He's the Angel, I'm the Demon ✔ || #Netties2017

~Deel 2, hoofdstuk 23.~

A/N: Ik heb de hele vorige week ziek in bed gelegen, dus dit hoofdstuk heb ik in hele korte tijd geschreven... Veel leesplezier <3

(Ik had gezegd dat ik een langere update zou doen op mijn verjaardag, maar die is inmiddels al voorbij... Het is wel een langer hoofdstuk?)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 

'Rafaël.'

'Ik weet dat het dom klinkt, maar je moet me geloven Amara...' Hij bleef doorpraten, maar ik snapte half niet wat hij zei. Het leek meer op babbelen dan op praten, eerlijk gezegd.

'Rafaël, stop.' 

'Kijk, ik weet wat je denkt over Feli en mij...'

'Rafaël!' 

'Het spijt me, oké!' riep hij uit, waardoor ik geschrokken achteruit vloog. Hij keek me eindelijk aan en vloog iets dichter naar me toe. 'Het was allemaal niet bedoeld. Er is niets tussen Feli en mij. Elke keer zag ik hoe je naar ons keek, alsof we een stel waren.' Hij schudde zijn hoofd. 'Je weet niet wat er allemaal is gebeurd in de laatste tijd, maar ik kan je ervan verzekeren dat er niets speelt tussen ons.'

'Waarom zou dat mij boeien, Rafaël? Het boeit me niet als je een relatie hebt. Het boeit me niet als je het erg voor mij vind.' 

Ik probeerde weg te vliegen, naar beneden, maar hij stopte me door me bij mijn pols vast te grijpen. Bijna bij mijn blote hand. 'Ben je gek geworden?' schreeuwde ik uit, waardoor hij me los liet en iets van me vandaag vloog. Hij keek me aan met grote, verwarde ogen. Ik was bijna zeker dat mijn ogen haat en pijn uitstraalden. 'Je was er nooit toen ik je nodig had, dus waarom duik je nu pas op? Donder gewoon op.' 

'Ik... wat?' Hij woelde met zijn handen door zijn haren en legde uit: 'Bedoel je toen je besloot met Rafe weg te gaan? Ik kon nooit in de Hel komen! Waarom geef je mij de schuld? Weet je door wat ik allemaal heen moest gaan omdat ik in de Hel probeerde te komen, voor jou?' 

Zwijgend keek ik hem aan. Hij was boos aan het worden. Waarom?

'Je verdween. Ben je dat vergeten, Amara? Jij verdween. Ik niet. Jij besloot met Rafe mee te gaan naar de Hel, hoe vaak ik je ook maar gewaarschuwd had.' Hij lachte, maar het klonk heel verdrietig. Alsof hij in pijn was. Het raakte me, alsof ik nu pas besefte dat het mijn schuld was.

Was het mijn schuld?

'Er was geen enkele manier waarop ik je kon bereiken. Er was geen één route naar de Hel. Niemand wilde me helpen, omdat ik een Engel was. En Engelen hoorden niet in de Hel, die konden en mochten daar niet eens komen. Al die dagen besteedde ik buiten, hopeloos, als een zwerver.' Hij liet zijn hoofd laag hangen en verborg zijn gezicht in zijn handen. 

Huilde hij nou?

Een gedempte snik verliet zijn keel, waardoor mijn gedachtes werden bevestigd. Zijn volgende woorden waren een zacht gemompel. 'Ik was verdwaald. Ik was verloren. Zelfs op de regenachtige dagen was ik buiten, zittend op een dak. Ik durfde niet meer naar de Hemel, omdat ik bang was wat de Engelen tegen me zouden zeggen. En op een dag ontmoette ik Feli.' 

Hij was stil voor een moment en liet zijn handen zakken. 'Feli redde mij. Ze heelde me. Ze was menselijk tegen me, gaf me plaats om te wonen. In ruil daarvoor moest ik een demon voor haar vinden, die bij Rafe kon komen. Ze wilde hem ontmoeten.'

Mijn mond opende zich als een vis. Wat moest ik zeggen? Wat kon ik zeggen?

'Voor een lange tijd waren we wanhopig. We wilden beiden in de Hel komen. We deden onze best, maar op de één of andere manier is ons doel nooit behaald. En nu sta ik bij haar in het krijt. Ik kan niets doen voor haar, ze heeft alle hoop al opgegeven.' 

Realisatie sloeg me in mijn gezicht. Twee keer. 

'Rafaël.' Moest ik zeggen dat het me speet? Moest ik hem troosten? 
Tranen prikten in mijn ogen. Het was mijn schuld geweest.

Toen ik weg ging met Rafe, had ik alleen aan Owen gedacht. Ik had nooit aan Rafaël gedacht.

Er vormde zich een brok in mijn keel terwijl ik dichter naar hem toevloog. 'I-ik had nooit gedacht... Ik was egoïstisch... Sorry.' Woorden schoten me tekort. Zonder dat ik het merkte, biggelden tranen over mijn wangen. 

'Amara, het is niet geheel jouw schuld.' sprak hij zachtjes. Hij was binnen handbereik; hij legde zijn ene hand op mijn schouder, op een troostende manier. 'Niet huilen.' 

Ik negeerde zijn woorden. 'Het spijt me, Rafaël, ik heb nooit aan jou gedacht. Ik was heel egoïstisch, te zelfzuchtig. En nu is alles voorbij.' zei ik met gebroken stem. Hij trok me dichter naar zich toe, in een omhelzing, en wreef geruststellend over mijn rug heen.

'Wat is voorbij, Amara? Niets is voorbij. Ik ben er nog, jij bent terug. Alles gaat nu goed komen.' 

'Nee, Rafaël. I-ik kan je niet meer aanraken. We kunnen elkaar niet meer aanraken. Ik heb alles verpest.'

'Hoe bedoel je, we kunnen elkaar niet meer aanraken?' Hij duwde me een beetje weg, en keek me half glimlachend aan. Met trillende vingers liet hij zijn hand naar mijn pols glijden.

'Wat ben je van plan, Rafaël?' waarschuwde ik hem. 

Maar voordat ik het door had, vervlocht hij zijn koude vingers met de mijne. 

Huid op huid.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 

En nu maar hopen dat Rafaël niet uit de lucht valt van de pijn, anders gaan we vallende engelen zien. Lol.

Snappen jullie wat er nu gebeurt? Ja/nee?

HAHAHA, de plottwist die gaat komen gaat mensen teleurstellen, het spijt me ;D

Dus, blijven stemmen? DOE HET VOOR MIJ, IK BEN ZESTIEN GEWORDEN OMG
Van binnen zal ik altijd een kind blijven, geen zorgen.

Dussss, de heilige vraag is er weer: ben je een Engeltje of een Demon?

Beter wordt je snel een Engeltje, alleen holy mensen worden geaccepteerd (HAHAHA GRAPJE, ik hou net zoveel van de demoontjes)

Het boek is bijna over... Daarna ga ik herschrijven... :'(

A>D>I>O>S

xXx Jaani