MAAR OMDAT WE DE 100K HEBBEN GEHAALD, BELOOF IK DAT IK BETER MN BEST ZAL DOEN!

Ja, 100.000 reads! DANK JULLIE ALLEMAAL SCHATJES 🎉❤

Niet vergeten te stemmen en te reageren! (p.s. hoe vonden jullie het liedje?)

A.D.I.O.S.

xXx Jaani