He's the Angel, I'm the Demon ✔ || #Netties2017

~Hoofdstuk 3.~

De donkerste hoek op aarde. Daar waar niemand je ooit zal vinden en waar niemand je lastig zal vallen. Daar wilde ik in wegkruipen. Daar wilde ik in wegkruipen, en er voorgoed blijven om er weg te rotten. Gewoon zonder gestoord te worden. Niemand die op mij zou letten. 

Alleen had ik een probleem. Ik wist niet waar dat was. 

En bovendien moest ik binnen tien minuten beneden zijn, om te koken. Voor het bezoek dat straks gaat komen. Tik tak tik. Ik moet snel naar beneden.

Mijn moeder was alweer weg, na een tirade scheldwoorden, als "waarom besta jij nog," en "spring nog liever voor een trein," en nog veel meer. Ik trok me er niets van aan. Als ik zelfmoord zou plegen en als ik het zou overleven, dan zou ze mij uiteindelijk toch weer vermoorden. Dus tja. Liever niet.

Ik stond met pijn in mijn rug op, trok mijn schooluniform langzaam en pijnlijk uit en maakte de wonden op mijn rug een beetje schoon. Ik trok de jurk aan die moeder had uitgezocht, die ik trouwens bijna altijd droeg als er bezoek kwam. Ik mocht dan wel slecht behandeld worden, maar voor de buitenwereld kocht mijn moeder wel fatsoenlijke kleding. Tik tak tik, de tijd tikt door en ik moet naar beneden.

Ik deed mijn haar nog niet uit de vlecht, zoals mijn moeder had gezegd, omdat ik nog zou gaan koken. Toen snelde ik naar beneden, rechtstreeks naar de keuken toe. Mijn broer zat aan de keukentafel, zijn voeten op de tafel, spelend met zijn telefoon. Ik zuchtte inwendig en trok een schort aan over mijn kleding. 

'Wat ga je maken?' vroeg mijn broer. Hij keek interessant op uit zijn telefoon. 'Ik ga het nagerecht en voorgerecht doen, moeder doet het hoofdgerecht. Ik ga een vis voorgerecht maken aardbeientaartjes,' antwoordde ik. 'Oh.' hij was al zijn interesse verloren en keek weer op zijn telefoon. Moeder was bezig met een ingewikkeld recept uit een kookboek. "Pastaschotel met gehaktballen"las ik. Ik ging eerst aan de slag met de aardbeientaartjes, want dat duurde het langst. Hier gaan we dan, dacht ik in mezelf.

Nadat ik klaar was met de aardbeientaartjes, waren mijn handen kapot. Ik was uitgeput. Ik ging snel aan de slag met het vis voorgerecht, anders zou ik het niet klaar hebben. 'Bezoek komt over een uur!' zei mijn moeder. Mijn handen deden snel alle dingen en na precies vijftig minuten, was ik klaar. Ik was best trots op mezelf, ik was blij op het eindresultaat.

Ik zuchtte, viel op de stoel in de keuken en veegde wat deeg uit mijn gezicht. Het resultaat was erger. Mijn hele gezicht zat nu onder het deeg. Ik stond op, deed mijn schort af en liep slapjes de trap op. In de badkamer waste ik mijn gezicht een beetje en keek in de spiegel. Deed mijn haar uit de vlecht, en zuchtte opgelucht. Als ik mijn haren niet los mocht doen, zou je de littekens op mijn rug zien. Dat zou ik niet willen...

'Ian! Amara!' hoor ik mijn vader mijn broer en mij roepen. Ik deed nog snel met twee plukjes haar in een haarspeld en liep snel de badkamer uit. Op de gang kwam ik Ian, mijn broer, tegen. Hij droeg een zwarte broek en een wit shirt. Zijn haar had hij met gel naar achteren gekamd. Hij zag er ouder uit, terwijl hij nog maar achttien was. 

Toen we beneden waren gaf ik de gasten een hand. Een vrouw, haar man en hun zoon waren de gasten. De vrouw stelde zich voor als mevrouw Jackson, de man als meneer Jackson en hun zoon stelde zich als Daniël Jackson voor. De man liep achter mijn vader aan de woonkamer in en de vrouw en zoon volgden. Alles in de woonkamer was netjes opgeruimd.

Het gezin streek op de hoekbank neer en ik vroeg beleefd of ze wat wilden drinken. 'Doe maar thee zonder suiker.' zei mevrouw Jackson. 'Hebben jullie ook iets fris?' vroeg de vader. Ik knikte en wierp een vluchtige blik op mijn moeder. Ze gaf een klein knikje. 'Is cola goed?' vroeg ik. Meneer Jackson knikte. 'Ja, dat is goed.' Toen wendde ik me tot Daniël. 'Doe maar hetzelfde,' zei hij met een knipoog. Mijn ogen vergrootten zich een fractie van een seconde van verbaasdheid. Hoe durfde hij? Ik keek rond. Niemand had het gemerkt. 

Ik knikte snel en snelde naar de keuken. Ik zette de thee, pakte de cola uit de koelkast. Even later kwam mijn moeder de keuken binnen. 'Je vader en ik willen ook thee, en Ian wilt cola.' zei ze. Toen ging ze weer naar de woonkamer. Ik zette meer thee op en pakte intussen een dienblad. De met cola ingeschonken glazen zette ik op het dienblad. Ik zette de theeglazen met heet water ook op het dienblad met verschillende smaken thee van Pickwick op het dienblad.

Ik ging met het dienblad de mensen rond en op het eind kwam ik bij Daniël.  Hij pakte het glas op, waardoor zijn hand heel lichtjes langs mijn been ging en toen ik naar hem op keek had hij een duivelse grijns op zijn gezicht. 'Bedankt.' zei hij met een toon die ik niet kon plaatsen. 

Ik klemde de dienblad in mijn handen fijn, gaf hem een mierzoete glimlach, weerstond de aandrang om het dienblad dwars door zijn hoofd te slaan en liep naar de keuken. Ik zuchtte gefrustreerd en gooide het dienblad bijna op het aanrecht. Toen iemand de deur van de keuken open deed, draaide ik me snel om en begon de afwas te doen. 'Hey.' hoorde ik vanachter me. Ik liet bijna het bord uit mijn hand glijden. Ik had verwacht dat het mijn moeder zou zijn. Wat deed hij nou hier? Ik zag dat hij glazen in zijn hand had. Oh.

Snel herpakte ik me en ging verder met de afwas. Ik zei een normale "hallo" tegen hem. Hij kwam dichterbij en zette de glazen in de gootsteen. Ik ging ongestoord verder totdat hij praatte. 'Je hebt echt lang haar. Ik hou ervan.' Hij ging met zijn hand door mijn haar. 'Raak mijn haar niet aan!' siste ik. Hij keek me onschuldig aan. 'Doe nou niet zo moeilijk.' Hij zette een stap dichterbij. Ik zette een stap achteruit en keek hem boos aan. Eerder vurig. 'Serieus, als je nu niet weg gaat... Dan... Dan...' begon ik. 'Wat dan? Ga je het je moeder vertellen? Ze gaan je toch niet geloven.' Zijn stem klonk onheilspellend. 

Ik klemde mijn rode kaken woedend op elkaar en deed iets wat ik nooit zou mogen hebben doen.

Ik gooide een hand sop, recht in zijn gezicht.

~~~~~~~~~~~~~~ 

A/N:

Okee, druk nu op dat stem knopje. Ik waardeer het echt! Van al die uren schrijven word ik echt moe. Ja. Je hoort het goed. UREN. Dit hoofdstuk heb ik ongeveer  twee en een half uur over gedaan. Tja, jullie kunnen het weten.

Adiosss and thank you!

Jaanii  <33